It just kinda happend {dutch larry stylinson boek}

23 what?!

Harry POV
Hand in hand lopen we zo stil mogelijk de trap af. Het was later geworden dan we gepland hadden en de meesten mensen probeerden te slapen. We slopen geluidloos naar onze kamer en sloten de deur. "Dus morgen vertellen we het aan de lads en dan kunnen we vragen hoe we het het best bekent maken." Legt Louis simpel uit en paniek neemt weer toe. "Louis, ik kan het niet." Fluister ik. "Hazz..." begint hij maar ik onderbreek hem meteen. "Ik kan het niet Louis, ik kan het gewoon niet." stamel ik. "Ik kan het niet aan om gehaat te worden." Mijn ademhaling blijft versnellen en ik probeer piepend adem te halen. "Rustig Harry! Adem rustig in en uit." Hij trok me in zijn armen "In en uit." Fluistert hij in mijn oor terwijl ik me probeer te concentreren op zijn ademhaling. Hij blijft me vasthouden en streelt rustig met zijn hand door mijn krullen. "waarom zouden ze je haten?" vraagt hij als ik terug rustig ben. "Wij zijn anders Louis." Hij zucht, "Nee, wij zijn ook gewoon mensen. We zijn net zoals alle anderen." Ik schud hardnekkig mijn hoofd en trek me voorzichtig uit zijn armen. "Wij zijn niet normaal Louis. Wij zijn homo! Begrijp je het? Homo! Dat is niet normaal!" Nu begon ik Louis duidelijk te irriteren. "Harry nu ga je eens goed naar mij luisteren. Het is niet omdat wij een andere geaardheid hebben dat we geen mensen zijn? Heeft een homo geen ogen? Heeft een homo geen gevoelens of passies? Eten we niet hetzelfde eten? Worden we niet ziek van de zelfde ziektes? Genezen we niet ven dezelfde medicijnen? Als we in alles hetzelfde zijn, waarom zouden ze ons dan anders moeten behandelen?" Een traan liep over mijn wang, hij had gelijk, Hij had verdomme gelijk.
We liggen rustig op het bed en Louis draait rondjes met zijn wijsvinger over mijn arm. Ik lig met mijn hoofd op zijn gespierde borst die stilletjes op en neer gaat. "Laten we nog een paar dagen wachten tot we zeker weten dat dit niet gewoon een bevlieging is." Fluister ik en hij streelt een krul uit mijn gezicht. "Ik ben zeker." Antwoord hij. Ik draai me om zodat ik hem kan aankijken, "pleace?" Hij zucht en knikt, "als jij het echt wilt." Ik kijk hem dankbaar aan en geef hem een kus. Ik sta op uit bed en negeer de opkomende misselijkheid terwijl ik Louis uit het bed sleur. "C'mon Lou , we zijn in Parijs!" Hij staat zuchtend op om zijn kleren aan te doen en loopt daarna achter me aan richting de ontbijtzaal. Ik ga naast Niall zitten en zucht als ik hem zijn eten naar binnen zie schrokken. Ik staar naar het onaangeraakte broodje voor me en zie dat Louis me een strenge blik toewerpt. Ik zucht en neem een hapje van het broodje, waarna Louis goedkeurend knikt. Ik blijf onder mijn wimpers door naar hem kijken en als ik zie dat hij wegkijkt schuif ik mijn broodje van me af. Ik probeer het gesprek van Liam en Zayn te volgen maar mijn hoofdpijn steekt daar een stokje voor. "Zijn jullie klaar?" vraagt Liam opeens en ik knik. Langs me hoor ik Niall grommelen maar we negeren het en lopen gewoon door. "Ik ga me nog even gereedmaken goed?" vraagt Zayn en we knikken. Ik trek Louis mee naar onze kamer en hij trekt me in een knuffel. "je wordt mager." fluistert hij in mijn oor. Ik duw me een stukje van me af. "Nietes." Mopper ik en ik wrijf eens over mijn buik. "Ik heb wel gezien dat je je broodje niet hebt opgegeten." Zegt hij bestraffend. "Ik heb gewoon niet zo veel honger." Hij zucht eens diep en schudt dan zijn hoofd. Ik neem zijn hoofd tussen mijn handen en kijk hem aan. "Het komt goed, ik ben gewoon vermoeid." Hij knikt en we gaan op de zetel zitten. "Nu verdien ik toch een kusje niet?" vraagt Louis met pupy-ogen. Ik schuif naar hem toe en druk mijn lippen op de zijne. "Jongens zijn jullie.." horen we opeens en we schieten uit elkaar. Liam staat ons in de deuropening met een geschokte uitdrukking aan te kijken. "Ik heb dit niet goed gezien. Ik heb dit echt niet gezien." Zegt hij voordat hij wegloopt en de deur achter zich terugtrekt