Rood

hoofdstuk 2

De wekker ging. PIEP..PIEP..PIEP. Wat was het toch een rotding. Een ding was zeker, dat ding ging niet mee naar het nieuwe huis. Ik drukte op de snooze knop en opende ogen. Toen pas realiseerde ik mij wat ik die dag zou gaan doen. Vandaag was mijn trouwdag! Vanaf het moment dat ik hem zag, mijn Lars, wist ik dat hij het was. De man met wie ik naar het altaar zou lopen. De vader van mijn kinderen. De man met wie ik oud zou worden. PIEP..PIEP..PIEP. Daar ging dat kut ding weer. Ik ruktte de stekker uit het stopcontact en smeet hem in een hoek. Ik ging mijn dag toch niet laten verpesten door een stomme wekker?! 

Ik gleed langzaam met mijn benen uit mijn bed en kwam met mijn blote voeten op de koude vloer terecht. Ook die koude vloer zou ik niet gaan missen. In het nieuwe huis zouden wij vloerverwarming krijgen. Vervolgens gleed ik met mijn voeten in mijn roze pantoffels, deed mijn badjas aan en ging naar de keuken. Daar pakte ik een croissantje die ik de vorige dag bij de supermarkt had gehaald. Pakte wat boter smeerde het aan de zijkant en nam een hap. Het was voor de vorm, want ik wist al dat ik van de zenuwen geen hap door mijn keel zou kunnen krijgen. Alle voorbereidingen waren geweldig geweest, alles zou perfect worden. Alleen de zenuwen die ik steeds had zou ik na vandaag missen als kiespijn. Ik keek naar de klok en schrok van de tijd. Ik zat al een driekwartier te mijmeren aan de tafel! De kapper zou er al over 20 minuten zijn en ik was nog niet eens gedoucht. Ik pakte nog snel een kop koffie voordat ik naar de badkamer ging en onder de douche sprong. Ik was net klaar met mij afdrogen en mijn badjas aan doen toen de bel ging. Ik trok sprintje naar beneden en deed de deur open. Nu kon eindelijk de echte voorbereiding beginnen! 

De kapper deed er een uur over om mijn haar prachtig op te steken. Vervolgens hielp ze me met het dichtsnoeren van mijn jurk. Dit was een karwei van 10 minuten, aangezien er zo'n 60 knoopjes op de achterkant van mijn jurk zaten. Dat zou vanavond nog een ding worden dacht ik in mij zelf. Al die tijd hadden we amper een woord tegen elkaar gezegd. Ik ben namelijk een type dat niet van praten over koetjes en kalfjes houdt. Ik zeg alleen iets als het ook nuttig is om iets te zeggen. Echter vond de kapper van niet want ze probeerde elke keer een gesprek aan te knopen. 'Wanneer komt je familie eigenlijk om te helpen met voorbereidingen?' Verbrak de kapper mijn gedachtegang. Geirriteerd dat snuitje, zou noemde ik haar inmiddels in gedachte omdat ze steeds haar neus ophaalt, weer probeerde een gesprek aan te knopen, snauwde ik:" Nog nooit van een bruiloft zonder familie gehoord?' Snuitje keek mij geschrokken aan en wende haar hoofd af met een afkeurende blik. 'sorry' begon ik 'het zijn gewoon de zenuwen.' Ze knikte dat ze het begreep, maar hield wijselijk haar mond.

Een kwartier later, toen mijn haar gedaan was de make-up erop zat en ik mijn jurk aan had liet ik snuitje de voordeur uit. Ik keek op de klok en zag dat Lars mij over zo'n twintig minuten pas kwam ophalen. Ik ging zitten aan de keukentafel en schonk een witte wijn voor mij zelf in. Ik maakte mij wijs dat ik dit deed om mijn zenuwen te onderdrukken. Dit was het excuus dat ik mij later nog veel vaker in gedachten heb horen zeggen. Stress en zenuwen is namelijk een gevoel waar ik al moeilijk mee kon omgaan sinds ik klein was. Dat heeft zich ontwikkelt in de tijd dat mijn ouders in een lange vechtscheiding zaten.

