- Wattpad naam: Iris237
- Naam verhaal: Cursed
- info verhaal:
Reva heeft problemen thuis en komt maar niet van haar nachtmerries af. Er is iets met de kerk. Maar ze weet niet wat. Door spookverhalen komt ze eindelijk meer te weten over de kerk. Het verhaal The children of The Church trekt haar aandacht.
Luuk heeft thuis juist helemaal geen problemen, dit komt omdat er gewoon nooit iemand thuis is. Hij sleept een groot geheim met zich mee. Hij kan in de toekomst kijken, en hij heeft nog een geheim maar daar weet niemand het fijne van. Hij is net verhuist en is nu nieuw in het dorp. Hij ziet alles aankomen behalve hetgeen dat zijn leven zal "verpesten".
Er is iets mis met het dorp. Zal Reva optijd achter het geheim weten te komen? Of zal het geheim haar dood worden...
- Waarom je het verhaal bent gaan schrijven:
Ik ben het verhaal gaan schrijven omdat ik wou proberen van twee gegevens een verhaal te maken. De kerkklok bij ons slaat namelijk vaak een slag over en lijkt kraaien aan te trekken.
- Welke taal: Nederlands
- Genres: Thriller/Mysterie
- Wat je wilt; meer lezers, tips of een idee of het verhaal wel leuk is:
En ik wil het liefst tips en lezers, en ook jouw mening.
Ik vond je stuk eigenlijk heel erg goed. Ik had wel even die spanning van wat gebeurd er en zo. Je hebt boven aan je hoofdstuk Reva geschreven, ik neem daardoor aan dat het vanuit Reva's oogpunt hebt geschreven. Misschien als je er POV of oogpunt of iets achter zet dat het dan wat duidelijker is waarom de naam er boven staat. De meeste lezers zullen het wel snappen, maar ik vindt het zelf vaak gewoon wat overzichtelijker. Ook kan je het misschien dik drukken of schuin neerzetten in plaats van gewoon normaal, dat maakt het voor mij ook vaak overzichtelijker. Je hoeft het natuurlijk niet te doen, maar misschien als tip ;). Verder lijkt het me eigenlijk een heel leuk boek en als ik de tijd kan vinden zal ik het misschien wel helemaal willen lezen!
- proef hoofdstuk:
Reva
'Kom op, ga mee!' Schreeuwt een jongen van ongeveer 14 jaar. Naast hem staat een meisje van ongeveer 15 jaar. Iets verderop staat een meisje van 12. De twee andere kinderen zien haar niet. Ik loop naar ze toe en probeer een gesprek aan te knopen. Ze horen me niet, als ik op de jongen zijn schouder klop gaat mijn hand er recht doorheen. Dit meen je niet, niet alweer. Het meisje van 15 laat zich overhalen en loopt met hem mee. Ik volg ze niet. Ik ben ze al vaak genoeg gevolgd. En telkens zie ik hetzelfde gebeuren. Ik hoor de klok luiden.
Ik weet hoeveel slagen er komen. Ik hoor gillen van plezier. Maar ik mag niet gaan kijken. Telkens trap ik er weer in. Telkens weer denk ik dat het niet zo hoeft te eindigen. En telkens eindigt het alsnog zo. De kerkklok heeft al 6 keer geslagen. Ik kijk om me heen. Later zal hier de Benedendorpsweg zijn. Ik heb het allemaal al opgezocht op internet. Ik ben in Oosterbeek, en aan de mensen te zien is dit niet in de eenentwintigste eeuw. De dertiende slag... de klok stopt... Maar er gebeurt nog niks. Ik mag niet gaan kijken, absoluut niet. De klok slaat weer verder. Begint opnieuw... Ik weet hoeveel slagen hij nu gaat slaan. Namelijk 8 slagen. Bij de achtste slag stopt hij weer. Ik hoor gelach en gegiebel. Het kleine meisje sluipt stiekem de kerk in. Ik wil haar tegen houden, maar ik weet dat het zinloos is. De klok begint weer. hij slaat maarliefst 25 keer. Het begint. Ik leg mijn handen over mijn oren heen. En ik gil zo hard als ik kan. Maar toch hoor ik nog de gil van het kleine meisje. Ze bengelt aan de rand. De twee andere kinderen merken haar eindelijk op. Ze proberen haar te helpen. Meerdere gillen. Ik kijk niet. Ik hoor een harde klap. Een harde schreeuw. Nog meer gegil. Ik doe mijn ogen dicht en ga op de grond zitten. Met mijn handen over mijn knieën heen gevouwen. Ik schud heen en weer, en probeer mezelf te troosten.
Zodra ik mijn ogen open is alles weg. Ik kijk om me heen. Ik zit op mijn zachte bed in een licht blauwe slaapkamer. Het plafond is wit, en de deur en de raamkozijnen en de gordijnen zijn zwart. De deuren waren wit, maar ik heb er met zwarte stift op lopen tekenen toen ik klein was. Ik heb ze toen maar helemaal zwart geschilderd. Het zag er mooi uit dus heb ik de gordijnen ook veranderd en het raamkozijn kon er ook nog wel bij. Ik ben alweer iets kalmer. Telkens weer dezelfde droom. Meer dan zes keer in de maand. Ik weet niet waar de droom op slaat. En eigenlijk zou hij niet eens meer eng horen te zijn. Ik ken hem immers helemaal uit mijn hoofd! Mijn wekker staat stil, de batterijen zijn weer eens op. Ik sta op en loop naar het raam toe. Langzaam open ik de gordijnen. Het is rustig in de Benedendorpsweg. De kerk staat er nog altijd even mooi bij. Nergens ligt een lijk op de grond. Het was maar een droom zeg ik tegen mezelf. Het is onderhand half zes, en theoretisch gezien ben ik nu 14. Ik ben nu 14! Door de droom was ik het helemaal vergeten. Ik ben jarig! Ik vergeet de droom snel, net zoals ik altijd doe. Ik probeer hem altijd weer te vergeten, jammer genoeg komt hij te vaak weer terug. Ik loop naar de kalender toe, en ik streep 12 augustus af. Eindelijk is het dan 13 augustus. Ik heb zin om iedereen in het huis wakker te maken. Maar ik denk niet dat het gewaardeerd gaat worden.
