De Vergelding Van Sjoe - Het Huis Anubis

Hoofdstuk 29 - Op Adem Komen

Nienke pakt een drietal handdoeken uit de badkamerkast. Voor Appie. Hij had weliswaar onder een warme douche gestaan en zich goed afgedroogd, maar zit alsnog rillend beneden op de bank. Arme ap. 

Als Nienke terug wil lopen om de stapel handdoeken naar Appie te brengen, ziet ze zichzelf vanuit haar ooghoek in de badkamerspiegel. Ze stopt en draait zich naar de spiegel toe. Meteen schudt ze haar hoofd en zucht. Haar haar ziet er niet uit en haar schouders hangen vermoeid naar voren. Ze probeert rechtop te staan. Zo, dat staat beter.

Of...

Nee, zo lijkt ze arrogant, een bitch. Ze schudt opnieuw haar hoofd.

"Arggh"

De stapel handdoeken valt op de grond en Nienke grijpt de wastafel stevig vast. Niets loopt zoals ze wil. Hoe stom is ze geweest om om Appie te lachen? Hoe hij in het water viel? Pas later toen ze Appie samen met Noa, die onder de modder zat, zag staan, wist ze dat het foute boel was. Noa was in paniek. Appie was... niet in paniek, maar hij was ook niet de oude, vrolijke Appie. 

Nienke schraapt haar keel en ziet dan hoe wit haar vingers zijn geworden van het knijpen. Ze neemt een diepe zucht en probeert zich te ontspannen.

Focus. Daar draait het om. Focus. 

Nienke kan het oplossen. Gewoon zoals vroeger. Sara heeft haar niet voor niets uitgekozen. Nienke kan dit. Ze is slim, bescheiden en moedig.

Moedig?

Is ze echt zo moedig? Waarom voelt het alsof ze niet moedig is? Alsof ze iedereen in de steek laat?

Nog een keer kijkt Nienke in de spiegel. Een paar seconden maar. Niet te lang. Ze wil absoluut niet stil staan bij hoe ze eruit ziet. Ze wil niet verdrinken in onzekerheid. Dat heeft ze lang genoeg gedaan. Vroeger toen ze hier nog woonde stond ze ook vaak voor de spiegel en keek ze naar zichzelf. Ze dacht dat ze er veel van leerde, maar altijd kwam ze triest de badkamer weer uit. 

Dat meisje wil ze niet meer zijn.

Ze is volwassen. 

Nog een keer kijkt ze naar zichzelf en draait dan naar de vloer waar de schone, eerst opgevouwen, was chaotisch over de vloer ligt. 

"Lukt het, Nienke?"

Fabian. 

Hoe weet haar vriend toch altijd op het juiste moment binnen te komen?

"Uhm, nee." Nienke wijst naar de vloer en glimlacht om haar eigen actie. Fabian zal zich wel afvragen hoe ze het voor elkaar heeft gekregen om de tegels met handdoeken te bedekken.

"Hoe heb je dit nu weer voor elkaar gekregen?"

Nienke kent hem te goed. "Gewoon, slordigheidje."

Fabian knielt neer en vist een handdoek op zijn schoot. Zijn handen die in theorie veel te groot zijn om een handdoek netjes op te vouwen, pakken de punten zorgvuldig vast en leggen ze met veel precisie op elkaar. Iets waar Nienke nog altijd van onder de indruk is.

"Het komt goed, Nien."

Nienke kijkt verschrikt op. "Wat?" Waar had Fabian het nu weer over.

"Alles."

Kan het nog onduidelijker? Wat zal ze zeggen? Mooi, mooi dat alles goed komt? Ze zucht.

Fabian stopt met opvouwen en legt dan zijn grote, zorgvuldige handen op haar schouders. "Ik weet dat je het niet gelooft en... ik weet ook niet hoe het goed komt, maar het allerbelangrijkste nu is om hoop te houden. Dat is het enige wat we hebben. We moeten blijven hopen, blijven proberen."

Vol ongeloof kijkt Nienke hem aan. "Hoe?" Haar stem klinkt vreselijk zacht.

Fabian slikt. 

Even is het stil, maar dan legt Fabian zachtjes zijn voorhoofd tegen die van Nienke terwijl hij Nienke aan blijft kijken.

Nienke kijkt terug. Het is nu haar beurt om te slikken. 

"We hebben elkaar," zegt Fabian met zo'n diepe, zelfverzekerde stem dat Nienke niet anders kan dan knikken.

Fabian heeft gelijk. Hij heeft altijd gelijk. Ze hebben elkaar. Ze zijn een team. Ze zijn altijd al een team geweest en dat zullen ze blijven. 

En toch, hoe lang hebben ze elkaar nog? Jeroen is ook al weg. Ze weten niet wat er gaat gebeuren. Misschien wordt Fabian plots ontvoerd. Niets is zeker.

"Kom," zegt Fabian dan, "Appie wacht." 

"Jeetje, mineetje! Hé, he!" roept Appie als Nienke eindelijk de handdoeken geeft. "Dat duurde nog langer dan het examen Nederlands!"

Fabian grinnikt. "Examens vliegen toch voorbij? Ik had altijd tijd tekort."

"Jij wel ja," rilt Appie. "Ap niet. Ap staarde, en staarde, en staarde naar de klok. En de wijzers gingen tik...tik...tik."

Nienke lacht. Wat fijn om Appie weer te horen praten op zijn typische... Appie manier. Dat heeft ze gemist.

"Hier Appie," komt Noa uit de keuken lopen, "een kopje warme thee." 

En Noa is ook weer terug de zorgzame alleskunner. Fijn.

Appie neemt de thee dankbaar aan, maar zijn handen trillen als een aardbeving waardoor het kopje meteen heen en weer vliegt. 

"Ho, ho," zegt Noa en neemt het kopje terug. 

Noa en Appie lachen beide en Nienke probeert met hen mee te lachen. Ze doet haar best om haar mondhoeken omhoog te laten krullen.

Het voelt raar om te lachen nu er zoveel aan de hand is. Hoe doen Noa en Appie het? Nienke heeft Fabian nog aan haar zijde, maar Noa en Appie...

Nienke schudt de gedachte van haar af en terwijl ze zich concentreert op een pluisje op de vloer, dreunt vanuit het niets Tiësto door de kamer.

Nienke schiet van schrik een stukje, maar kalmeert meteen wanneer Appie zijn mobiel tevoorschijn haalt en tegen zijn oor duwt. "Met Appie!!"

Wat een lawaai. Nienke wist niet dat een mobiel zoveel decibel kon produceren. Fabian waarschijnlijk ook niet, aan zijn gezicht te zien. Hij duwt zijn bril op zijn neus, die blijkbaar naar beneden gegleden was. Schattig.

"Maar dat is mega goed nieuws! Geweldig!" 

Alle handdoeken vliegen plots door de kamer en Appie verschijnt als een superheld erachter vandaan. Hij staart als een musicalster in het niets terwijl zijn ogen sprankelen. 

Amber? Zou het? 

Nienke kijkt naar Fabian die nieuwsgierig zijn schouders optrekt.

"Dankuwel! U bent Appie's nieuwe favoriete belpersoon! U bent nog beter dan pindakaas! Tot straks!"

Wie schrikt er nu niet als je mobiel gaat? Ik krijg al een hartverzakking als de beltoon redelijk zacht staat. Laat staan wanneer ik Appie's mobiel zou horen. In ieder geval bedankt weer voor het lezen, de leuke reacties en de stemmen!