(Zawgyi)
အခ်ိန္က စကားေျပာလာလိမ့္မယ္။ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့။ဒါဆိုရင္ ငါတကယ္ ေမ့ႏိုင္သြားမွာလား။ဝမ္းနည္းတယ္။မြန္းက်ပ္တယ္။အရာအားလံုးနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္မိတယ္။လွမ္းလိုက္သမွ် ေျခလွမ္းတိုင္းက ေလးလံေနတယ္။အခုငါ့မွာ အသက္ရွင္စရာ အေၾကာင္းအရင္း ရိွေသးရဲ႕လား။
သီဟဆက္ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက လူေျခထူထပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပတစ္ခုမဟုတ္ပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အိမ္အိုေဟာင္းေလး။စည္းစိမ္မရိွ ပကာသနလည္းမရိွတဲ့ ေနရာေလး။ အေမ့အိမ္။
အိုေဟာင္းေနတဲ့ ေဒၚႏွင္းဆီ ကုလားထိုင္ အေဟာင္းေလးနား ထိုင္ေနရင္း အိမ္ၾကမ္းျပင္ေပၚက မိွန္မိွန္ေလးထင္က်န္ေနတဲ့ ေသြးကြက္ေလးတစ္ကြက္ကို ေငးလ်က္။ပတ္ဝန္းက်င္မွလူမ်ားကလည္း ဒီအတိုင္း ေဒၚႏွင္းဆီ ဆံုးပါးသြားတယ္ ဟုသာသိၾကသည္။အသတ္ခံရေၾကာင္း မည္သူမွမသိ မည္သူ႕ကိုမွလဲ ဖြင့္မေျပာခဲ့။
"ဒါ အဆံုးသတ္လား။"
ပူေလာင္လြန္းတဲ့အတြက္ ဗိုက္နားအထိ ဟထားတဲ့ အက်ႌအေဟာင္းေလးၾကားက ျဖဴေဖြးတဲ့ ရင္ဘက္ခ်ဳိင့္ေၾကာင့္ေလး ေပၚမွာေခြၽးစက္ေတြက တြဲလဲခိုလို႔ေနၾကတယ္။
အရင္က ဂုဏ္ပကာသန ကင္းမဲ့ေပမယ့္ ေမတၱာေရာင္စံုနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ အိမ္ကေလးက ယခုေတာ့ အေရာင္ကင္းမဲ့ခဲ့ေလၿပီ။ေလတိုးေဝွ႔သံ တဝီဝီျမည္ေနတဲ့ ၾကမ္းၾကာေလး တစ္ခုကို သီဟ ေျခေထာက္နဲ႔လွမ္းဖိလိုက္တယ္။
အဲ့အေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ေတြ႕လိုက္ရတာက ေသြးစြန္းကြက္ပါးပါးက်န္တဲ့ အျဖဴေရာင္အက်ႌပါးပါးေလး။ေလတိုက္ရာ လိုက္ၿပီးယိမ္းလို႔ေနတယ္။
"မင္းရာဇာ.... "
သီဟ မီွထားတဲ့ ဝါးကုလားထိုင္ အေဟာင္းေလးကိုမီွၿပီး အလင္းေပါက္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း သက္ပ်င္းရွည္ႀကီး တစ္ခ်က္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ ခ်လိုက္ေလတယ္။
"ငါ့အေမေသရတာ မင္းေၾကာင့္လား။ငါ့ေၾကာင့္လား။ငါမင္းနဲ႔ေတြ႕ခြင့္ရတာ ကံဆိုးမႈ႕တစ္ခုပဲ။ငါ့လို မျပည့္စံုတဲ့လူကိုမွ ဒုကၡေပးရတာက မင္းအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕တစ္ခုလား။"
YOU ARE READING
Beyond the galaxy(ZG+Uni)
Romanceတစ္ေန႕ငါတို႕စျကာဝ႒ာရဲ႕အစြန္းတစ္ေနရာကိုေရာက္ေအာင္သြားျကမယ္ မင္းရယ္ငါရယ္ဆိုတာပဲရွိတဲ႔ေနရာကိုေပါ့......! (Unicode) တစ်နေ့ငါတို့စကြာဝဋ္ဌာရဲ့အစွန်းတစ်နေရာကိုရောက်အောင်သွားကြမယ် မင်းရယ်ငါရယ်ဆိုတာပဲရှိတဲ့နေရာကိုပေါ့......!
