Mehmet Akif Ersoy'un şiirlerin'den derleme

Seyfi Baba

Geçen akşam eve geldim. Dediler: 

-Seyfi Baba 

Hastalanmış, yatıyormuş. 

-Nesi varmış acaba? 

-Bilmeyiz, oğlu haber verdi geçerken bu sabah. 

-Keşki ben evde olaydım... Esef ettim, vah vah! 

Bir fener yok mu, verin... Nerde sopam? Kız çabuk ol... 

Gecikirsem kalırım beklemeyin... Zîrâ yol 

Hem uzun, hem de bataktır... 

-Daha a'lâ, kalınız: 

Teyzeniz geldi, bu akşam, değiliz biz yalınız. 

Sopa sağ elde, kırık camlı fener sol elde; 

Boşanan yağmur iliklerde, çamur ta belde. 

Hani, çoktan gömülen kaldırımın, hortlayarak, 

"Gel!" diyen taşları kurtarmasa, insan batacak. 

Saksağanlar gibi sektikçe birinden birine, 

Boğuyordum müteveffâyı bütün âferine. 

Sormayın derdimi, bitmez mi o taşlar, giderek, 

Düştü artık bize göllerde pekâlâ yüzmek! 

Yakamozlar saçarak her tarafından fenerim, 

Çifte sandal, yüzüyorduk, o yüzer, ben yüzerim! 

Çok mu yüzdük bilemem, toprağı bulduk neyse; 

Fenerim başladı etrâfını tektük hisse. 

Vâkıâ ben de yoruldum, o fakat pek yorgun... 

Bakıyordum daha mahmurluğu üstünde onun: 

Kâh olur, kör gibi Çarpar sıvasız bir duvara; 

Kâh olur, mürde şuâ'âtı düşer bir mezara; 

Kâh bir sakfı çökük hânenin altında koşar; 

Kâh bir ma'bed-i fersûdenin üstünden aşar; 

Vakt olur pek sapa yerlerde, bakarsın, dolaşır; 

Sonra en korkulu eşhâsa çekinmez, sataşır; 

Gecenin sütre-i yeldâsını çekmiş, üryan, 

Sokulup bir saçağın altına gûyâ uyuyan 

Hânüman yoksulu binlerce sefilân-ı beşer; 

Sesi dinmiş yuvalar, hâke serilmiş evler; 

Kocasından boşanan bir sürü bîçâre karı; 

O kopan râbıtanın, darmadağın yavruları; 

Zulmetin, yer yer, içinden kabaran mezbeleler: 

Evi sırtında, sokaklarda gezen âileler! 

Gece rehzen, sabah olmaz mı bakarsın, sâil! 

Serserî, derbeder, âvâre, harâmî, kâtil... 

Böyle kaç manzara gördüyse bizim kör kandil 

Bana göstermeli bir kerre... Niçin? Belli değil! 

Ya o bîçâre de râhmet suyu nûş eyliyerek, 

Hatm-i enfâs edivermez mi hemen "cız!" diyerek?