Healing Powers

6

"මට නිකං මොකද්දෝ ලොකු අවුලක් දැනෙනවා." පන්තියේ වාඩි වෙලා සාහිත්‍යය පොත දිහාවට හිත යොමු කරන්න උත්සාහ කරන අතරෙ ජන්කුක් හිතුවා. "හරියට නිකං කවුරුහරි මං දිහා බලං ඉන්නවා වගේ."
මේ හැඟීම තමන් ජීවත් වෙච්ච අවුරුදු 215 පුරාවටම විටින් විට දැනිලා තිබුණත් අසරණයා තාම ඒකට හුරු වෙලා හිටියෙ නෑ.

ඒ වෙලාවෙ නිකමටවත් ඔළුව උස්සලා වටපිට බැලුවා නං දකින දෙයින් ජන්කුක් ලොකු අපහසුතාවයකට පත් වෙන්න ඉඩ තිබුණා. මුළු පන්තියේම ගැහැනු ළමයි ජන්කුක් දිහාවට හොර බැලුම් හෙළමින් එයාගෙ අවධානය දිනාගන්න උත්සාහ කරමින් හිටියෙ සෑහෙන වෙලාවක ඉඳලයි.

ඒ අතරෙ සාහිත්‍ය ගුරුවරයා, මිස්ටර් ජොන්සන්, පන්තියෙ අවධානය ලබාගන්න උත්සාහ කිරීම නවත්තලා දාලා තිබ්බා. එයා සද්දේට උගුර පාදලා, තමන්ගෙ පන්තියෙ කෙල්ලො උමතුවෙන් වගේ බලන් ඉන්න අළුත් මූණ දිහා බැලුවා...

ඉතින්, අවුරුදු 215ක පළපුරුද්දෙන්, ජන්කුක්ට තමන් කරදරයක වැටෙන්න යන බව තේරුණා.

"හොඳයි හොඳයි, අපිට අළුත් යාළුවෙක් එකතු වෙලා වගේ." මිස්ටර් ජොන්සන් තමන්ගෙ රවුම් කණ්ණාඩි දෙක අතරෙන් ජන්කුක් දිහා රවා බැලුවා. "පොඩ්ඩක් නැගිට්ටා නම්?"

ජන්කුක් නැගිට්ටා. ජොන්සන් ඔහුට රැව්වෙ හරියට ඉස්කෝලෙට ගිම්හාන වාරයක් අතරමැද්දෙදි අළුතෙන් බැඳෙන එක තරම් අපරාදයක් තවත් නෑ වගෙයි.

"නම?"
"ජොන් ජන්කුක් සර්."
"ජෝන්?"
"ජොන් සර්."
"ඒ මොන ජාතියෙ නමක්ද?"
"ඒක කොරි-"
"තමුන්ගෙ ඇස් ඔච්චර පුංචි මොකද?"
"අහ්, ඒ මගෙ ඇස් වල හැටි සර්."
"තමුන් කොහෙන්ද ආවෙ?"
"කොරියාවෙන් සර්."
"කොරියා?"
"ඔව් සර්."
"කොරියාවෙ ඉඳන් මොකටද චිකාගෝ ආවෙ?"
"ඉස්කෝලෙ යන්න සර්."
"මොකක් කිව්වා?"
"මගෙ අම්මගෙ අම්මගෙ උපන් ගම මෙහෙ, චිකාගෝ සර්. ඉතින් මං මෙහෙට ආසයි, මං කිව්වෙ- මං මීට කලිනුත් මෙහෙට ඇවිත් තියෙනවා. ඉතින් මේ පාර නවතින්නම ආවා."
"හ්ම්ම්...මීටපස්සෙ අවධානයක් නැතුව පන්තියෙ ඉඳලා මට අහු වුණොත් තමුන්ව පන්තියෙන් එළියට දානවා, තේරුණාද?"

"මං කොයි වෙලාවෙද දෙයියනේ අවධානයක් නැතුව හිටියේ?" ජොන්සන් දිහාවට නොරිස්සුමෙන් බැල්මක් හෙළමින් ජන්කුක් හිතුවා.