De Vergelding Van Sjoe - Het Huis Anubis

Hoofdstuk 26 - Een Onrustige Avond

's Avonds wordt de grote bank in de woonkamer van huis bezet door Fabian en Nienke. De twee leren stoelen worden bemant door niemand minder dan Appie en Noa. Ondanks de gezellige schermlampjes is de sfeer niet goed. De club is met vier, en ze horen met zes te zijn. Er missen twee mensen, en dat gemis voelt iedereen. De hele avond al is iedereen stil geweest. De enige communicatie die plaatsgevonden heeft was tussen Nienke en Fabian en ging over het zetten van thee. Nienke had uiteindelijk thee gezet, die daarna in stilte was opgedronken. Zelfs Appie's grapjes konden de sfeer niet beter maken. 

Noa kijkt de groep rond: "Ik wil eigenlijk zo wel gaan slapen." 

Fabian knikt. Het valt hem nu pas op dat Noa grote wallen onder haar ogen heeft. Spontaan voelt Fabian zich ook uitgeput. "Goed idee. Ik ben ook wel moe."

"Ja, ik ook," zucht Nienke. 

De drie staan op waarna Nienke zich richt tot Noa: "Is het misschien beter dat we ruilen van kamers of dat ik bij jou kom slapen? Of wil je toch alleen op de zolderka..." 

Plots wordt Nienke onderbroken door de ringtone van Fabian's mobiel. Doordat ze de hele avond bijna geen woord hebben uitgebracht galmt het liedje als een donderslag door de kamer. Verschrikt kijken de vier vrienden op waarna Fabian haastig zijn mobiel uit zijn broekzak flanst. 

Wie belt er nu nog rond deze tijd? Het is half tien 's avonds. Fabian bekijkt zijn scherm. Nummer onbekend. Hij kijkt de groep rond, trekt zijn ogen tot spleetjes, en besluit dan toch om op te nemen: "Fabian Ruitenburg?"

Het blijft even stil. Appie blikt door het raam. Het is donker buiten. Door de tuin ziet hij een stukje van de straat die leeg is. Niemand is meer op de been rond dit uur. Iedereen zit binnen op de bank te wachten tot de moeheid toeslaat en ze naar bed kunnen gaan. Niemand denkt nog aan bellen, toch?

"Wacht , ik zet je even op speaker," zegt Fabian.

Nienke volgt met grote ogen hoe Fabian op zijn mobiel drukt en het op de salontafel legt, in het midden van de groep.

"Ja, hallo? Fabian! Sta ik op speaker?"

Appies mond valt open, Nienke fronst hevig, Fabian perst zijn lippen op elkaar en Noa staart verbaasd naar het apparaat waar de stem uit klinkt.

"Hallo?! Jah, je hebt me nu niet weggedrukt hè?!" 

"Eeh," roept Fabian meteen, "sorry, nee. Eh, we waren even in gedachten. Zeg het maar Patricia."

"Oke." Er klinkt een zucht aan de andere kant van de lijn.

Terwijl de vrienden proberen om te beseffen dat het daadwerkelijk hun oude huisgenoot Patricia is die belt, begint Patricia met haar verhaal:

"Oke, oke," klinkt het zoekend naar de juiste woorden, "jullie moeten niet schrikken en misschien is er ook wel niks en misschien is het ook wel dom dat ik bel en misschien zit ik helemaal verkeerd! Dus sorry alvast!"

"Maar?" vraagt Nienke die op het puntje van de bank schuift om dichter bij de mobiel te zitten. 

"Maar.., ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen! Ik wordt helemaal gek! Oke, gisteren en eergisteren en vandaag alweer zie ik de hele tijd rare dingen..."

"Oeh spannend!" springt Appie als een enthousiaste puppie van zijn stoel. "Wat zie je? Wat zie je?" 

"Ap," waarschuwt Noa, waarna Appie terug plaatsneemt op zijn stoel.

Na een korte aarzeling vervolgt Patricia haar verhaal. "Jullie zullen het niet geloven maar vanmorgen toen ik opstond, stond Rufus naast mijn bed! Rufus hè! Ik durfde niet op te staan, dus ik wachtte, maar hij ging maar niet weg!" Patricia schreeuwt nu angstig door de telefoon. "Hij heeft de hele ochtend door mijn huis gelopen zonder iets te zeggen! En als ik achterom keek, verstopte hij zich achter de deur en keek hij om het hoekje, recht in mijn ogen, met dat gemene lachje van hem. Of hij kwam op me afgelopen en zette vlak voor mijn neus zijn stomme zonnebril af! Nog steeds datzelfde zwarte lelijke ding. Echt, kan hij niets beters kopen? Een roze ofzo. Of goud. Goud is wel..."