shiraz | taekook

5

— bolca yorum istiyorum.. 🤧
normalde sınır koymak istemezdim fakat saatlerce yazılıp silinip emek verilen bölümlerin karşılığını alamaması hem beni hem de nuru üzüyor..

sınır şimdilik 25 oy 20 yorum

iyi okumalar💘
—

Işıklar.

Kuyruklu piyanonun siyah, deriden fakat yumuşak olan koltuğuna oturduğumdan beri gözlerimi notlarda dolaştırıyorum, lakin manasız.

Yüzüm notlara bakıyor, beyaz kağıtların yıpranmış sayfaları üzerindeki portelerde dolandırıyordum bakışlarımı bir süredir. Bizzat düzenlemesini kendim yaptığım, özenle seçtiğim repertuarın nota değerlerini ölçmek için çabalıyorum ama söyledim ya;

Tamamen manasız.

Aldığım dersler, ilk başta tam bir işkence gibi gelen, her seferinde kaçmaya ya da asmaya çalıştığım ama asla başaramayıp hayatımın en deli dolu zamanlarını dört duvar içerisinde heba ettiğim solfej eğitimi bile bana yardımcı olmanın yanından bile geçmiyor. Tıkanmış hissediyorum. Aklımda binlerce tilki geziniyor, kulağıma bir şeyler fısıldıyor, düşüncelerim çığ gibi büyüyor ve her biri bana ne yapmam gerektiğiyle ilgili ayrı ayrı fısıldarken aynı zamanda da hiçbir şey düşünemiyordum. Bomboş, zihnimin içinde bir o kadar da kalabalık, huzursuz, diken üstünde ve anlam veremedeğim bir sebepten sinirlerimi hoplatan bir öfke hakimdi üzerime.

Karmakarışıktım. Buraya gelişimizin üzerinden belki de en fazla on dakika geçmiş, merdivenin başında ayaküstü gerçekleştirdiğimiz sohbetin ardından Namjoon, benim rahatça hazırlanmamı ve bir an önce gösteriye başlamamı sağlamak için Taehyung'u sahnenin iyi göründüğü, merkezi ve konforlu bir yere yerleştirmek üzere yanımdan ayırmıştı. Ben de onları hemen arkalarından takip ederek, siyah parıltılara sahip, gösterişli fakat burayı rahatlıkla kaldırabilecek kapasiteye sahip bir halıyla döşenen merdivenden inerek, orta kısıma konulmuş olan piyanoya yönelmiştim.

Geç kalacağımı bildiğimden, önceden Namjoon'a hazırlayıp bırakmış olduğum dosyayı piyanonun üzerine yerleştirmesini ve benim için gerekli akorların yapılmasıyla ilgili kısa bir ön hazırlık mesajını evden çıkarken atmıştım. Sevgili arkadaşım söylediğim şeyleri yapmış, benim için bir bardak su bile bırakmıştı kuyruklunun cilalı ve parlak yüzeyine. Her şey kusursuz bir şekilde hazırken ve tüm seyirciler artık sabırsızca yerlerinde kıvranmaya başladığında benim tek yapabildiğim, aniden gelen kal hissiyle mücadele etmeye çalışmaktan başka bir şey değildi.

Kitlenmiştim. Bakıyor ama göremiyor, dinliyor ama duyamıyordum. Spot ışıklarının yoğunluğu kaşlarımın çatılmasına sebep olduğunda, yüzümdeki bu afallamış ifadeden kurtulmak ve zihnimin içindeki çalkantılı karmaşadan sağ çıkabilmek amacıyla oturduğum yerden uyuşuk adımlarla kaldırmıştım kendimi. Üzerimde olan bakışlar ne yaptığımla daha da ilgilenmeye başladıklarında, ışıklardan sorumlu olan görevliye yöneldim. Soğuk terler atıyordum, bu kadar gerginlik bünyeme fazlaydı. Benlik değildi.

"Beyazı değil de, sarıyı doğrultabilir misiniz?" dedim kibarca yanına ulaştığımda. Adını bilmiyordum, tanışmıyorduk da fakat uzun süredir burada sahne aldığımdan dolayı birbirimize aşinalığımız vardı. Ne zaman ses ve ışıkla ilgili bir sorun yaşasam daima yardımcı olur, bana gülümser ve isteklerimi geri çevirmezdi. Her zaman olduğu gibi beni yüzündeki geniş tebessümle onaylamış, sağ cebinden çıkardığı gri renkli kumandada bir kaç tuşa basarak tam istediğim gibi, sarı loş bir ışığın piyanonun üzerine düşmesini sağlamıştı.