Me, the fake bitch

Hoofdstuk 9

En toen...
-------------

Zijn glimlachende gezicht komt steeds dichterbij. Nee. Geen zoen. Maar het is al te laat. Zijn warme lippen raken de mijne. Zijn handen klemmen zich nog vaster om mijn heupen. Hier staan we dan te zoenen, in het gedempte licht van een discotheek. Ik voel hoe hij me van de dansvloer probeert weg te krijgen, naar de rode 'love hoek', waar andere stelletjes ook ongegeneerd zitten te zoenen. En dan gebeurt het. Ik zak door mijn knieën en geef over, over zijn witte gympen. Mijn complete maaginhoud verschijnt op de vloer. Ik heb geen idee hoe ik overeind moet komen. Ineens begint me iets te dagen. Ik begin keihard te lachen en sta ineens weer op mijn benen. 'Ik kan niet tegen alcohol.' Hik ik.

Dus. Mijn eerste date met Kevin was een complete ramp. Hij heeft me naar huis gebracht en geen woord meer gezegd. Ik kon niet stoppen met lachen. Het voelde of ik compleet krankzinnig geworden was. Maar ik was mijn alcohol overgevoeligheid ontzettend dankbaar. Het had me wellicht voor iets ergens als zoenen bespaart. Ik schaam me gek genoeg niet. Helemaal niet zelfs. Ook al is het gênant. Het is nu zaterdag ochtend, en ik zit vast aan een meeting met Tracy en Emma. Ik wilde over de telefoon niks zeggen, dus komen ze hierheen. Verder heb ik van niemand iets gehoord. Zou hij het niet verteld hebben? Dat kan toch haast niet. Ik kotste notabene over z'n schoenen. Ik moet zeggen dat ik me er niet al te druk over kan maken. Ik kijk op mijn horloge. Half tien. Over anderhalf uur staan ze op de stoep. Genoeg tijd voor mij om een beetje bij te komen. Mijn moeder ligt nog op bed, dus ik glip stilletjes naar beneden om te ontbijten. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen. Na zo'n zeven minuten ben ik al klaar met ontbijten. Ik krijg een idee. Snel hol ik even zacht naar boven als ik naar beneden ging. Ik graai naar mijn agenda. Mijn vingers plukken het briefje eruit dat aan de voorkant geplakt zit. Hebbes.

Hier moet het zijn. Ik sta wat twijfelend voor het rijtjeshuis. Was dit wel zo'n goed idee? Wat moet ik ooit zeggen? Wat dacht je van sorry. Zuchtend loop ik naar de bel. Mijn vinger drukt er aarzelend op. Een schel geluid klinkt. Vijf seconden later hoor ik wat gestommel. De deur gaat open en ik kijk recht in het nog ietwat slaperige gezicht van Esmee. Ze schrikt en wil de deur dichtdoen. 'Wacht!' Ik zet mijn voet tussen de deur. Auw. 'Wat wil je.' Mijn voet zit nog altijd tussen de deur, maar ik geef niet toe. 'M'n excuses aanbieden.' Stoot ik eruit. Het blijft even stil. Dan gaat de deur wat verder open. Mijn blik gaat naar haar haar. 'Het spijt me, echt.' Ik kan haar niet aankijken. 'Ok.' Ik kijk haar aan. 'Je moet me wel een ongelofelijke trut vinden.' Mompel ik. 'Ja.' Daarmee gooit ze de deur dicht.

Het is tien over tien als ik weer op mijn fiets stap en langzaam naar huis fiets. Ik bedenk me ineens dat ik geen make-up draag. Beschaamd wend ik mijn gezicht af als er een groepje jongens voorbij fietst. Wat ben je nou he, zonder make-up. Zeg maar gerust wie. Ik moet tot de conclusie komen dat ik het zelf niet weet.

Kwart voor elf zit ik, met make-up, te wachten. En te bedenken hoe ik zal vertellen dat ik over z'n schoenen kotste. Als de bel gaat, loop ik met een redelijk neutraal gezicht naar de deur. 'Het is voor mij!' Roep ik naar mijn moeder die in de woonkamer zit te lezen. 'Wat is er gebeurd?  Hoe ging het?' Is het eerste wat ik naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ook hallo.

------
Niet zo'n lang en interessant hoofdstuk... Sorry. Ik hoop dat 'ie wel een beetje leuk was.