Please, Remember Me [Diabolik Lovers]

Bölüm 6 : Bana Yakın Olabilir Misin?

Medyada Hiroki Suzuki var. Akira'nın eski sevgilisi ve Sakura'nın şu an ki sevgilisi.

Akira' nın Anlatmıyla:

Kou' nun benim kolumu hızlıca çekmesi ile aniden kendimi onun odasında buldum. Şimdi ne yapacaksın Akira?! Dağınık olmayan toplu bir odası vardı. Bu yüzden mutluydum. Ama nedense burada olmak canımı sıkmıştı.

- Kou benim burada olmam hiç doğru değil.

- Biraz bekler misin? Üzerimi değiştirip çıkacağız.

- Tamam Kou.

Onun giyinmesini beklerken aklım aniden yatağa doğru gitti.

Akira'nın Anısı:

Burası gene Kou' nun odası ama bir tuhaflık var. Kou niye bu kadar sinirli? Ben yatakta otururken Kou' da benim yanımda elleri titreyen bir şekilde yüzünü aşağıya eğmiş sinir krizi geçiriyordu.

- Kou, sakin ol! Bu sadece bir rüya daha doğrusu kabus!

- Biliyorum ama aklımdan çıkmıyor ne olur beni anla!!

Kou' yu teselli edip ağlamasına engel oluyordum. Ama neden bir kabustan bu kadar etkilendi anlamadım.

- Sakinleşmen için ne yapmalıyım?

- Bu gün benimle kal.

Ne? Şaka mı bu gerçekten Kou ile mi kalacağım!? Kendimi ve Kou' yu kaç saat izledim gerçekten de beraber uyumuştuk ama bu iki sevgilinin beraber uyumasından çok abla ve kardeşin uyumasına benziyordu. Açık konuşmak gerekirse tatlıydı.

Akira Şimdiki Zamana Geri Döndüğünde:

Demek ki gerçekten yakındık. Kou' ya üzüldüm. Kardeşi gibi gördüğü birini kaybetmiş. Ama hala geç olmadığının da farkında. Hala bir şeyler değişebilirdi.

- Neye gülüyorsun Kedicik?

- Aklıma bir anımız geldi de, o yüzden yani.

- Anladım. O zaman anılarını yaşadığın yere giderek hatırlıyorsun değil mi?

- Henüz test etmedim ama sanırım evet.

- Nereye gideceğimizi biliyorum.

Klasik Kou! Artık beni kolumdan sürükleyip bir yerlere götürmesine alıştım ama nereye gidiyoruz? Kou'nun odasından çıkıp hızlıca bahçeye geldik. Kou bana bakıyordu ve ne yaptığını ya da yapmaya çalıştığını anlamadım.

- Kou, ne oldu?

- Niye hatırlamıyorsun!?

- Direk olarak böyle bir şekilde olmuyor nasıl hatırladığımı ben de bilmiyorum. Kendi kendine gelişiyor!

- Özür dilerim. Ama hemen hatırlamanı ve beni eskisi gibi görmeni istiyorum.

Ortam bir anda sessizleşti. Bahçede olduğundan hemen önümüzde olan yeni çiçek açmış erik ağacı aniden rüzgardan sallandı. Çiçekler yere yavaş yavaş düşerken Kou' da ona uyumlu bir şekilde söylemişti.

- Ben benim her şeyime karışan, yaramazlık yaptığımda döven ve azarlayan bir tanecik ablamı özledim. Hiç aklıma gelmezdi ama evde beni terlikle kovalamanı bile...

Kou beni gerçekten duygulandırmıştı ağlamak üzereydim. Tuhaftı ama öyleydi. Gözlerimden gelen yaşları gören Kou hızlıca eli ile benim yanaklarımı sildi.

- Ben de sizinle eskisi gibi olmak istiyorum. Hatırlamak istiyorum. Kou ben hala senin ablanım bunu unutma olur mu?

- Unutmam abla!

Oda ağlamaya başlamıştı koskoca adamı ağlattın Akira!

- Ağlama niye ağlıyorsun?

Şimdi onun yüzünü silme sırası bendeydi.

- Sana hiç bir zaman abla diyemem diye korkmuştum. Neyse boş ver de eve gidelim olur mu abla?

- Olur.

Kendimi gerçekten uzun zaman sonra kendi evimdeymiş gibi hissetmiştim. Bunun değişmesini ya da bu mutluluğun hiç kaybolmamasını istiyorum. Eve geldiğimizde ikimizinde gözlerini yaşlı gören Yuma endişelenmişti. Ama Ruki olayları anladığından hiç bizim üstümüze gelip sormamıştı. Yuma olayı anlayınca hemen beni havaya kaldırıp fırlattı.

- Y-Yuma indir beni korkuyorum!!

- Olmaz. Aşırı mutluyum! Geri gelmeye başladın!

- Yuma kızı yere bırak zaten zayıf iyice havaya uçacak!

- Öf, tamam be rahatlayın bıraktık!

Bunu deyip hızlıca favori yeri olan bahçeye gitti. Eğer Ruki olmasaydı Yuma beni kesinlikle bırakmayacaktı.

- Sağol Ruki sen olmasan inemezdim.

Şimdi fark edince sadece ikimiz kalmıştık.

- Merak ediyorum da acaba bana eskisi gibi yakın davranabilecek misin?

- Ne?

- Bana yakın olabilir misin?