Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir gün, üç sonbahar.
Saat 23.12. Bir mayıs akşamı daha sona ermiş, gece yarısı.
Eve dönüyorum. Kızlarla dışarda olduğumu biliyorsun, gece boyu rahatsız etmemek için aramadığını düşünüyorum. Mutlu oluyorum, ne kadar düşünceli bir sevgilim var öyle değil mi?
Düşündüğünden daha erken geliyorum. Sen uyumamışsın, çalışıyorsun. En sevdiğin kahveden yapıyorum. Yanına geliyorum, hep çalıştığın o odadasın.
Bu kapı her zaman biraz aksidir, zorlamadan açılmaz ama bu sefer ufak bir hamlede açıyorum. Buna gülümserken seni görüyorum. Sadece seni değil, sizi görüyorum.
Hikaye bitiyor.
Benim hikayem başlamadan bitiyor.
Bardağın tuz buz olurken çıkardığı ses, zihnimdeki kargaşayı anlık olarak bastırıyor.
"Nasıl temizlerim burayı?" diyorum kendime. Nasıl temizlerim, gözlerimin gördüğünü zihnimden? Nasıl temizlerim onca pisliği?
Her yer kahve olmuş; ayna, komodin... elimdeki diğer fincanı ne yapcağımı bilemeden yanıma gelen sana uzatıyorum. Eline tutuşturup arkamı dönüyorum.
Bir kez daha zihnimde canlanıyor görüntü.
Ağlasam geçecek, ağlayamıyorum.
Sonra bir parçalanma sesi daha geliyor arkamda bıraktığım senden. Umursamıyorum. Seninle ilgili hiçbir şeyi umursamıyorum ben artık.
Ardımdan geliyorsun. Kapıları çarpıyoruz. Kavga ediyoruz. Önce inkar sonra pes ediyorsun ama asla çekip gitmiyorsun. Kovuyorum seni, kalıyorsun. Bana yaklaşmak istiyorsun itiyorum. Ona dokunduğun ellerinle bana da dokun istemiyorum. Hala inkar ediyorsun, sanki hiç pes etmemiş gibi.
Uzaklaşıyorum senden, seninle alakalı her şeyden. O ilk birkaç gün sanıyorum ki, bitti, geçti, acımıyor...
Yastıklara sarılıp ağlıyorum. Gel, inkar et istiyorum. Bu sefer inkar etsen, yalan olduğunu bilsem yine de inanacağım ama yapmıyorsun. Artık gerçekten pes etmişsin, gelmiyorsun.
Canım yanıyor. Uykularımda sayıklama olarak dahil oluyorsun bu saçma düzene.
Bir bilet satın alıyorum, Fransa'ya. Yuvama.
Eyfel'den kovulacağımı bilmeden, çocukça bir 'yeni başlangıç' diliyorum kendime. Sonunda apaçık bir hüzün varken aptal gibi sırıtıyorum hayata.
Aynada içimdeki şeytanın gülüşü ve onun stabil bakışları beni karşılarken bir göz altı kapatıcısı tüm sorunlara iyi geliyormuş gibi davranıyorum.
Ben Eyfel'den kovulmaya gidiyorum o gün, geri dönüş yolunu unutmam gerektiğini bilmeden.
