Akabane Ateşi (bxb)

3.Sezon*2.Bölüm

Nagisa

Kahretsin. Binlerce kez kahretsin. Kendimden nefret ediyordum.

"Hala bir haber yok mu?"

Matsume kafasını iki yana salladı.

Öfkeyle yumruğumu duvara geçirdim. Onu bulamıyorduk. Sanki yer yarılmış da içine girmişti.

Karma kaybolmuştu.

Annesi kayıp ilanı vermişti. Herkes onu arıyordu.

51 gündür ondan haber alınamıyordu ve bu beni korkutuyordu. Hayır, dehşete düşürüyordu. Çünkü onun artık eskiden tanıdığım Karma olmadığını biliyordum.

Onu en son gördüğümde karakterinin dışında davranışlar sergiliyordu.

Ya kendine bir şey yapmışsa?

Bunu istemiyordum. Alaycı sözlerini bir daha duyamayacağımı, kızıl saçların çevrelediği yüzü bir daha göremeyeceğimi düşündükçe kalbim sıkışıyordu.

Bu benim hatamdı.

Hepsi benim hatamdı.

Karma beni parçalamıştı evet ama ona aynı şeyi yapmak yanlıştı. Bu beni de bir piç yapmıyor muydu?

Herkesin içinde gururunu ayaklar altına almış ve diz çökerek af dilemişti.

Onu affetmeliydim. Affettikten sonra süründürebilirdim.

Dediğim gibi, hepsi benim hatamdı. Annem öyle olmadığı konusunda ısrar etse de gerçek ortadaydı.

"Nagisa okula gitmelisin. Yoksa mezun olamayacaksın." Diyen Matsume'ye donuk gözlerle baktım.

Bu umurumda bile değildi.

Onun dışında hiçbir şey umurumda değil.

Şu an onu bulmak için ruhumu bile satabilirdim. Onu bir kez daha görmek için her şeyi yapardım.

Düşüncelerime dalmışken telefonum çaldı. İlgisizce ekrana baktım. Karma'nın annesi arıyordu. Onu aramaya başladıktan sonra birbirimize numaralarımızı vermiştik. Gerçi daha önce hiç konuşmamıştık.

"Alo bayan Akabane?"

"Nagisa seninle yüz yüze konuşmam lazım evimize gelir misin lütfen?"

Şaşırarak sordum. "Hemen şimdi mi?"

"Mümkünse evet."

Acil bir durum olmasa Bayan Akabane'nin beni çağırmayacağını bildiğim için "Hemen geliyorum." Diye cevap verdim ve telefonumu kapatıp ayağa kalktım.

Matsume cevap bekleyen gözlerle yüzüme bakıyordu.

"Bayan Akabane çağırdı. Acil bir durum var sanırım."

Matsume anladığını belirtircesine kafasını salladı.

"Gelince anlatırım." Dedim ve koşmaya başladım. Karma'nım evinin yakınlarındaki bir parktaydık. Kayıp afişi dağıtıyorduk. En geç on dakikaya oradaydım.

Nitekim daha on dakika olmadan Karma'nın evinin önündeydim.

Nefes nefese kalmış bir şekilde kapıyı çaldım.

Bayan Akabane kapıyı açıp beni içeri alırken onu inceleme fırsatım oldu. Mutluydu. Onu ilk defa bu kadar pozitif görüyordum.

İyi bir şeyler olmuş.

Kalbim hızla atmaya başladı. Sesini kulaklarımla duyabiliyordum. Karma ile ilgili bir gelişme olmuştu. Bunu hissedebiliyordum.

Salona geçip Bayan Akabane'nin karşısındaki koltuğa oturdum ve heyecanla beklemeye başladım.

"Bunu onun odasında buldum. Döşemenin altında gizlenmişti."

Elindeki defteri bana uzattı.

"Onun günlüğü. Saatlerdir bunu okuyorum ve sanırım onu buldum."

Kalbim tekledi. Bir saniyeliğine dünya durdu sanki. Onu göreceğim. Heyecan damarlarımda patlayıp beynime ulaşırken zorlukla duygularımı kontrol altına alabildim.

"Yani yaşıyor."

Bunu sorarken sesim titremişti. Bayan Akabane onaylarcasına kafasını salladı.

"O çok değişmiş olabilir ama kendini öldürmez. Günlüğü okuyunca anlayacaksın."

Kafam karışmışçasına sordum.

"İyi de ne zaman okuyacağım? Hemen onu bulmaya gitmeyecek miyiz?"

Bayan Akabane "Evet." Dedi. "Ama orası arabayla 11 saat uzaklıkta. Uçak da yok. Eşim kırsal bir bölgedeki tarım şirketinde müdürdü. Yani oraya gidene kadar okuyabilirsin. Tabi bu senin kendi tercihin."

Cevabımı beklemeden verdim.

"Okuyacağım."

Ve dakikalar içinde telefonumla annemi arayıp izin almış, yola çıkmıştık.