De Vergelding Van Sjoe - Het Huis Anubis

Hoofdstuk 8 - Slechter Dan Verwacht

"Ga maar naar binnen hoor," stelt Fabian zijn gasten gerust. Noa en Jeroen lopen voorzichtig Trudies kamer binnen.

"Trudie?"

Aan de linkerkant van de kamer, in het oude bed van Nienke, ligt Trudie. Bij het horen van haar naam, beweegt het dekbed op en neer en verschijnt Trudies hoofd boven de dekens. Ze ziet er zwak uit. Alleen haar hoofd optillen kost al veel energie.

Noa en Jeroen kijken bezorgd. Ze besluiten dichterbij het bed te komen staan. Noa zakt door haar knieën aan de rechterkant van het bed om het makkelijker te maken voor Trudie.

"Mijn schattebollekes..." Trudies stem klinkt zwak. Fabian staat op een afstandje te kijken. Het valt hem op dat haar stem steeds zwakker begint te klinken.

Trudies hand komt onder de dekens vandaan. Trillerig neemt ze Noa's linkerhand beet. "Nienke en Fabian zeiden...al...jullie...komen."

Jeroen staat wat verloren achter Noa. Hij is geschrokken van Trudies staat. Ze ziet er zieker uit dan hij had verwacht. Haar witte gezicht en haar zwakke stem... Jeroen wrijft gespannen over zijn kin. Dit had hij niet aan zien komen.

Ook Noa is geschrokken, maar dan vooral van de temperatuur van Trudies hand. Het voelt ijskoud aan. Ze legt nu ook haar rechterhand op die van Trudie, zodat Trudies hand verdwijnt in haar handen. Ze wrijft zachtjes, waardoor er warmte vrijkomt.

"Jeroentje..." Trudie wenkt met haar ogen Jeroen dichterbij. Jeroen reageert en gaat zitten op de rand van het bed. Het kraakt een beetje.

"Fijn dat...jullie zijn," hoest Trudie. Ze vindt het fijn om haar twee tortelduifjes terug te zien, haar ogen sprankelen.

Noa en Jeroen glimlachen.

"Wij vinden het ook fijn om hier te zijn en vooral om onze allerliefste Trudie weer te zien," antwoordt Noa.

Jeroen knikt instemmend.

"Voel je je al lang zo slecht?" vraagt Noa.

Trudie knikt. "Jah." Opeens betrekt Trudies gezicht en gaat haar antwoord over in een flinke hoestbui. Ze is gedwongen om haar hoofd op te tillen. Door het hoesten gaat deze flink heen en weer. Er komt een pijnlijk geluid uit haar keel.

"Rustig maar, Trudie," strijkt Noa over haar handen, "rustig."

Hoe hard Trudie ook probeert, haar hoestbui gaat niet over. Noa ziet het en probeert Trudies hoofd te ondersteunen.

"Hw..hww.."

"Wat zeg je Trudie?" vraagt Jeroen.

"Hw..hwa-ter."

Meteen springt Jeroen op en haalt een glas water van het nachtkastje, naast het bed. Er zit nog maar een klein laagje in het glas. Jeroen pakt het op en loopt naar de andere kant van het bed, om goed bij de zieke huisvrouw te kunnen. Hij gaat voorzichtig vlak naast het hoofdkussen op het bed zitten.

Noa heeft nog steeds Trudies hoofd vast. Ze tilt deze nog een beetje meer omhoog, zodat Jeroen het glas aan Trudies mond kan zetten. Alsof ze een ervaren zorgteam zijn, gieten ze het vocht naar binnen. Het kost Trudie veel moeite om het door te slikken, maar het gaat wonder boven wonder goed.

"Ik ga nog even nieuw water halen," zegt Jeroen.

Noa knikt.

Jeroen aait liefdevol over Trudies wang en wandelt dan snel de kamer uit met het lege glas.

"Gaat het weer een beetje?" vraagt Noa bezorgd.

