Please, Remember Me [Diabolik Lovers]

Giriş :

Hayatımda yarım kalmış parçalar var. Belki de önce hiç tatmadığım duygular... hatırlamadığım kişiler var. Peki, ben kimim?

Kendine dair hiç bir şey hatırlamayan bir kız mı? Şimdi düşününce belki de... evet.

Hayattan soğumuş bir şekilde tek yapabildiğim şey; gözlerimi hastane odasında dolaştırıp etrafa bakmaktı.

Ne kıpırdaya biliyor ne de konuşabiliyordum. Kız kardeşim ise bundan faydalanma konusunda gayet iyi gidiyordu.

Ama o gün olanları duydum. Çok net bir şekilde. Ne de olsa duyabiliyordum değil mi? Ama canım kız kardeşimin ve bir tanecik sevgilimin bundan haberi yoktu.

Hastane odasının kapısının önünde resmen sevgilim ile flörtleşiyordu.

- Anlarsın ya kız kardeşim artık bir engelli hatta yarı ölü gibi bir şey değil mi? Bence ondan vazgeç ne de olsa ben ondan daha iyi bir seçimim değil mi?

Hadi ama daha iyisini yapabilirsin Sakura değil mi? Beni de kendini de mahcup etme ve daha da ileri git!

- Bak Sakura seni anlıyorum ama... ama ben senin kız kardeşini seviyorum!

- Öyle deme hem Akira uzun ve çok derin bir uykuda değil mi? Gel hadi bizim eve gidelim! Hadi Hiroki? Bir şey olmaz!

İddiasına girerim ki kız kardeşim en kibar tabiri ile benim sevgilimle yatacaktı. Onun işi buydu...

Arkadaşlarım dediğinde inanmaz kardeşime laf söyletmezdim. Ama gerçekler buydu değil mi?
Kesinlikle, evet.

Doktor yanıma geldiğinde duymuştum. Belki bir daha asla yürüyemeye bilirdim. Hayat benim için gittikçe anlamsızlaşıyordu.

Bu yaşananlardan yaklaşık 1 ay sonra yine yatağımda anlamsızca yatarken aniden yanıma tanımadığım bir adam geldi. Bana uzunca baktı. O sap sarı gözleriyle neredeyse beni öldürmek ister gibi bakıyordu. Zaten öldürecekti de...

Son anda babam arkadan geldi. Adamı tuttuğu gibi gümüş bir bıçakla yaraladı. Ne oluyor Anlamsızca etrafa bakarken sarı gözlü adam gülümsemişti.

- Tekrardan geleceğim sadece bekle, Tadaki!

Aniden ortadan kaybolmuştu. Babamsa bana bakıp zoraki de olsa gülümsemişti. O an istemsizce elimi kaldırıp babama dokunmak istedim. Ne oldu nasıl oldu bilmiyorum? Ama gerçekten babama dokunmaya çalışıyordum. Babam anında elimi tuttu. Uzun zaman sonra hareket ediyordum.

- Kızım, sen daha fazla bu hastanede kalamazsın! Seni üniversiteden bir arkadaşımın yanına göndereceğim. Tamam mı?

Kafamı sallamıştım. Hareket ediyor olabilirim. Ama henüz konuşabilmiş değildim...

Babam odanın lambasını açtı ve hızlıca odadan çıktı. Bende yavaşça kalkıyor ve oda da yaşanan kargaşayı çözmeye çalışıyordum.