Sparks of Imagination

Chapter 2: Wounded Heart

Crisline's Point of View

It's Saturday.

I'm currently sitting here in my garden. Sa posisyon ko dito, makikita mo ang magagandang tanawin ng bulaklak. I love flowers. Hindi ko man alam ang mga pangalan nito, ngunit gustong-gusto kong amuyin ito.

I couldn't erase in my mind what happened yesterday. Gusto ko yong kalimutan kasi hindi na mawala-wala sa isip ko. Vincent cleaned my wounds. Bumalik siya sa bahay niya upang kumuha lang ng first aid kit.

Napapikit ako. It was the very first time that someone helped me and talked to me like that.

Feel strange...

Tiningnan ko ang cellphone ko at tumayo upang bumalik sa loob. It's time to make a lunch.

Nagsaing ako at nagluto ng tinolang isda para sa lunch ko. When the clock strikes to 12 pm, I immediately eat the lunch. Ako lang mag-isang kumain dito sa maliit na sofa habang nakatitig lang sa off na TV.

Dali-dali ko rin itong tinapos at hinugasan ang pinagkainan ko. Pumasok ako sa kuwarto at gumawa ng todo-lists, gumawa din ako ng lists para sa mga materials na bibilhin ko ngayon. Gagawa kasi ako ng requirements. Kahit na ayokong gawin, hindi ko rin naman kayang masaktan si mama dahil lang sa hindi ko pagseseryoso ng pag-aaral. I'm worried what my mom's reaction is if that happens.

Kinuha ko ang bag ko nang matapos akong mag-ayos at pinikit ang todo-lists sa fridge. Nakasulat doon ang iba't-ibang subjects ko na kailangang gawan ng requirements.

Nilock ko ang bahay nang makalabas ako. Habang papalakad, napatingin ako sa bahay ng bagong kabit-bahay ko. Vincent lives there. Hindi ko alam kung bakit dito pa niya naisipang tumira. Na renovate ang bahay. A year ago, may mag-asawang nakatira diyan, then lumipat din agad. Ngayon, siya na ang bagong tumitira dito.

Nilagpasan ko ang bahay niya at pumunta sa waiting shed.

I was waiting for a jeep when he suddenly came out from his house and join me waiting for a ride. Bihis din siya katulad ko, halatang may lakad.

"Hi Cris" he greeted with a half smile. Ngumiti lang ako bilang tugon at nanahimik. Nakaupo akong naghihintay samantalang nakatayo lang siya. After a few minutes, he finally talked.

"Okay na ba ang sugat mo?" May halong pag-aalala ang naging tanong niya.

"Okay na. Salamat" mahinang sagot ko dito. May ban-aid naman kaya hindi na ito mapapansin.

"San ang lakad mo?" Tanong niya, hindi man lang ako tiningnan.

"Diyan lang sa malapit. May bibilhin lang ako"

Napatingin siya sa akin saka bahagyang ngumiti.

"May bibilhin din ako. Can I join you?" I glanced at him. Muli ko namang tinuon ang paningin ko sa harap at napalunok.

"Ahmm..okay lang naman." Hindi siguradong sagot ko. That was the first time. I mean someone asked me like that. First time kong may kasamang lalakad, at lalaki pa. I heared him chuckled.

"I was expecting that answer"

Wala nang nagsalita matapos ang maliit na pag-uusap na iyon. Minutes later, may jeep na ring dumating kaya sumakay na kaming dalawa. Magkadikit kami nang makaupo kami sa loob. The jeep was quite full so I'm not comfortable.

After a few minutes, nakarating din kami. Nang makababa, hinarap ko siya. Tinapangan ko pa ang loob ko para makapagsalita.

"Ahmm, pupunta ako sa isang school supply store. Kung may bibilhan ka sa ibang store dito, you can leave me."

Ngumiti siya sa sinabi ko. I don't know why he's always smiling. He was very hopeful, unlike me. I'm hopeless.

"I'm not familiar here. I'll join you." Napayuko ako sa sinabi niya saka tumango. I heard him chuckled again, at mas nagulat pa ako nang inakbayan niya ako at nagsimula na siyang maglakad.

"You're so quiet. Haha san ba tayo?" Tanong nito. Hindi pa rin ako naka get over sa ginawa niya kaya hindi ako nakapagsalita.

"Hey" idinungaw niya ang mukha niya kaya agad ko siyang naitulak.

"Tsk. Just follow me." I said, hindi pinapakitang kinakabahan. Narinig ko siyang tumawa ng mahina kaya mas lalo akong nahiya.

Pumasok ako sa isang school supply store. Nakasunod lang si Vincent sa akin kaya hindi na ako nag-abalang tingnan siya sa likod. Bumili ako ng iilang gamit para sa mga requirements gaya ng cartolina, bond paper, colored paper, construction paper at iba pa.

"Mukhang marami ang gagawin mo." Vincent uttered, while I was looking for illustration board. Tumango lang ako bilang sagot.

"You didn't care for your grades after all" bulong niya. Napatigil ako at napabuntong-hininga ng mahina. I don't care for myself.

You're right...

Pumunta ako sa counter at binayaran lahat ng nakuha ko. Vincent insisted to carry what I bought so I let him. Nilisan namin ang lugar na iyon and we went to grocery store since sabi niya kailangan niya ng stock ng pagkain.

Since we were in grocery already, I also buy some canned goods and vegetables for myself. May natitira pa rin naman akong pera na ipinadala ni mama sa akin.

Pagkatapos naming bumili, umupo kami sa bench sa park. May malapit na park dito. When I was going here alone, this place was my last route before I went home. Hindi ko nalilimutang pumunta dito para mag relax, kumain ng mga tinitinda dito at magmumuni-muni.

"Here" napalingon ako kay Vincent nang binigyan niya ako ng hotdog, burger, at soda. Hindi ko man lang siya nakitang umalis. Siguro okupado masyado ang isip ko.

Napalingon ako sa mga batang naglalaro kasama ang mga magulang nila. Some children are swinging on the swings with their father. Napayuko ako.

Naiinggit ako...

"You okay?" Nakangiting tanong ni Vincent sa akin. I stared his face for a while and I don't know why I smiled after. Masyadong nakakahawa ang mga ngiti niya.

"You were about to cry. I'm glad you smiled" Napangiti ako sa sinabi niya at kinain ang ibinigay niyang burger.

Napalingon ako sa kanya nang mapansing tinitigan niya ako. He smiled.

"No matter how long you've travelled in a wrong direction, you can always turn around. It's never too late to make a new start and ensure that your life is set in the right direction." Ibinalik niya ang tingin niya sa harap at tiningnan ang mga batang masayang naglalaro kasama ang mga pamilya nila.

"I want to experince being love by my family too." Nang sabihin niya iyon napatigil ako sa pagkain. Nilingon ko siya ulit at nakitang malungkot siyang nakatingin sa mga bata. Naiyuko ko ang aking ulo at malungkot na tumitig sa pagkain ko.

"But I don't have one"