მაფიის შვილები (დასრულებული)

თავი 30 🤨

მინას pov:
უკვე 3 წელი გავიდა რაც კორეიდან წამოვედი... დავტოვე იქაურობა ისევე როგორც საყვარელი ადამიანები და ნიუ იორკში გადმოვცხოვრდით... მე ჩემი პატარა ბიჭუნა და მეი... შეიძლება იციქროთ თუ როგორ ავღმოვჩნდი აქ და როტამ არ ვწევარ ეხლა იმ ოხრად დასარჩენ მიწაში... ჰააჰ... ეს ხომ მარტივია სათქმელად...

*3 წლის წინ*
იმ დღის შემდეგ რაც დამჭრეს და გონება დავკარგე კომაში ვიყავი თუმცა ერთ დღესაც სანუკვარი სიბნელიდან თავი გამოვყავი და თვალები გავახილე... მართალია ოდნავი თქვის ტკივილები მქონდა მაგრამ როგორ ძალდატანებით მაინც გავახილე თვალები... რომ დამენახა ჩემი უსაყვარლესი მეუღლე რომელიც ამ დროის განმავლობაში არ მომშორებია გვერდიდან... ალბად გაინტერესებთ საიდან ვიცი ხო?... უკვე ბოლო 2 თვეა მესმის და ვგრძნობ თუ როგორ მოდის ჩემთან და მელაპარაკება იმას თუ რა გააკეთა... როგორ ვაკლივარ... იმას თუ როგორ აწყობს ბავშვის ოთახს... ძალიან მინდოდა თვალები გამეხილა და მისთვის შემეხედა... ვგრძნობდი როგორ იტანჯებოდა და გული მიკვდებოდა...

როდესაც თვალები გავახილე ოთახს თვალი მოვავლე და არავინ დამხვდა... თუმცა ცოტახანში ჩემს ოთახში მეი შემოვიდა და პირღია მიყურებდა... შემდეგ გარედ გავარდა და ექიმი შემოიყვანა ხოარ მეჩვენებაო...

მეი— მოიცა შენ მართლა გაიღვიძე?...— მეკითხება და ჩემსკენ გამოშვერილი თითით მიახლოვდება... თვალებიდან ცრემლები სდის და სწრაფად იწმინდავს...

მე— მეი... დაიკო— ვუთხარი ჩახრენწილი ხმით და ცრემლები წამომივიდა...

ექიმი— გილოცავთ... ქალბატონი მინა სრულიად გამოჯანმრთელდა...— თქვა ექიმმა როდესაც ჩემს შემოწმებას მორჩა...

მე— მეი... ვიცი რომ მალე ქუქიმოვა...ამიტომაც მინდა რომ ერთი თხოვნა ამისრულო და ეს კოშმარი დავასრულოთ...— ვუთხარი და წამოჯდომა ვცადე...

ექიმი— მე გავალ და თქვენ ისაუბრეთ...— გვითხრა და კარისკენ გაბრუნდა... შემდეგ კი გასასვლელისაკენ წავიდა...