YAVBAH:İlk Aşk 2

B:6-Aşk Üçgeni

*Başkalarının geçmişine indikçe kendi geçmişim çıkıyor karşıma. *

Cebime sıkıştırdığım fotoğrafla birlikte merkeze doğru yürüdüm. Saatler önce bulduğum fotoğrafın ardından tek aklımda olan bu fotoğrafı bir an önce Ali Amir'e göstermekti.

En son o evden çıktıktan sonra Yavuz'u benim evime götürmüştük, Ege ve Mira başındaydı ve bende bin türlü bahane uydurarak çıkmıştım evden. Karan ve babamın hala evimde olması da ilgilenmem gereken bir başka konuydu tabi ki.

Merkezin arka tarafından içeri girdim. Ali Amir'e geleceğimi önceden haber verdiğim için beni bekliyorlardı.

"Özlettin kendini be Bahar!" eski ekip arkadaşlarımla kısa bir sohbet ettikten sonra ana merkeze doğru yürüdüm. Önüme çıkan birkaç kişiye daha baş selamı verdikten sonra içeri girdim. Herkes beni görür görmez ayaklandı.

"Bahar!" Okay hızla bana yürüyerek özlemle sardı bedenimi. Bende ona aynı şekilde sarıldım. Okay, bu merkezde başladığım ilk iş günümde onunla konuştum ilk kez. Yani ilk gün hatalar yaparız tabi ama Okay sağolsun bazı hatalarımı da örtbas etmişti. Gerçek anlamda iyi bir dosttu o benim için.

"Özlettin kız kendini!"

"Bende seni, sizi çok özledim." gözlerim Ali Amirin üzerindeyken onun da gözleri doluydu.

"Aklım çıktı sana bir şey olacak diye." Okay'a son kez gülümsedim ardından Ali Amire doğru yürüdüm.

Çekingen bir tavırla, "Amirim." dedim.  O ise hiç beklemediğim bir hareket yaparak beni kendine çekti ve sımsıkı sarıldı.

Kendi babam bile bana böyle sarılmadı!

Diye geçirdim içimden. Çünkü öyleydi, bir kez bile gerçek anlamda sarılamamıştım ben babama.

"İyi misin?"

"İyiyim amirim, merak etmeyin." Ali Amir alnıma bir öpücük kondurduktan sonra masanın başına geçti. Okay ve bende karşı karşıya oturduk.

"Evet gençler, Bahar da yeniden aramızda olduğuna göre görevimize odaklana biliriz artık." masanın üzerinde duran uzaktan kumandayı eline alarak bir tuşa bastı.

O anda ekranda Yavuz'un dumanlar arasından çıkan görüntüsü belirdi. Bu görev bana ilk verildiğindeki gün gibiydi sanki herşey.

"Gündemimiz belli, Yavuz Karasu!" diye lafa başladı Ali Amir. Başka ne olabilirdi ki zaten konumuz?

"Evet Bahar, anlatmaya başla." buraya gelmemdeki asıl neden bulduğum o fotoğraftı aslında. Ama bir yandan bu fotoğraf hem beni, hemde Yavuz'u ilgilendiriyordu.

Tereddüt etmeden cebimdeki fotoğrafı çıkararak masanın üzerine koydum.

Okay öne doğru eğilerek fotoğrafa göz gezdirdi. "Çetin Karasu değil mi o?" başımı olumlu anlamda salladım

"Peki yanındaki?" yutkunarak "Annem!" dedim. İkisi de şok içinde bana bakarken bir açıklama yapmam gerektiğini anladım.

"Arkasında bir not var." Ali Amir fotoğrafı eline alıp okuduğunda Okay da yanına geçerek okudu.

"Seni çok seven kadından sevgilerle, Zuhal." son cümleyi okuduklarında boğazıma bir yumru oturdu.

"Başkalarının geçmişine indikçe kendi geçmişim çıkıyor karşıma." Ali Amir sıkıntıyla bir nefes verirken Okay da kalktığı koltuğuna geri oturdu. İşler her seferinde içinden çıkılmaz bir hal alıyordu.

"Amirim peki bu durumun açıklaması ne? Yani Yavuz'un babası ve Bahar'ın annesi nasıl olur bu?" Okay olanlara anlam vermeye çalışırken ben sessizdim. Çünkü şuan aklım durmuş gibiydi ve hiçbir tahminde bulunamıyordum.