Akabane Ateşi (bxb)

3.Sezon*7.Bölüm

Not: şerefsiz wattpad sildiği bölümleru esrarengiz bir şekilde geri yükleyince atayım dedim. Bundan ayrı beş bölüm daha hazır yani bu hafta her gün bölüm var.

2.not: Sağlığım yerinde arkadaşlar virüs bizim eve gelmedi zaten ilçede oturuyoruz. Hasta olan akrabalarımız inşallah onlar da iyi olacak.

Soran herkese teşekkür ederim.

İyi okumalar.

***
Karma

Nasıl fark etti?

Onu gördüğüm an bedenimi Akabane'e vermiştim. Onunla kendi benliğimi kullanarak yüzleşmek istememiştim. Ama o...

Burayı bulmasının tek nedeninin o sikimsonik günlük olduğunu biliyordum. Yani diğerlerinden haberdardı.

Yine de nasıl anlamıştı?

"Tahmin et." Diye mırıldandı Akabane. Vahşice sırıtıyordu.

'Ona zarar verme.' Diye mırıldandım zihnine.

'Bu onun davranışlarına bağlı.'

Bedenimin kontrolünü ele almak için savaşacakken bir gücün beni geri tuttuğunu hissettim.

'Bunu senin için yapıyoruz. Yıllar önce seni koruyamadık. Bunu telafi etmeliyiz. Onun sana zarar vermeyeceğinden emin olduğumuzda bedenini geri alabilirsin.'

Zero da mı bu işin içindeydi? Hiçbir şey anlayamıyordum. Kafam çok karışmıştı. Kurtulmak istesem de yapabileceğim tek şey bedenimi kullanan Akabane'i izlemekti.

Kahretsin.

&&&&&&&

"Sen Akabane'sin değil mi?" Diye mırıldandı ve bana doğru bir adım attı.

Etkileyici.

Ama yeterli değil.

"On dakikan doluyor Nagisa." Dedim dudaklarımı yalarken.

Bir bedene sahip olmak garip hissettiriyordu. Hoş, bu ilk seferim değildi.

Uzun zaman önce bir kez daha Karma'nın bedenini almıştım. Ama dediğim gibi aradan çok uzun zaman geçmişti.

"Özür dilerim. Ben belki de seni herkesin içinde öyle bırakmamalıydım. Hayır, belki değil kesinlikle bırakmamalıydım. İntikamımı sonra alabilirdim."

Sırıttım ve araya girdim.

"Ah tatlım bir şeyi çok yanlış anlıyorsun senin samimiyetsiz cıvık sözlerinle ilgilenmiyorum. Sadede gel."

Bir an bile duraksamadan "Seni seviyorum." Dedi.

İşte bu beklenmedikti.

Benim için bile.

Öfke zihnimde patlarken Karma'nın durmam için yalvardığını duyabiliyordum.

Üzgünüm ama durmayacağım. Bunu senin için yapıyorum Karma.

İleri atılarak Nagisa'nın boğazından kavradım ve duvara çarptım. Tepki vermedi ya da kurtulmaya çalışmadı. Sadece gözlerime baktı.

"Sen...Kelimelerin anlamlarını bilmeden kullanmaya kalkma küçük kız. Sevgi çok büyük bir kelime. Ne cüretle onu böyle cesurca sarf edebilirsin?"

Nagisa kararlı bir bakışla sözlerine devam etti. Sanki boğazının sıkılması ya da ona bağırmam umurunda bile değildi.

"Seni seviyorum. Seni o kadar seviyorum ki kendine sevmediğin her şeyi senin yerine sevebilirim. Beni duyuyor musun Karma?"

Karma sessizleşmişti. Artık durmam için yalvarmıyordu. Sadece şok içinde Nagisa'ya bakıyordu.

"Yalan." Dedim sertçe.

"Hayır gerçek."

Boğazını bırakıp geri çekilmeden önce kulağına doğru "Kelimeler rüzgardır." Diye fısıldadım.

"Bizi kimse kabul etmez."

"Ben edeceğim."

