De Vergelding Van Sjoe - Het Huis Anubis

Hoofdstuk 15 - Het Schilderij

Nienke zit aan de keukentafel van het Huis Anubis en bladert door een boek. Gistermiddag zijn ze allemaal naar huis gegaan. Het was nogal een rare dag en iedereen was moe. Nienke ook, alleen heeft ze vannacht amper kunnen slapen. Er spookte van alles door haar hoofd. Ze dacht vooral na over het schilderij, wat het zou kunnen betekenen en of het iets met Trudie te maken heeft, maar na lang piekeren is ze er niet uitgekomen. Om 2 uur is ze uit bed gestapt en heeft ze een glas melk gedronken in de keuken. Eventjes later kwam ook Fabian binnen. Hij zag er ook niet echt uitgeslapen uit. Samen hebben ze nog een uur beneden gezeten, en dat midden in de nacht. Fabian kon het niet laten om nog wat dingetjes op te zoeken op zijn laptop. Even later is Nienke wel naar boven gegaan. Ze moest immers weer vroeg op om naar het huis te vertrekken. Vandaag hadden ze namelijk afgesproken om met de club boeken door te nemen en artikelen te vinden op internet, kortom om zo veel mogelijk informatie te verzamelen. Helaas was deze opdracht nog niet zo gemakkelijk.

"Kijk!" Amber houdt een tijdschrift in de lucht. Ze zit aan het hoofd van de tafel. Iedereen kijkt nieuwsgierig op. "In de tijd van de Egyptenaren droegen ze ook al A-lijn-rokken!" Ze wijst naar een afbeelding van de god Anubis.

Onmiddellijk kijkt iedereen terug in zijn of haar eigen boek. Fabian heeft een dik studieboek in handen, terwijl Appie een soort Egyptisch stripboekje bekijkt.

"Hebben jullie al iets gevonden?" Noa komt uit de keuken gelopen.

"Nee," antwoordt Nienke, "ik weet ook niet zo goed waar ik naar moet zoeken."

"Nou, misschien dat een pan Mexicaanse wraps jullie kan helpen." Noa schuift een aantal boeken en krantenknipsels opzij en zet de pan neer.

"Yeah! Etuh!! Thanks!" reageert Appie. Wanneer Noa de pan loslaat, is hij de eerste die een wrap in zijn mond schuift. "Aaahh heet!!" Een brandend gevoel trekt door Appies mond. Hij staat op en huppelt met open mond door de woonkamer.

"It's a wrap," reageert Jeroen op z'n Jeroens.

"Sorry, ik wilde net zeggen dat ze echt nét uit de oven komen," verontschuldigd Noa zich.

"Moet ie ook maar niet zo snel toehappen. Letterlijk," antwoordt Jeroen nog een keer droog.

"Willen jullie nog drinken?"

De groep knikt.

"Ik ga je wel even helpen," biedt Amber haar dienst aan, "ik word zo moe van al die boeken."

Amber en Noa lopen naar de keuken, terwijl de rest intensief doorzoekt.

"Ik snap het niet," denkt Fabian hardop na, "als er iets aan de hand is, hoe willen ze dan dat wij het oplossen, wanneer we geen aanwijzingen hebben? Ze moeten ons toch iets geven?"

"De enige aanwijzing die we hebben is het briefje met 'gelijke kansen'."

Fabian zucht, "Maar dat is nog té abstract. Ik heb me suf gepiekerd, wat het kan betekenen, maar ik kom er niet uit."

Nienke staat op en loopt naar het schilderij in de hoek van de kamer. Daar staart ze naar het doek in de hoop opeens de oplossing te weten.

Jeroen gaat achterover hangen. "Inderdaad, 'gelijke kansen' kunnen we niets mee. En daarnaast zie ik ook niet de link met de cobra's en met het ravenmasker."

"Dit is gewoon te moeilijk. Stel dat we gewoon niet goed genoeg zijn op het op te lossen." Fabian bladert moedeloos door zijn boek.

Nienke draait haar hoofd naar de keukentafel. "Fabian, we mogen de moed niet verliezen. Voor Trudy."

"We weten niet eens of dit iets met Trudy te maken heeft."

"Daar heeft Fabian wel een punt," vindt Jeroen.

Appie komt bij Nienke staan. Inmiddels heeft hij zijn mond geleegd in de prullenbak en verkoeling gezocht bij de kraan. Hij staat er weer fris en fruitig bij.

"Maar," peinst Jeroen, "dan nog wil ik weten wat die cobra's deden in de badkamer."

