DİYARBAKIR'A GELİN

12. Bölüm

Bölüm geç kaldığı için özür dilerim biraz yoğundum!

Ama söz artık en geç iki günde bir bölüm atacağım.

Oy Ve Yorumlarınızı Bekliyorum!!!

...

Kaan arabayı hızla kenara çekti. Rüzgar hızla yerinden fırladı. "Abi ne oluyor?!". Ben sanki bu anı bekliyormuş gibi arabadan hızla indim.

İlk başta herşey oyun olsada hepsi bir bir gerçeğe dönüyordu. Yani ben tekrardan mı gidecektim o düğüne?!

Üstümde yine o beyaz elbiseyle, gözümde yaşımla ama bu sefer farklı olan tek şey bunların hiçbiri oyun olmayacak...

Egemen birden fırlayarak hepsi bir oyundu diyemeyecek! Çünkü o çoktan evlenmiş olacak.

Arabadan inmiş ormanda hızla ilerlerken Bade koşarak geldi ve " Yağmur ne oluyor nereye!?" dedi sitem ederek arkasından Arya'da gelmişti.

Yavaşça yere çöktüm ve gözümden akan yaşlara birde hıçkırıklarım eşlik ediyordu. Ağzımı açamıyordum! Tek kelime dahi etmeye mecalim yoktu.

Ben demiştim ya o an ruhum orada öldü diye meğerse orada ölmemiş, o an orada sadece acı çekiyormuş da benim haberim yokmuş...

Ama şunu biliyorum ki hayat onu hiçbir zaman öldürmeyecek onu çok acı çektirecek, ölmesi için yalvaracak ruhum  ama asla öldürülmeyecek. Gerekirse bedenimi alacak hayat ama ruhum hep acı içinde kıvranacak...

...

Gözlerimi açtığımda arabadaydım. Ve içimde asla geçmeyecek bir acı varmış gibi hissediyordum. Belkide biliyordum hiç geçmeyeceğini!

Bade "Gülüm uyandın mı? Nasılsın kendini iyi hissediyor musun?" dedi endişeyle. Konuşamıyorum  boğazımda bir yumru varmışta o konuşmamı engelliyormuş gibi tek kelime edemiyorum.

Yağmur " Kuzum bir hastahaneye gidelim mi?!" diye sordu. Benim için endişeleniyorlardı ama ben bırakmıştım kendimi onlar benimle ilgilenseler ne fayda?!

Yavaşça kafamı iki yana salladıktan sonra kafamı cama çevirdim. İki gün bile olmamıştı ama ona bu kadar bağlanmıştım. Tamam belki o beni yıllardır tanıyor ama ben onu iki gündür tanıyorum ve...

Birşey var beni ona bağlayan birşey var. Ona hissettiklerim sanki iki günlük değilde yıllardır var sanki...

Bilmiyorum anlamıyorum artık. Düşünmekten kafayı yiyeceğim ama niye böyle iki günde ona bu kadar bağlandığımı anlayamıyorum.

Belki belki ilk görüşte aşk gerçektir. Yani en mantıklı açıklaması bu olduğu için beynim bunu hemen kabul etti.

Kaan arabayı yavaşça durdurunca etrafıma baktım lokanta gibi bir yerin önünde duruyorduk. Kaan "Siz birşeyler yiyin ben arabaya benzin falan koydurup kısa bir bakıma sokturacağım!" dedi.

Hepimiz arabadan indik ve lokantaya doğru ilerledik. Hiçbirşey yiyecek halim yoktu. Sadece masada oturmayı planlıyordum.

Lokantaya girdikten sonra masaya oturduk garson gelip siparişleri aldı ve gitti.

Ben bu arada hala içimdeki sesle kavga ediyordum. Ne yapacaktım şimdi? Öylece durup onun evlenmesini mi izleyecektim? Geçen seferki bir oyun olabilirdi ama bu öyle değil!

Sevdiğim adam başka biriyle evleniyor. Evet sevdiğim adam bir kademe daha atlattım. Eskiden hoşlandığım çocuktu şimdi ise sevdiğim adam...