My One Direction Blog

8.Bölüm - Bulutları Az Geçince

Annemle olan kavgam sonrasında tüm gün boyunca kendimi odama kapatmıştım.Aslında onlar evdeyim hep olan bir şeydi bu.Yani kendimi odama kapatmam.Babaannem ve Gonca abla bir kaç kez odama gelip benimle konuşmayı denemişlerdi.İkisini de dinlemek istemediğimi söyleyip odamdan yollamayı başarabilmiştim.Birisiyle konuşmaya gerçekken ihtiyacım vardı.Ama bu kişiler annemi destekleyecek kişi olmamalıydı.

İntihar ettiğim zaman annem ve babam beni zorla psikoloğa götürmüşlerdi.Kadın konuştuğumuz zaman bana hak veriyordu ama sıra aileme bir şey demeye geldiğinde sadece ergenlik döneminde bu tarz şeylerin çok fazla görüldüğünü söylemişti.Hadi ama intihar etmek ergenlik değildir.Sadece uzun zamandır güçlü olan insanların pes edip bir Kaçış yolu bulmasıydı.Bu yüzden insan 70 yaşına gelse bile intihar edebilirdi.Bana göre intihar etmek ölüm değildi.Bana göre asıl intihar yaşamaktı.Asıl intihar her gün o acıyı geri çekmekti.Bana iyi gelecek bir şey yapıp blogumu açtım.

Takipçi sayım her geçen gün biraz daha artıyordu.Bu da beni mutlu ediyordu.Paylaşım yapmadan önce yeni gelen mesajlarıma bakıp cevap vermeye başladım.Kısa kısa yazdığım teşekkür mesajları beni mutlu ediyordu.Aklıma James ile tanışmamız geldi.Yüzümde ufak bir tebesüm gerçekleşerek sırada ki mesajı açtım.Mesaj Will And Talk adlı talk showdandı.

'Sevgili Ada;

Umarım mesajımızı okursun.Çünkü bu çok önemli.7 Ocak 2015'te yapıcağımız programa katılmanı istiyoruz.Eğer program sırasında yapımcımız ile anlaşırsan senin için kanalımızın radyosunda programı yapmak istiyor.Daha doğrusu yapmak istiyoruz.Çünkü yapımcımız blogunu gördü ve bu kızda star ışığı var dedi.Hele ki edebiyat yapman ve insanlara tavsiyeler vermeni çok hoş buldu.Radyo konusunu geleceğin programda konuşuruz.Umarım programa gelmeyi kabul edersin.Geri bize bildirirsen seviniriz.

-Will'

Şimdi 18 yaşıma geldiğim zaman özgür olucağımı düşünürsem o zaman bu iş olurdu.Programdan bir ay yirmi gün sonra reşit olucağıma göre bu iş olmuştur.Hemen Will'e cevap yazdım.

'Sevgili Will;

Program teklifiniz teşekkür ederim.Programınıza katılmayı çok ama çok istiyorum.Programa kadar nasıl bekliyeceğimi bilmiyorum.

-Ada'

Mesajı yolladıktan sonra paylaşım yaptım.Bilgisayarımı kapatıp, masamın çekmecesini açtım.İçinden siyah kapaklı üstünde beyaz renkte kanat baskılı günlüğümü açtım.İngilizce yazıyordum.Çünkü evde ki kimsenin okumasını istemiyordum.Evde ki çalışanlarımız ingilizce bilmemesi iyiydi.Çünkü ne hissetiyorsam yazıyordum.Biri bulup okuyacak derdi yoktu.Telefonumun o cırtlak melodisi ile günlüğümü alıp yatağıma telefonumun yanına gittim.Yatağıma oturdum.Arayan James'ten başkası değildi.Zaten olamazdı.Olmasın da.

"Efendim."

"Seni özledim.Derste değilsin deme?"

"Hayır, bu gün okula bile gitmedim keşke gitseydim." sesim fazla beklentili çıkmıştı.

"Sen iyi misin?Hayır, sen iyi falan değilsin.Ne bok oldu anlat.O, Boğaç denilen it mi bir şey yaptı?Ada, kızım çatlatmasana beni de anlat."

"Hey, sakin ol.Sadece annem blogumu buldu."

"Nasıl yani?Adamı çatlatmadan anlatsana"

"Annem ve babamın altı ay kadar eve gelmeyeceklerini biliyorsun. Dün Google'da Hazar diye arama yapmış ve Will and Talk programında adımın geçtiğini görmüş ve araştırmayapmış."