Zorunlu Evlilik

Zorunlu Evlilik - 3

DÜZENLENMİŞTİR ☆

Bize ait olan gelinlik mağazasına vardığımızda , bu mağazanın bize ait olduğunu bilmiyordum . Büyük bir ihtimalle ailem benim üzerine anlaşma yaptığında , mağaza bizim mülklerimiz arasına girmişti.

Yaklaşık 32 tane gelinlik denedim falan demeyeceğim , çünkü küçükken hayallerimde olan gelinliği 1 yıl önce falan çizmiştim ve benim düşünceli (!) ailem , daha doğrusu annem o çizdiğim gelinliği diktirtmiş . Dolayısıyla bir tek onu deneyeceğim.

Elime aldığım beyaz gelinlik , uzun kuyruğu ile ellerimden aşağıya dökülürken kabine girdim . Hemen askıya astım ve kıyafetlerimi çıkardıktan sonra hemencicik gelinliği üstüme geçirdim. Kapı kapalı bile olsa biri görcek korkusu oluşuyor napalirim yani .

Kabinden dışarı çıktıktan sonra nedes almadan konuşmaya başladım.

"Oldu bu ,oldu yani , olmadı mı ? Neyse ya alıp çıkalım, almasak mı ? Alalım ,alalım . Ama senin fikrin ne ? " Uzunca bir nefes aldım ve ağzımı tam açarken dudakleri benim sözlerimi ağzıma tıktı , şaka şaka konuşmaya başlayınca susmak zorunda kaldım.

"Peri gibi olmuşsun Mira..." dedi gözlerime bakarak .

"Tamam o zaman alıyoruz, bunalttı bu beni ! " dedim ve kabine geri dönüp kıyafetlerimi tekrar üzerime geçirdim.

Doruk daha önceden takım elbisesini almıştı zaten , bizde gelinliği almaya karar verdikten sonra para ödeme gereği duymadan mağazadan çıktık.

***

Eve geldikten sonra akşam yemeğini yedikten sonra odama çıktım. Bu arada içliköfte vardı yemekte , açıkçası biraz fazla hızlı yediğimden Doruk ve ailesi bana öküzün ineğe baktığı gibi baktılar. Ne yani sadece Öküzün trene baktığı gibi mi olmak zorunda bence Öküzün ineğe baktığı gibi de olabilir normal birşey.

Odama çıktıktan sonra biraz düşündüm hayatımı , yaşadıklarımı, para için satıldığımı , ailemin bana yaşattıklarını ve yaşatacaklarını ama en önemliside yeni ailemi .

Ben Mira Yıldız aile sevgisinden yoksun büyüyen küçük kız , sırf ağlamamak için gülen genç kız. Hiçbir zmaan özenilebilecek bir hayatım olmadı benim , hiçbir arkadaşıma ailemi anlamadım. Ben insanların gözünde istediği her şeye sahip olan , özenilecek biri olmuştum. Hiç kimse beni tanımıyordu .

Bunları geçtim, ben yarın evleniyordum. Hemde sadece para denen o illet uğruna.

Defterimi ve kalemimi alarak yatağıma geçtim , yazı yazmak beni rahatlatıyordu . Kimsenin zaaflarımı bilmesini istemediğimden her zaman mısralara dökerim bitmek tükenmek bilmeyen sessiz ama bir o kadarda güçlü çığlıklarımı.

Tüm gözyaşlarımı satırlara dökerim ben , sanki beni o boşluktan çıkaracak tek şey o mısralarda gizliymiş gibi . Sadece boş duvarlar , ve yastığım duyar kimsenin duymadığı acınası gözyaşlarımı.

Herkes güçlü sanar beni , her zaman ben güçlüyüm rolü var üstümde. Öyle çok kızarım ki kendime sanki tüm herşeyin sorumluluğu benim üstümdeymiş gibi .

Uçurumdan düşmek üzereyken gözyaşlarım ve yazdıklarım tutar elimden . Uçuruma itenler her zaman ailemdi belkide .

İçimdeki umutun yeniden yeşermesine izin vermeyenler ise para için yanımda olan arkadaşlarım ve ailemdi . Bundan ilk defa bu kadar emin olabilmiştim.

Bazen yaşamak benim neyime diye sorarım kendime . Yaşasam bile aldığım nefes boğazımda düğüm olmayacak mı sanki . Yine ve yine kırıklara ayrılmayacak mıyım? Parçalanmayacak mı mutluluk yüzü görmeyen kalbim ?

"NİYE YAŞIYORUM BEN !" Diye bağırınca , ağladığımı fark ettim.

Yine kriz geçiriyordum , lütfen buradayken kriz geçiremem . Sinir krizlerim ağır oluyordu ve durdurulması güç birşeydi . Ve ben ailem hariç kimsenin yanında kriz geçirmemiştim .

Kriz geçirirken ne yaptığımı gerçekten bilmiyordum. Aklım karışıyor her şeyi kırıp döküyordum . Ve eğer yanımda kriz ilaçlarım olmazsa, durdurulamaz bir şeydi bu .

Kapının önünde beni izleyen 1 kişi gördüğümde hiç beklemeden ona sarıldım. Bilmiyorum ama sarılmaya çok ihtiyacım vardı.

***

Kısa bir bölüm olsada beğeneceğinizi düşünüyorum . Açıklamasız bir bölüm , umarım beğenirsiniz. Görüşmek üzere !