- Wattpad naam:
schrijvertjegeertje
- Naam verhaal:
Fly Little One
- info verhaal:
Ik hou het kleine lichaam in mijn handen. Ben ik blij? Ik weet het niet. Ik weet niets. Wat? Wie? Waarom? Het voelt alsof iemand je plotseling zonder reden in je gezicht slaat. Alsof je uit een vliegtuig word geduwd. Ik voel me verdoofd. Ik wil huilen maar ik kan het niet. Ik kan niks...
Zij ziet alles negatief, hij alles positief
Hij heeft veel meegemaakt, zij denkt het alleen maar
Zij is haar eigen vijand, hij is zijn eigen vriend
Twee totaal verschillende leventjes...
Maar ze lijken meer op elkaar dan ze zelf denken...
Totdat...
- Welke taal:
Nederlands
- Genres:
romantiek/tienerfictie
- Wat je wilt; meer lezers, tips of een idee of het verhaal wel leuk is:
meer lezers.
- proef hoofdstuk:
16.
Daniël
Hier klopt iets niet. Eerst verafschuwde ze me. Wilde ze niet eens naast me zitten en nu wrijft ze al over mijn rug
Oke ik geef toe, ik werd warm van binnen toen ze dat deed, maar ik mag haar niet. Ik haat haar niet, ik mag haar gewoon niet. Ze loopt naar het raam. Het is duidelijk dat ze nadenkt. Ik ga achter haar staan. "Waarom?" fluister in haar oor. In mijn neus dringt de geur van vanille binnen. Ik krijg het warm. Emely draait zich om. Ik kijk in haar blauwe ogen. Ze staan niet zo hard als ik eerst altijd vond, ze staan liefdevol. Misschien zie ik wel iets van spijt. Waarom zou ze spijt hebben? Ik schud die gedachte weg. Vast verkeerd gezien. Ze pakt me bij de schouders; "Ik weet het niet"
Ik pak haar bij de heupen. Vind ik deze situatie fijn? Nee... Of toch? Nee... Ja... Nee nee nee, ik weet het zeker het antwoord is NEE. Zeker weten. Of toch misschien?
"Je hoeft het niet te weten" fluister ik. Emely legt haar hoofd op mijn borst.
"Emely?"
Ze kijkt me nu recht in de ogen aan. Haar blauwe ogen. Mijn hoofd komt dichter bij dat van haar. Hare dichter bij mij. Dan gebeurt het waar ik jaren geleden niet eens aan wilde denken gebeurt nu, op dit moment. En het is geweldig. Haar zachte lippen raken de mijne. Opeens verbreekt ze het moment wat ik eeuwig vast wilde houden. “Daniël nee” zegt ze. “Wat is er?” vraag ik geschrokken.
“Ik…ik kan dit niet” “Hoezo niet?” roep ik. Ik dwing mezelf om niet te gaan schreeuwen of te roepen. “Jij bent mijn vijand, Daniël, al jaren lang. Jij bent niet mijn vriend, ik ben mijn eigen vriend” antwoord ze. Als ik niet in deze situatie was geweest had ik enorm gelachen over haar poëtische uitspraak.
Ik schud mijn hoofd: “Nee, Emely, nee”
Ze kijkt me vragend aan.
“Ik ben je vriend, jij je eigen vijand”