Fabian knikt. "Je hebt gelijk." Wanneer hij terug het boek bekijkt, klinkt er lawaai bij de computer vandaan.

"Nee!" Roept Nienke.

"Waaat!?" gilt ook Appie.

Fabian en Jeroen springen op en lopen naar de computerhoek. Daar blijven ze staan en kijken ze verbaasd naar het schilderij. Voor Nienke en Appie's neus is de '25', in de rechterhoek van het schilderij, verandert in een '24'.

"Oke, dit is hét bewijs, dat dit schilderij creepy is," concludeert Appie.

"En het bewijs dat het schilderij aftelt," vult Fabian aan.

Plotseling krijgt Nienke een duizelig gevoel in haar hoofd. Er lopen kleine zweetdruppeltjes over haar voorhoofd en haar hart begint een tikje sneller te slaan. Langzaam verdwijnt het geluid uit haar oren. Ze kijkt om zich heen, en ziet Fabian praten, maar ze hoort niks. Nienke slikt, maar het helpt niet om haar oren weer te doen horen. Ze voelt een lichte druk in haar gehoorbuis opkomen. Dan wordt ook haar zicht waziger. De woonkamer verandert in een grote mistbank. Ze knippert met haar ogen, maar ook dat haalt niets uit. Elke volgende knipperbeweging lijkt wel een seconde of drie langer te duren. De tijd gaat trager, en trager. En voor Nienkes ogen wordt het zwart. Plots valt ze flauw. Dan, in de verte, verschijnt een witte jurk. De jurk komt dichterbij en wordt steeds feller. Nienke begint sneller te ademen. Een scheut van angst gaat door haar lichaam. Lange zwarte haren vallen over de sneeuwwitte jurk. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes om de gedaante beter te kunnen zien. Langzaam wordt het gezicht van de vrouw duidelijk. Rimpels verschijnen op haar voorhoofd en in haar haar zit een speldje. "Nienke!" Een oude vrouwenstem galmt door Nienkes hoofd. De haren op haar armen springen rechtovereind. Sarah! Nienke kijkt versteend naar Sarah die nu dicht voor haar staat. Even kan ze niets doen, niets zeggen en niets denken. Ze is in shock. "Nienke, het is nog niet afgelopen. Er is een fout gemaakt. Het schilderij...het schilderij. Kwaad krijgt de kans om goed te worden...het schilderij! Ga op zoek naar het wachtwoord en steek je hand vooruit." Langzaam zweeft Sarah weg. "Sarah! Sarah! Wat moeten we met het schilderij!" Nienke kijkt paniekerig naar haar voormalige adviseur in witte jurk. Net zoals vroeger, is ze alweer weg voordat Nienke de kans krijgt om iets te vragen.

"Nienke! Nienke!" Langzaam verdwijnt het doffe gevoel in Nienkes oren.

"Amber kun jij een washandje halen?" Fabian kijkt naar zijn flauwgevallen vriendin. Hij zit op zijn knieën bij Nienke op de grond.

"Tuurlijk!" Amber huppelt weg.

"Waarom valt iedereen ineens flauw? Appie wil ook een keer flauwvallen."

"Ja, ze knippert met haar ogen," roept Fabian hoopvol. "Nienke!"

Langzaam opent Nienke haar ogen. Ze kijkt naar Fabian en glimlacht.

"Gaat het met je?" vraagt Fabian.

Nienke knikt en komt overeind.

"Blijf maar even rustig zitten op de grond." Fabian strijkt over Nienkes rug.

"Alsjeblieft!" Amber overhandigt Nienke een washandje, die ze vervolgens dankbaar over haar voorhoofd strijkt.

"Wat gebeurde er?" wil Noa weten.

Nienke kijkt haar kant op en daarna recht voor zich uit. "Ik zag...ik zag Sarah." Ze kijkt naar Fabian, die meteen de ernst van de situatie begrijpt.

"Sarah?" vraagt Noa.

"Wat zei ze?" vraagt Fabian meteen.

Nienke stamelt wat. Ze recht haar rug. "Ze zei dat..," Nienke denkt na, "ze zei dat er een fout is gemaakt het dat het nog niet afgelopen is."

Iedereen schikt.

"En ze zei dat, kwaad de kans krijgt om goed te worden. Verder moeten we op zoek naar het wachtwoord en onze hand vooruitsteken. En ze had het steeds over het schilderij, maar toen ik wou vragen wat we daarmee moesten, was ze weg."

"Je hoeft je niet schuldig te voelen Nienke," vindt Fabian, "Je hebt het goed gedaan."