"Her güneş bir gün doğar."
Herkesin bir yıldızı vardır. Dünya'nın yıldızı güneş, Mecnun'un Leyla, Mevlana'nın Şems, gülün bülbül, toprağın su. Şara ise sevdiği adamın yıldızı olmayı dilerken unuttuğu bir şey vardır: Herkesin tek bir yıldızı varken h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌤️ DEĞİŞİM 🌤️
Varlık dediğimiz kavram nereye kadardı? Sadece maddeyi mi kapsıyordu yoksa bize dair her şey varlığımıza dahil miydi? Eğer öyleyse varlığımın gerçeğin enkazının altında ezildiğini hissediyordum.
"Ben bu evliliği istiyorum." Böyle demişti. Üstelik ne bir an tereddüt etmiş ne de sesinde en ufak bir titreşim hissedilmişti. Öyle bir kararlılıkla söylemişti ki sanki bu sözler ezelden beri var olan bir gerçekti. Öyle ki geçmişte bana olan nefret dolu bakışlarını görmemiş olsam ya da biraz önce mutfakta kalbimi bir kez daha bin bir parçaya böldüğünü bilmesem ben bile inanacaktım gerçekten istediğine.
Yıkılan doğrularımı toplayıp tekrardan inşa edecek vaktim yoktu. Neden böyle bir şey dediğini bilmiyordum. Bilseydim eğer kendime inanacak yeni doğrular inşa edebilirdim. Ne hissettiği, aklından ne düşünceler geçtiği hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Tüm yollarımı kapatmıştı.
Ben de kendi benliğime sığındım, tek gerçeğime. Salonda söylenen son sözlerden sonra uzayıp giden sessizliği ben bozdum. "Bu hiçbir şeyi değiştirmez," dedim. Yalan olduğunu bilsem de isteğini doğruymuş gibi varsayıyordum. "Evlilik tek kişilik değildir." Derin bir nefes alarak bakışlarımı, hâlâ merdivenlerin başında gözlerini kırpmadan bana bakan Benan'dan yanımdaki Mürüvet halaya çevirdim.
Duyduklarının şaşkınlığıyla tek kelime edememişti hâlâ. Yoksa söylediklerime amenna demesini beklemiyordum. Sessizliğini fırsat bilerek duraksamadan devam ettim. "Sadece biri istiyor diye iki kişinin hayatı bu şekilde bağlanamaz. İstemediğimi söyledim hala, beni bu evliliğe zorlayamazsınız."
Mürüvet halanın yüzündeki alışık olmadığım şaşkınlık emareleri yerini yavaş yavaş o bilindik otoriter ifadeye bırakırken bu değişim sesine de yansımıştı. "Söylediklerinde haklısın," dedi ses tonu katman katman otoritesine bürünürken. "Senin de dediğin gibi evlilik tek kişilik bir olay değildir. Belki farkında değilsindir lakin burada tek kişilik bir karar veren sensin."
Son söyledikleriyle dudaklarım aralanırken biraz önce benim yaptığım gibi bir şey dememe izin vermeden devam etti sözlerine. "Ayrıca evlilik bir günde 'istemiyorum' deyip de bitirilebilecek bir olay da değildir. Bugüne kadar hiç itirazın yokken bir günde böyle bir karar vermen ne kadar doğru?"
Gün yüzüne çıkan şaşkınlığıma olanca öfkem de eklenirken kendimi tutamadım. "Bu, şu anda verdiğim bir karar değil hala! Bunu sen de çok iyi biliyorsun ki bu evliliği en başından beri istemiyorum. Dile getirmemiş olmam istemediğim gerçeğini ne yazık ki değiştirmiyor."
Mürüvet hala, söylediklerimden etkilenmişe benzemiyordu. Bildiği şeyleri duymak tabi onu şaşırtmazdı. Zaten biraz önceki şaşkınlığı söylediklerimi bilmediğinden değil, bunları söyleyebilecek cesaretimin olmasınaydı. Açık açık istemediğimi söylememi beklemediği aşikârdı. Aslına bakılırsa cesaretime şaşırmakta haklıydı zira eğer ki bugün Benan tarafından birazcık önemsendiğimi hissetsem ya da en basitinden, mutfaktaki konuşmadan sonra bu kadar fevri davranmasam bunu bu şekilde söylemeye cesaret edemezdim.
