"Gözlerin," dedi çenesini omzuna yasladı ve tatlı bir şekilde onun gözlerine fazlasıyla derince baktı. "Gözlerinin kapalı olmasından hoşlanmıyorum."
"Neden?" diye sordu tedirginlik yansıyan sesine çatılan kaşları eşlik ederken.
"Çünkü gözlerini ka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GÜNÜMÜZ
Yıl; 2021 Yer; Donmuş Kızıl Nehir Yolu Mekan; Yalnız Kompartman Kabusu
Buzlanmış camın ardından, karanlık göğün içinden dükülüyordu kar taneleri yeryüzüne. Kahverengi olan pencerenin pervazına başını yaslamış dalgın, koyu kahve gözleriyle düşen beyaz taneleri izliyor ve onları sayıyordu.
"Yirmi sekiz," diye fısıldadı kimsenin duyamayacağı bir şekilde. Birkaç dakika önce pencerenin önünde durup tam yirmi sekize gelene kadar saymıştı kar tanelerini. Gözlerini usulca kapatıp derin bir nefes kaldı. Şimdi biraz da olsa sakinlemiş durumdaydı.
Arkasını döndü. Beyaz komodinin üzerinde duran abajurun yaydığı turuncu ışık sayesinde net bir şekilde gördü uyuyan arkadaşını. Dağınık kumral saçları yüzüne dağılmış, derin bir uykunun içindeydi. Her şeyden habersizdi.
Ona hiçbir şey anlatmadı için göğüs kafesini parçalamak isteyen suçluluk duygusu büyüyordu içinde. Bakışlarını elindeki mektuba çevirdiğinde yazdıkları zihninde yankılandı ve tereddüt yaşamaya devam etti. Mektubu ona verip vermemek konusunda büyük bir kararsızlık vardı üzerinde. Arkadaşına her şeyi kendisi de anlatabilirdi ama anlattıktan sonra yapması gereken şeyi asla yapmasına izin vermeyeceğini biliyordu.
Ellerinde tuttuğu mektubu sıktı ve cesaretini toplarcasına bir soluk çekti dişlerinin arasından. Şimdi tam zamanıydı. Mektubu baş ucuna bırakmalıydı. Ve öylede yaptı, seri adımlar atarak komodinin üzerine mektubu bırakıp hızla uzaklaştı yanından. Arkadaşı hala derin bir uykunun içindeydi, her şeyden habersizdi.
Arkasını döndüğünde ayaklarının dibinde duran siyah bavula baktı. Pnar'dan ayrı kalmak, ona hiçbir şey söylemeden çekip gitmek içinde büyüyen suçluluk duygusunu artırıyordu. Küçüklükten beri asla ayrılmamışlar, kaldıkları yetimhanede birbirilerine destek olup, aynı zamanda her şeyleri olmuşlardı. Bir zaman sonra, yetimhaneden ayrılacak yaşa geldiklerinde ise kendilerine birer iş bulup ve ev tutarak yaşamlarını sürdürmeye başlamışlardı. Bu güne kadar ayrılmayan iki yakın arkadaşın yolu, iplerinden kopan kukla misali sonsuza denk ayrılmak üzereydi.