Geriye doğru bir adım attım. "Sana zarar vermek isteyen ve canın yandığında mutlu olan beni bile kabul edecek misin?"

Bana doğru iki adım attı. "Kabul edeceğim."

Geriye doğru  bir adım daha attım. "Zero'nun depresyonunu ve acılarını kabul edecek misin?"

Bana doğru iki adım daha attı ve aramızdaki mesafeyi neredeyse kapattı. "Evet. Onu da kabul edeceğim."

Yalanlar, yalanlar, yalanlar...

"Sana inanmıyorum. O adam benim varlığımdan sorumluydu ama benden korktu. O kadın Zero'dan sorumluydu ama onun duygularını taşımaya cesaret edemedi. Ve hiçkimse Karma'ya inanmadı.

Ne ailesi, ne akrabaları ne de arkadaşları.

Onu yalnız bıraktınız ve şimdi yeniden canını yakmak istiyorsunuz."

Onu koruyacaktım. Biz sonradan var olmuş hayali kişiler olabilirdik ve Karma dışında hiçkimse bizi gerçek olarak kabul etmeyecek de olabilirdi ama bu önemli değildi.

Çünkü biz sadece Karma için bile olsa vardık ve farklıydık. Karma benim için bir kardeş gibiydi. İncindiğini gördüğüm yıllardan sonra onu kendim gibi yapmaya çalışmıştım.

Çünkü bu sayede incinen değil inciten olacaktı.

Neticede başarılı olmuştum ama sonra bu çocuk gelmiş ve her şeyi mahvetmişti.

Haklı nedenlerden dahi olsa Karma'yı incitmesi benim için affedilemezdi. Ve şimdi karşıma geçmiş bizi kabul edeceğini söylüyordu.

Bu ne kendini bilmezlikti böyle?

Tam ona bir kez daha bağıracaktım ki iki kolun yabancısı olduğum bedeni sardığını hissettim.

Kurtulmak istedim ama yerime çivilenmiş gibiydim.

"Sizi seviyorum her halinizle. Acımasızken de seviyorum duygusalken de. Sadece Karma'yken de seni çok seviyorum. Geri dönelim lütfen. Her şeyi çözeceğim. Acılarını sırtlayacak ve duygularını paylaşacağım. Yalnızlığına ortak olacağım. Çünkü sizi seviyorum."

Ve gözyaşları bir sel gibi yanaklarımdan akmaya başladı. Kafamı Nagisa'nın omzuna yaslarken Karma'yı koruyamamanın getirdiği suçluluk duygusunun kaybolduğunu hissediyordum.

Çünkü sonunda onu bulmuştuk.

Bizi kabul edebilecek tek kişiyi.

"Lütfen Karma'ya iyi bak." Diye fısıldadım ve Karma'nın bedenini sessizce terk ettim.

'Gerçekten iyi bir partner bulmuşsun Karma. Sizin için mutluluklar diliyorum.'

Onu bırakmamızın zamanı geldi ha?Artık yardımımıza ihtiyaç duyan o küçük çocuk değilsin. Kendine iyi bak Karma.

Yıllardır yanımda olan tek arkadaşlarım beni terk ederken zihnim yıllar sonra ilk kez sessizliğe gömüldü ve bütün duygular bir anda omuzlarıma yüklendi.

Zero'nun üstlendiği acılar ve Akabane'nin üstlendiği suçlar. Zarar verdiğim insanların anıları beni vururken yapabildiğim tek şey Nagisa'nın omzuna ağlamaktı.

"Çok üzgünüm." Dedim. "Sana yaptıklarım için çok üzgünüm."

"Önemli değil. Seni affediyorum." Dedi Nagisa saçlarımı okşarken. "Çünkü seni seviyorum."

Geçirdiğim zihinsel şok beni bilinçsizliğe sürüklerken belli belirsiz mırıldandım. "Ben de seni seviyorum."

Bu hikaye için şimdiye kadar yazdığım en uzun bölümlerden biri oldu. 700 küsür kelime. Neyse. Umarım duyguyu iyi verebilmişimdir. Bir sonraki bölümde görüşmek üzere.