Please, Remember Me [Diabolik Lovers]

Bölüm 1 : Sen Kimsin?

Medya Seiji Komori.

O gece yaşanan olayların ardından 1 hafta geçti. Annem Ayame ben hareket ediyorum diye aşırı mutluydu. Aynı şey ne sevgilim ne de kız kardeşim için geçerli değildi tabii ki de... Kendilerini zorlayarak gülümsüyor ve mutluymuş gibi davranıyorlardı. Benim önümde bir birlerine karşı aşırı soğuklardı. Herkes yavaşça odadan çıkarken Hiroki kalmıştı. Benimle konuşacaktı demek ki haftalar sonra...

- Akira, ben seni aldattım! Özür dilerim!!

Yüzümde en ufak bir mimik olmamıştı bu hayatta en sevdiğim şey birinin benden gizlediğini zannettiği şeyi zaten bilmem ve onun bende gizleme çabasını izlemekti. Komikti. Ve bu benim eğlence kaynağımdı.

- Biliyorum.

Pekala, bu oldukça hoş. Ama beni daha da mutlu eden şey Hiroki ve o şaşkın yüzüydü. Şaşkın olmasının iki nedeni vardı. İlk neden: "Biliyorum" dememdi. Daha ne olsun...! İkinci neden: Büyük ihtimalle konuşmamdı.

- Dur tahmin edeyim! Yoksa kız kardeşim Sakura ile yattın mı?!

Daha da şaşırmıştı.

- Ben ne diyeceğimi bilemiyorum ama bence bitirelim.

- Zaten bitmemiş miydi? Ben ne kaçırdım?

Bunu demem ile hızlıca odadan çıkmıştı. Onun yerine babam gelmişti.

- Kızım Hiroki'nin surat ifadesi neydi öyle?

- Baba, ondan nefret ediyorum. Beni resmen Sakura ile aldattı. Şaka gibi elimden bir kaza çıkacak diye korkuyorum!

- Tamam kızım sen sakin ol bir tanem. Senin taburcu işlerini hallettim.

- Senin arkadaşının yanına mı gideceğim?

- Evet, aynen öyle.

* * *

Eşyalarımı toplamış ve bir araba ile yol alıyordum. Aniden başımda bir sarsıntı oldu ve aklıma bir anım geldi.

Akira'nın Anısı:

Yine aynı şekilde bir arabadaydım ama hemen yanımda bir kız vardı. Bana bakıp gülümsüyordu. Gözleri ile sarı saçları resmen bir birini tamamlıyordu ve aniden cama yapıştı. Gözü bir bana bir de cama gidiyordu.

- Akira şuraya bak! Ne kadarda büyük bir malikane!

Bende kafamı çevirmiş ve cama bakmıştım. Haklıydı baya büyük bir malikane. Ama ben niye mutsuzdum. Bir terslik vardı. İşte o anda kendi ağzımdan çıkan kelimelere tam anlamıyla inanamamıştım.

- Hemen sevinme ne de olsa vampirlerle dolu bir malikane bunu unutma, unutturma, Yui!"

Akira Şimdiki Zamana Geri Döndüğünde:

Aniden hafızam tekrardan bu ana geri gelmişti. Yui! Yui... kafamda yankılanıyordu. Yanımda ki kızın adı Yui'ydi. Peki ben onunla ne kadar samimiydim? Ve daha da önemlisi vampirlerle dolu malikane neresiydi?

Kafamı cama yaslayıp etrafa bakmaya başladım. Bu bir şaka falan mıydı? Dünyada vampir diye bir şey yoktu! Cama iyice odaklanıp etrafı izlerken fark ettim de. Bu o malikane! Ben tekrardan mı buraya geldim? Malikanenin girişinde durmamış arabayla ormanın içine doğru devam etmiştik. Ama önünden geçmem bile bazı olayları hatırlamama neden olmuştu. Kafamın içinde sesler yankılanıyordu.

Akira koş! Akira koşmalısın!

Olmaz seninle kalıyorum!

Ağlama sesleri ve birinin beni sürükleyerek çıkartması. Aniden araba durmuş ve şoför geldiğimizi haber vermişti. Burasıda aynı Yui ile benim baktığım malikane kadar büyüktü. Kapı girişinden içeriye baktığımda bir adam gülümseyerek bana doğru yaklaştı. Hadi ama şimdi hiç çekemeyeceğim.