MELODİ

6

Uyandığımda saat 12 ye yaklaşıyordu. Uzun süredir bu kadar uyumamıştım. Anlaşılan çok yorulmuştum. Bu gün annemin yanında bütün gün babam kalacaktı. Ben de biraz kendime gelebilirdim. Uzun süredir Emre ile konuşmamıştım. Emreyi aradım, öğleden sonra buluşmaya karar verdik. Emre benim mahalleden çocukluk arkadaşımdı. Ama taşındıklarından bu yana yüzyüze görüşmemiştik. Lisede ayrılmıştık birbirimizden,belki lisede iyi arkadaşlıklar edinememe sebebim Emredir çünkü emreyle ilkokuldan beri arkadaştık ve onun yanında eğlendiğim kadar kimseyle öyle eğlenemiyordum. 

- Alo, Özgür nerde kaldın? ben geldim.

- Geldim, ben gördüm seni bak yanına geliyorum.

-Tamam kapat, gördüm seni.

Emreyi görünce çok mutlu oldum sarıldık konuştuk. Önce gidip bi şeyler yedik eskilerden falan konuştuk. Emre yemekten sonra bir parkta oturmak istedi,olur dedim. Parka gittik ve oturmaya başladık.

- Eeee... daha daha...

-Aynı işte 

- Özgür bunu sormalı mıyım bilmiyorum ama annen ameliyat olmuş neden hiç bahsetmedin?

- Emin ol bu konu hakkında pek  konuşmak istemiyorum ben hazır olunca sana da her şeyi anlatacağım. Şu an durumu iyi bunu bilmen yeterli.

- Peki.

- Boşver onu, asıl sende ne var ne yok hiç okuldan bahsetmedin nasıl gidiyor.

- Çok sıkıcı okulda kafama göre bir arkadaşım var gerisini çöpe atabilirim herhalde.

- Bence şükret, benim hiç yok.

- Belli olmaz  belki yeni birileri gelir bu sene

Aslında olabilirdi. Sınıfta boş yerler vardı. Emrenin de dediği gibi birilerinin gelme olasılığı yüksekti.

Emre ile akşama doğru ayrıldık. Eve doğru giderken dikkatimi bir şey çekti. Sokağın ilerisinde cenaze çadırı vardı. Bu gün kurulmuş olmalıydı. Sabah yoktu çünkü.

Eskiden mahalledeki herkesi tanırdım . Evler de eskiydi çoğu kişi zamanla taşınmıştı  buralardan. Ben de çok istemiştim buradan taşınmak ama şu an için evden çıkmak bizim için kolay olmazdı. Belli bir birikimimiz yoktu. Çokta zengin değildik. 

Eve geldiğimde kendimi çok rahatlamış hissediyordum. Bir günlüğüne de olsa bütün sıkıntılarımı unutmuştum resmen.