Trudie knikt.

Fabian is iets dichterbij komen staan en kijkt verslagen mee: "Ga anders maar weer lekker slapen," probeert hij te helpen.

"Ja," doet Noa mee, "het komt goed!" Ze weet als geen ander hoe fijn het is als mensen je moed in spreken als je ziek bent.

Trudie knikt en geeft zich over aan haar vermoeidheid. Ze sluit langzaam haar ogen. Haar ademhaling wordt rustiger.

Eventjes later komt Jeroen de kamer weer binnen met een nieuw glas water: "Slaapt ze?" Geluidloos zet hij het glas neer op het nachtkastje.

"Ja," antwoordt Fabian.

Jeroen zet zijn armen in zijn zij om maar een houding aan te nemen. Hij weet niet wat hij moet zeggen, in tegenstelling tot Noa die haar gedachten wel onder woorden weet te brengen: "Ik wist niet dat het zo slecht gaat met Trudie. Dit is echt niet goed."

"Nee," antwoordt Fabian. Hij kijkt geconcentreerd naar Trudie om zeker te weten dat ze slaapt. Dan loopt hij naar een kastje aan de andere kant van de kamer, waar hij het vergrootglas oppakt. Hij houdt het omhoog. "Willen jullie zelf ook het vlekje zien?"

Jeroen springt als eerste op en neemt het vergrootglas uit de handen van de archeoloog. "Welk oor is het?"

Fabian loopt naar de linkerkant van het bed. "Het linkeroor." Voorzichtig kantelt hij Trudies hoofd, waardoor hij beter bij het oor kan. "Hier," wijst hij.

Jeroen hurkt voor het bed en beweegt het vergrootglas tot hij scherp staat. Het duurt even voordat hij dit voor elkaar krijgt. Geconcentreerd steekt het puntje van zijn tong uit zijn mond. "Stom glas." Wanneer Jeroen nog steeds niet scherp ziet, sluit hij een oog. Na nog wat bewegen heeft hij het voor elkaar. "Hebbes."

"En?" vraagt Noa gespannen, "zie je iets?"

Jeroen houdt zich stil.

"Het is toch een teken, of niet?" dwingt Fabian Jeroen tot een antwoord. "Het lijkt toch ontzettend veel op Sjoe?"

Jeroen laat het vergrootglas zakken en staat op: "Je kunt hier veel over zeggen, maar het lijkt inderdaad het meest op een man met veren."

"Een kip?" lacht Noa.

Jeroen lacht mee: "Nee, hij heeft alleen veren op zijn hoofd, als een soort hoed. Als die ene god er ook zo uitziet, lijkt het best waarschijnlijk dat dit iets is."

Er verschijnt een glimlachje op Fabians gezicht. Hij is blij dat Jeroen hem gelijk geeft.

"Mag ik ook eens zien?" vraagt Noa nieuwsgierig. Ze loopt naar Jeroen en pakt het vergrootglas uit zijn handen. Ze hurkt op dezelfde manier naast het bed neer. "Dit lijkt inderdaad op een teken."

"Wat!? Heb je dat ding nu al scherp gesteld?"

"Vrouwen kunnen heus wel wat, Jeroen."

"Ha-ha-ha," zegt Jeroen sarcastisch.

"Jaha, daar kunnen jullie mannen nog weleens wat van leren."

"Sorry hoor, maar door een vergrootglas kunnen kijken is nou niet meteen een basisvaardigheid."

"Nou en?! Wat maakt dat nou uit? Als vrouwen iets beter kunnen, dan kunnen ze iets beter. Leg je er maar bij neer Jeroen."

Fabian gniffelt om Noa's feminisme.

Noa gaat weer staan en loopt geëmancipeerd naar haar mannen toe. "Dit is een teken, dat kan niet anders!"

"Maar een teken waarvan?" filosofeert Fabian, "en hoe komt het op Trudie? En heeft het iets te maken met haar ziekte?"