Ik vergeet je niet || MainStreet fanfictie

Ik vergeet je niet part 22

Vanuit Daan

Ik kijk Mirthe aan; ook zij kijkt mij aan. Mirthe pakt de telefoon op en zet hem op speaker. 'Hallo?' Zegt Mirthe. Ik luister naar het gesprek en daarna hangen we op. Het was de politie, Isis ligt in het ziekenhuis. Ik heb een dubbelgevoel; ze is gelukkig gevonden, maar ze ligt in het ziekenhuis? 'Ik fiets wel.' Stel ik voor, Mirthe knikt en springt achterop. Ik fiets zo snel als ik kan naar het ziekenhuis, ik wil weten wat ze heeft. Aangekomen bij het ziekenhuis rennen ik en Mirthe naar binnen en vragen naar Isis. 'Ze ligt op verdieping 4 kamer 12.'Zegt de vrouw. We willen weglopen maar dan zegt de vrouw;'Je weet dat het geen bezoekersuur is?' Ik zucht en wil op de grond vallen en heel hard huilen. Ik kijk de vrouw boos aan en ren toch naar Isis kamer, ik zie Mirthe en de vrouw nog naar me kijken maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik druk tientallen keer op de liftknop maar het duurt me veelste lang. Ik loop naar het trappenhuis en ren als een gek de trappen op. Hijgend kom ik aan bij de kamer. Ik open voorzichtig de deur; daar ligt ze MIJN Isis.. Ze beweegt niet, ze slaapt. Ik pak voorzichtig dr hand op de hoop dat ze wakker word; maar nee. Na ongeveer 5minuten komt er een zuster binnen. Shit. Ze kijkt me verbaasd aan, 'Het is geen bezoekersuur.' Zegt ze dan. 'Ik weet het.' Ze kijkt me aan en pakt een stoel. Ze gaat naast me zitten en begint te praten;'Je denkt zeker dat Isis slaapt, maar lieverd.. Ze ligt in coma.' Ik kijk de vrouw aan en dan stort ik in elkaar. Er rolt een traan over mijn wang en ik sla hard tegen de stoelleuning. Ze kijkt me met medelijden aan en gaat dan met de snoertjes van Isis bezig. 'Gaat ze dood?' Vraag ik stotterend. Ze gaat weer naast me zitten, 'De kans is er, okal is die heel klein.' Ik zucht en weer rolt een traan over mijn wang. Ik sta op, pak Isis dr hand en begin hardop te praten;'Ze is mn alles, ik kan niet zonder haar, ze is zo mooi, ze is ook de allerliefste, zij maakt me zo blij, ik wil elke seconde van de dag bij dr zijn, maar hoe dan als ze hier ligt?'

Vanuit Kiki

Ik dacht ik problemen had, maar Daan lijd er veel erger onder; zijn vriendin gaat misschien dood. Jaa Isis is ook mijn vriendin maarja. Ik sta op en pak een setje kleren. Ik ga in bed en doe muziek op; dit word is een keer een leuke dag. Maar dan word ik gebeld; het is Vera. 'Hee' zeg ik vrolijk, 'hee' zegt ze iets minder vrolijk. 'Ga je vammidag mee naar Isis?' Ik wil nee zeggen maar ik besluit toch te gaan, en niet omdat ik Isis niet wil zien maar omdat ik echt bang ben voor ziekenhuizen; ik had ooit een zusje, ik was 7jaar, zij was net geboren, alleen ze was veeelste vroeg geboren, dus overleed ze uiteindelijk. Ik was dan wel klein, het deed me wel veel pijn. Ik stap na 10minuutjes uit bad en kleed me aan. Ik maak me op en fohn me haar. Ik kijk in de spiegel; oke ik hoef niks aan mn haar te doen het ziet er wel normaal uit. Ik trek snel mn uggs aan en fiets naar Vera; net optijd. Ik begroet dr met een knuffel en we fietsen naar het ziekenhuis. Ik pakeer mn fiets naast Vera's fiets en we lopen naar binnen. Uit mn hoofd weet ik waar ze ligt, dus we lopen gelijk door. 'Trap of lift?' Vraagt Vera dan, ik aarzel maar we nemen toch de lift. Aangekomen bij de kamer is Daan er ook. We begroeten hem en gaan naast hem zitten.

Vanuit Nils

Dit word een leuk lui dagje; het is namelijk niet voor niks zondag. Ik trek een joggingbroek met een trui aan en ga met mn laptop in bed liggen. Ik tweet wat mainiacs en kijk tegelijkertijd een film. 'Nils kom je eten?' Schreeuwt mn moeder onder aan de trap. Ik zet mn film op pauze en loop naar beneden. Ik was mn handen en ga naast Stijn zitten.

Vanuit Owen

Ik heb het inderdaad gehoord van Isis en Daan.. Maar ik weet hoe het is; Megan lag ook in coma. Maar gelukkig is Megan weer bij. Ik hoop voor Daan (en Isis) ook dat ze bij komt. Ik pak mijn fiets en fiets naar Mirthe. 'Heee' en ik geef dr een knuffel, ze knuffelt terug en we gaan naar dr kamer. Mirthe gaat staan en vraagt dan;'Wil je ook cola?' Ik knik en ze loopt naar beneden. Ik kijk dr kamer rond en zie dr mobiel liggen. Ik ontgrendel dr mobiel en zet een selfie (die we al eerder hadden gemaakt) op insta met een lieve tekst. Meteen stromen de reacties en likes binnen; een paar vrienden van mij, een paar vriendinnen van Mirthe, en enkel wat mainiacs. Ik leg dr mobiel weer weg, en op dat moment komt Mirthe weer binnen. Als we onze cola op hebben besluiten we naar de stad te gaan, het is nog maar 2uur. In de stad aangekomen kom ik eem paar vrienden tegen. Terwijl ik met ze praat staat Mirthe voor een etalage te kijken; het is een sieradenwinkel. Wanneer ik klaar ben met praten gaan we nog naar de starbucks, en nog wat winkels.

Vanuit Mirthe

'Owem het is half5 ik moet naar huis.' Zeg ik op de hoop dat hij me brengt. 'Oke, maar ik moet nog wat doen.' Zegt die dan, ik wil vragen wat, maar ik durf niet. Ik knik, 'Doei' zeg ik dan en ik fiets weg. Wanneer ik halverwege ben bedenk ik me toch wel dat ik best bot tegen Owen dee, alleen omdat hij me niet bracht. Achja, ik besteed er geen aandacht aan en ga thuis op de bank liggen. Na een halfuur gaat de bel, ik wacht tot mama open doet maar ik doe het zelf wel. Ongeintresseerd doe ik de deur open; het is Owen. Ik kijk hem aan in zn mooie ogen zonder iets te zeggen. Hij geeft me een knuffel en ik sluit mn ogen, ik kan wel uren zo staan. Hij laat los en geeft me een doosje, ik kijk hem nieuwschierig aan en open het doosje; het is de ring waar ik net naar keek! 'Ah, Owen hij is zooo mooi!! Ik doe hem om mn vinger en geef hem vrolijk een knuffel. 'Dankjewel!' Zeg ik dankbaar, hij kijkt me aan en zegt dan;'Bedankt dat jij bestaat.'