 Opdat moment heb ik niet door dat ik weer terug ga naar die tijd. Ik zie mij zelf weer zitten in een hoekje boven bij de trap. Ik hoor mijn moeder schreeuwen: 'Vieze hond! Blijf nou eens een keer met je poten van mij af.' Mijn vader praat echter zeer liefelijk:' Schatje, laten we erover praten. Het is duidelijk dat je niet alles meer helder ziet. Kom dan zetten we die fles wijn even weg.' Mijn moeder roept echter terug:' Je blijft met je poten van die fles af! Maak dat je wegkomt! Wat denk je wel niet. Hier binnen te stampen nadat ik uren heb zitten wachten om vervolgens te zeggen dat ik mijn flesje wijn wel even mag weg zetten. En dat gezeur van die therapie de hele tijd van jou.' Ze lopen nu de woonkamer binnen. Ik ga nog iets verder in het hoekje zitten. Hopend dat ze mij niet zien. Voorzichtig begint mijn vader weer:' Maar Marga, misschien zit er echt wel wat in therapie. Misschien gaat het dan beter.' Mijn moeders gezicht schiet ineens op vuur en schreeuwt: 'Nee'. Terwijl ze dit schreeuwt smijt ze de fles wijn in de richting van mijn vader, die hem nog net weet te ontwijken. Ik begin te huilen. Maar ik hoef niet meer bang te zijn dat ze me zien of horen. Want opdat moment hebben ze alleen oog voor elkaar. Het ene scheldwoord volgt het andere, beide schreeuwend als gekken. Ook blijft mijn moeder gooien met spullen. Dit gebeurde een hele tijd dagen en weken lang. Op dat moment wist ik nog niet dat mijn moeder een drankprobleem had en dat dat het gene was waar ze ruzie over maakten. Ik schut mijn hoofd. Weg, weg moeten deze herinneringen. Mijn dag wordt perfect. Mijn huwelijk zal slagen!

Ik zat al een uur te wachten, maar Lars was er nog steeds niet! Ik begon al bezorgd te worden toen ik eindelijk een auto de oprit op hoorde scheuren. Het was Lars in zijn Porsche. Lars had zijn eigen bedrijf waar hij erg dik mee verdiende. Hij stapte uit in een heel mooi op maat gemaakt Italiaans pak. Hij was hiervoor speciaal naar Italië gevlogen. Toen ik hem zei dat dat toch niet nodig was had hij geantwoord dat hij dan meteen zaken kon doen. Hij pakte mij bij mijn hand en leidde mij naar de deur die hij galant open deed. Vervolgens deed hij de voordeur dicht en ging achter het stuur zitten. Toen ik hem vroeg waarom hij zo laat was antwoordde hij nors dat hij nog eerst iets voor zijn werk moest doen. Vervolgens gaf hij bruut gas en we scheurden weg.

 Opdat moment, terwijl mijn haren die nog loshingen door de wind waaiden, vergat ik voor een moment alle zorgen van de afgelopen dagen. Toen kwamen we aan bij de kerk waar alle vrienden en familie van Lars al stonden. Ik had alleen een paar van mijn beste vrienden uitgenodigd. Van mijn familie had ik helemaal niemand uitgenodigd. Met mijn moeder had ik geen contact meer sinds zij weglopen was van mijn vader. Ze had nooit wat gedaan aan haar alcoholprobleem en ze had steeds verkeerde vriendjes. Mijn vader had ik niet uitgenodigd omdat hij na mijn moeder was hertrouwd met de grootste bitch op aarde. Samen hadden ze nog twee dochters gekregen, waar ik overigens niets van moest hebben. Mijn vader nam af en toe nog contact op. Maar voor mijn gevoel deed hij dit alleen omdat hij het gevoel had dat hij het moest. Ik en mijn zus waren immers de kinderen van die agressieve zoals Charlotte, de nieuwe vrouw van mij vader, altijd zij. 

Ook mijn zus was niet welkom omdat zij bij de bekendmaking van mijn verloving vrij duidelijk was dat ze het er niet mee eens was. Toen ik haar het blijde nieuws had verteld had ze een heel verhaal opgehangen of ik er wel zeker over was en of ik dit niet te overhaast deed. Nadat ik vervolgens vrij geïrriteerd vroeg waar dat nou weer opsloeg, vertelde ze dat ze bang was dat hij niet goed voor mij zou zijn. Dat ze vond dat hij met de verkeerde mensen omging en dat ze zich verbaasde dat hij zoveel geld had terwijl hij amper werkte. Dit vond ik natuurlijk nergens op slaan. Hij had zijn eigen bedrijf waarbij hij zaken deed. Wat voor zaken hij precies deed wist ik niet, omdat hij altijd als ik er naar vroeg antwoorde: 'Hoe vaak moet ik nog zeggen Sarah, dat ik daar niks over kan en mag zeggen?' Dus ik vroeg er maar niet meer naar. 

Daarnaast waren heel veel vrienden van hem, zakenlui die hij van zijn werk kende. Ik kende ze niet heel goed. Maar dat maakte mij niet uit. Want dit was mijn dag met Lars en de rest van de aanwezigen boeide mij eigenlijk niet.