De Vergelding Van Sjoe - Het Huis Anubis

Hoofdstuk 27 - Een Onrustige Nacht

Zonder dat Victor heeft aangekondigd dat hij een spelt gaat laten vallen, ligt iedereen op bed. De wind blaast langs de muren van het huis en de regen tikt hard op het dak. Door de storm buiten kraakt het huis af en toe, zowel op de benedenverdieping als op de bovenverdieping, maar het meest nog op zolder.

Na een lange avond en nacht zijn Nienke en Fabian eindelijk in slaap gevallen. Ze hebben geen woord meer tegen elkaar gezegd over het telefoontje van Patricia. Dat was de druppel geweest na de zware dag. Ze hebben rust nodig en daarom is het belangrijk om genoeg slaap te krijgen. 

Toch ligt Nienke niet rustig in haar bed. Ze draait heen en weer, waardoor de dekens half op de grond liggen. Haar haar zit door de war en haar ogen knijpen gespannen samen. Heel af en toe trillen haar stembanden waardoor er paniekerige geluiden uit haar keel komen. 

Nienke zelf heeft het niet door. Verloren in een diepe slaap kijkt ze om zich heen. Zwart. Ze ziet alleen maar zwart. En een wit bed met witte dekens. 

Plots zit Nienke op het bed en aanschouwt ze verward hoe het meubel onder haar begint te stralen als de zon. Op het zelfde moment verschijnt er ver in de verte een witte stip. Nienke knijpt haar ogen tot spleetjes. Eerst ter bescherming van haar ogen tegen het felle licht, maar dan om de stip beter te kunnen zien. 

De stip wordt groter en lijkt dichterbij te komen. Hoe dichterbij de stip komt, hoe duidelijker het wordt dat het gaat om een verschijning. Eerst valt het witte gewaad op en dan het gezicht. Het gezicht is omhuld met lange zwarte haren. 

"Nienke." 

De vrouw komt aan het voeteneind staan en pakt de railing van het bed krampachtig vast. Het is Sara. "Je moet me beloven dat je doorgaat."

De angst spat uit Nienkes ogen, maar het bevriest haar niet. Ze knikt dapper. Het liefst wil ze wegkijken en haar handen op haar oren drukken, zich afsluiten van alles om haar heen. Maar ze blijft de vrouw aankijken, zoals ze dat vroeger ook deed: vastberaden en onzeker, fanatiek en verbijsterd.

"Het kwaad haalt een trucje uit, hoe langer jullie wachten hoe moeilijker het wordt," zingt Sara op ritmische tonen. "Wees moedig tijdens lichte dagen en vertrouw niet op wat je ziet." Sara's strenge blik verschuift van Nienke, via het bed naar haar eigen jurk: "In het licht zie je immers niets meeeeeer."

De jurk van Sara licht op. De felle stralen pijnigen Nienkes ogen. Tot nu toe heeft ze nooit haar ogen dichtgeknepen, maar ze kan zich niet langer groot houden. Het licht is te fel en de informatie te veel. Ze slaat haar handen tegen haar oogkassen en mist hoe ook Sara's gezicht oplicht. "Dit is nog niets Nienke, dit is nog niets..."

Op het moment dat Nienke begint te hyperventileren en alles wat ze kan horen alleen haar ademhaling en het gesuis in haar oren is, verdwijnt plots de pijn uit haar ogen. Langzaam maar zeker haalt ze haar handen er vanaf en verplaatst deze rond haar mond, wanhopig opzoek naar adem.

Die nacht is Nienke niet de enige die moeite heeft om haar adem te controleren. Een paar kamers verderop zucht Trudie lichtjes. Haar ademhaling klinkt oppervlakkig. Al dagen ligt ze op bed waar af en toe Victor of de kinderen om de hoek kijken, gordijnen openen of sluiten, of het glas water op het nachtkastje verversen. Het grootste gedeelte van de tijd brengt de huisvrouw slapend door, maar deze nacht is ze wakker. 

Ze knijpt met haar ogen, maar vind geen goed zicht. Ze strekt haar arm richting het glas water, maar vindt niet de kracht om het glas te pakken. Ze bijt op haar tanden en drukt zich omhoog, maar ook dat is niet genoeg om een simpel glas van een simpel nachtkastje te pakken. 

Nog één keer zet ze alles op alles. Al het beetje kracht wat haar lichaam heeft opgespaard besteed ze aan de beweging met haar arm. Haar spieren spannen zich samen en in een vloeiende lijn duikt Trudie naar het glas, maar als een grijpmachine op de kermis grijpt Trudie mis. Ze balanceert op de rand van het bed als haar spieren zich vullen met zuur en na enkele seconden begeeft haar lichaam het. Trudie stuitert van het bed, tegen het nachtkastje, op de grond. Het glas water rinkelt op de vloer. 

Rinkel. Rinkel. 

Er zijn geen scherven. Het glas is niet kapot gevallen.

Het laatste geluid wat Trudie hoort is hoe het glas door het plasje water op de grond rolt. Dan wordt het stil.