Borrowing Sebastian [COMPLETED]

Chapter Twenty-two

I left Tristan inside the stock room right after I said those words. I just can't take his cries anymore. I hate hurting others and I did it to Tristan. I am still shock and my mind still can't digest the fact na gusto niya ako— no, scratch that, he loves...me?

Palakad-lakad lang ako sa buong campus, pilit iniintindi ang kaniyang mga sinabi. Good thing, walang masyadong tao kaya walang makakapansin kung gaano ako ka lutang at miserable. It's still two in the afternoon and I chose to stay here dahil susunduin ako ni Sebastian mamaya. Mabuti na rin to para makapag-isip-isip ako nang matino.

I went to the auditorium and akala ko walang tao, but I saw someone from a far — shooting.

Kumunot ang noo ko sa nakitang pigyura. Varsity ba 'to ng basketball team? Bakit mag-isa lang siya? I just shrugged my shoulder dahil wala namang sasagot sa mga katanungan ko. Maybe, there is nothing wrong in staying here, right? Hindi ko naman siya papakealaman. I just want to think straight at mag muni-muni man lang.

Umupo ako sa pinaka mababang bleacher and I covered my face using my hands.

Bakit naiiyak ako?

Naalala ko agad si Tristan. Isang linggo pa lang kami nagkakasama at sa loob ng isang linggo na 'yon, ay parang nakilala ko na siya. Minsan nga silang dalawa ni Neil ang kasama ko sa lunch break at wala silang ibang ginawa kundi pagtulungan ako. I didn't know he's already feeling that way. I thought it's just plain friendship. The way he help me with those boxes of bondpapers, the way he treat me every lunch time, the way he smiled at me, those changes I see, is completely different from the very first time we met. Akala ko ganon talaga siya, na façade lang 'yong pinakita sa akin dahil parte iyon ng trabaho niya noon, but after I get to know him, I realized, Tristan is a good man.

Kaya siguro nakaramdam ako nang ganito dahil nakokonsensya ako. May nasaktan akong ibang tao. Eh diba mas maayos nga 'yong ginawa ko? I dont want to prolong his agony anymore. He deserves better than me. He deserves someone who is in love with him. Deserve niyang mahalin siya nang buong-buo at deserve niyang maging masaya sa kamay ng tamang tao. At hindi ako ang babaeng 'yon. I have Sebastian with me and no one can change my feelings for him. He's the one who opened my heart, he's brave enough to catch me falling in love.

"Aray!"

Napatingin ako sa bolang lumundag mula sa ulo ko na ngayon ay gumulong-gulong na papunta sa ibang direksyon. I look at the only man who can do it but he's just staring at me — shocked.

"Masakit 'yon!" sigaw ko habang hinihimas ang tuktok ng ulo ko.

He walk to me after recovering from shock at binitiwan ang dalang bola. "I'm sorry. I don't know na may ibang tao pala dito." he sincerely apologized at agad naman akong napangiti.

Akala ko isa rin itong antipatiko na varsity, hindi pala.

"Bakit ba napunta sa akin 'yong bola eh nandoon naman ang ring?" Turo ko doon sa unahan at narinig ko naman siyang tumawa nang mahina.

"I'm throwing at nowhere. May iniisip kasi ako." He said at umupo sa tabi ko.

"Oh. Kung ano man iyang pinagdadaanan mo, matatapos din 'yan."

He laughed again. Ang saya mo huh.

"Nah."

Kumunot ang noo ko, "seryoso nga!"

"Bakit? Naranasan mo na bang mamatayan ng aso?"

"Ha?"

He burst out laughing then he stand up para kunin iyong bolang tumama sa ulo ko. He grab it and dribbled it while returning back to where I am sitting.