Me, the fake bitch

Hoofdstuk 4

Na school lopen we uitgelaten naar het fietsenhok, terwijl al onze 'vrienden' ons gedag zeggen. 'Bye Chelsea, zie je morgen.' Glimlacht Kevin naar me. Als hij weg is, zucht ik ongemerkt van opluchting. Er is weer een dag voorbijgegaan zonder dat hij me uit heeft gevraagd. Maar behalve de punten die ik eerder heb genoemd waarom ik niet met hem uit wil, is er nog iets anders. En dat is misschien wel de belangrijkste reden. Ik ben op iemand anders. En diegene is zo ongeveer onbereikbaar. Voor mij dan. Ik zal nog even een ongeschreven regel aanhalen. Popie jongens mogen daten met wie ze willen, maar de meisjes die hoger dan de meelopers staan, mogen alleen maar met niet-populaire jongens uitgaan, als die jongens hen vragen. En dan eigenlijk nog niet. En laten merken dat je zo'n jongen leuk vindt is al helemaal verschrikkelijk. Maar een bijkomend nadeel is, dat die jongen mij waarschijnlijk een verschrikkelijke bitch vindt. Wat ik op school natuurlijk ook ben. Dus, zo'n verliefdheid kun je dus omschrijven als kansloos. Op dit moment heb ik redelijk veel medelijden met mezelf. Ik ben wel toe aan een lekkere smoothie. 

Op het moment dat we weg willen fietsen zie ik hem, Trevor,  en mijn hart slaat een slag over. Oh boy wat is hij toch knap. Vandaag draagt hij een stoere jeans met daarop zo'n openhangende blouse, met daaronder een wit hemd met daarop een stoere ketting. Hij loopt langs me zonder me te zien. Ik had niet anders verwacht.  Hij haat het popie-wereldje. Hij is net zo'n geval als Dania. Wij, de popies, hebben geprobeerd hem er bij te krijgen, maar ook hij heeft een hekel aan onze hele mentaliteit. En dat heeft ie ook gezegd. Alle popies, behalve ik, waren verschrikkelijk beledigd.  Hoe durfde hij! Nu hebben ze een hartgrondige hekel aan hem, wat het allemaal voor mij nog onmogelijker maakt. In mezelf diep zuchtend fiets ik weg met Emma en Tracy.

Druk kletsend lopen we de jeugdbar in. Met de drukte valt het gelukkig mee. Nieuwsgierig kijken we om ons heen.  Het is een smaakvolle zaak, moet ik toegeven. Er staan een paar comfortabele banken, en een paar hoge tafeltjes met een soort barkrukken,  alleen dan iets luxer. Op ons gemak lopen we naar de bar, waar een lekker ding van in de twintig ofzo achterstaat. 'Hallo dames, wat zal het zijn?' Vraagt hij met een sexy stem. 'Voor mij een smoothie,  maakt niet uit welke, verras me.' Antwoord ik al even verleidelijk. Hij glimlacht. 'En voor de andere dames?' 'Voor mij hetzelfde.' 'Voor mij ook.' Antwoorden ze. Tuurlijk moeten de dames weer precies hetzelfde nemen als ik. Get a life. Als ik betaald heb, gaan we op een van de comfortabele banken zitten met onze verrassings smoothies. Zo te proeven zitten er ik-weet-niet-hoeveel soorten fruit in. Ik moet toegeven, hij is heerlijk. Druk kletsend drinken we onze smoothies. 'Hadden we morgen geen proefwerk Frans?' Vraag ik onschuldig. 'O ja, das waar ook.' Roepen ze tegelijk. Misschien moesten we maar eens naar huis gaan om te leren.' Zeg ik voorzichtig. Ze zuchten overdreven. 'Tja, het moet maar hè.' Zegt Emma, moeilijk kijkend. 'Die stomme werkwoorden ook. Ik krijg ze er never-nooit in.' Verzucht Tracy dramatisch. Ook ik zucht maar eens diep, waarna ik opsta. Ze volgen, uiteraard,  mijn voorbeeld. Ik had ook niet anders verwacht. We zwaaien nog een keer naar de barman,  en lopen dan naar buiten,  naar onze fietsen. Bij het derde kruispunt dat we tegenkomen,  gaan we alledrie een andere kant op. 'Bye girls, see you tomorrow!' Roep ik. 'Bye schatjr! ' Roepen ze. Eindelijk. Ik ben weer van ze af.

------

Weer een hoofdstuk erbij :) Please vote / comment / follow : " D