Nightmare Spell

C H A P † E R 3: FRIEND OF MINE

I'm stuck inside the world which I hated. I'm sick watching your big fake smiles. Everything I see is..failure. I hate myself and I hate being Zen.

I looked at the mirror behind me and fearlessly said..

"Ikaw parin naman yan". Ngumiti ako bago lumabas ng cr

Pabalik na ako sa classroom nung may makasalubong ako. Walang kaemo-emosyon itong tumingin sakin habang naglalakad.

'Problema ng isang to'.

Tumigil ako sa paglalakad. Wala kasing balak mag-adjust ang loko. Huminto ba naman sa harapan ko. Pwede naman dumaan sa side tsk.

" any problem?" Tanong nito.

"madami at isa ka mga yun" sagot ko naman

"Do I know you? Stupid. You're just a newbie here right?". He said. Nakakagulat na pangyayari kinausap ako ng isang stranger. isn't it Amazing?

"And then?". sinamaan ko sya ng tingin.

" tabi!" Wala paring emosyon ang mukha nya.

"Wow ako pa talaga ang mag-aadjust? Nauna akong dumaan dito. Ikaw dapat ang tumabi".

" F*ck" bulong nito. Halatang pinipigilan nya lang ang galit nya.

Shuta gusto ko maging Kriminal
Este maging sundalo.. Ay mali pulis pala.

"Well good luck.pagsisisihan mong dito ka pa nag-aral. Hindi ka na makakalabas ng buhay".

" thanks for reminding me" I smiled evilly

Humakbang na ako palayo at lumingon sa likuran kung saan sya nakatayo kanina subalit wala na ito.

Sino ba sya sa inaakala nya?
Hayss. Lahat ata ng mga makakasalubong ko ehh aawayin ako. Mabait naman ako. Nagkamali nga ba talaga ako sa pagpili ng lugar na papasukan?.

"Malakas ang paniniwala ko na hindi ako mamamatay sa lugar na ito. Maliban nalang kung may mga sniper dito o kaya ninja..charot lang"

Pero wala akong kinakatakutan kahit sinong murderer pa makaharap ko dyan.

Biglang kumulimlim ang paligid. Kasabay nito ang unti unting pag-buhos ng ulan. Kumulog ng napakalas dahilan para mapaluhod ako sabay takip ng tenga. Pumikit ako sa sobrang takot.

"Ayaw ko talaga sa mga kidlat"

Lalong lumakas ang Ulan..

At ito'y nakakatakot.
.
.
.
.

Ilang saglit ang lumipas naramdaman kong may taong lumapit sa'kin. Iniangat ko ang mukha ko para tignan kung sino.

"Hey Gab"

"Bakit nandito ka?".pagtataka ko. Humalakhak ito ng napakalakas. Bakit ba sila tumatawa pag kausap ako.

" ako dapat ang magtanong nyan sayo. Tumayo ka nga dyan para kang baliw. By the way, alam mo na ba ang balita?"

"What is it?"

"Professor Rudolfo Callinggé is dead".

'I know'

" w-wait what?!" Sabi ko

"Yup. Namatay sya habang dinadala namin sa hospital" napapailing na sabi nito.

"Nakakalungkot"

"Kaya nga ehh. Agad namang aaksyonan ng paaralan ang buong pangyayari. Sa ngayon pinagmi-meetingan na nila ang mga hakbang na gagawin. Maghahanap na ata ng pamalit kay Prof ehh".