AŞKI ÖĞRENMEK

Bölüm 1/SON VEDA

Soğuk bir sonbahar sabahı saat 3'e geliyordu. Evime giden en ıssız yollardan birini seçmiştim. Sağanak yağmur elbiselerimi sırılsıklam yaparken gözlerimi ıslatan yağmur değil, biraz önce omuzlarımdan yükü inen sınavdı.

Üniversite sınavından çıktım. Omuzlarımdan hafifçe süzülen yükler, yağmur damlalarına karışan gözyaşlarım. Biliyordum, başarmıştım. Sınava girdiğim okuldan eşyalarımı topladım. Dikçe yürüyerek sınav salonundan çıktım. Etrafımda yüzü gülen insanlar oradan oraya koşuşturuyordu. Tabi bazılarıda vardı ki sadece bu insanlara bakıp şaşkın gözlerle koca bir yılın ziyan oluşuna şahit oluyordu. Ben yüzü gülen insanlar arasındaydım. Bunun verdiği özgüvenle hızlıca okuldan çıktım. Okul bahçesi dört gözle çocuklarını bekleyen anne babalarla doluydu. Bazıları evlatlarına sıkı sıkı sarılmış mutluluklarını paylaşırken bazıları soluk yüzlerle bahçeden ayrılıyordu. Ben hayatımın sınavına tek başıma geldim, başarılar dileyen taksici amca dışında.

Onca kalabalığın arasından sıyrılıp evin yolunu tuttum. Geçirdiğim yorucu ve yıpratıcı yılın yorgunluğunu atmak için saatlerce uyumak istiyordum. Eve geldiğimde kapının önündeki kalabalığı görünce durakladım. Bunca insan benim için mi buradaydı? Yoksa yolunda gitmeyen bir şeyler mi vardı?

Aklımdan geçen sorulara cevap ararken bir yandan da kalabalığın benim için toplanması ihtimaline karşı sınav hakkında insanlara kuracağım cümleleri toparlamaya çalışıyordum. Derin bir nefes aldım, durduğum yerden kalabalığa doğru ilerlemeye başladım. Heyecanlıydım çünkü sınavım beklediğim gibi geçmişti. Ailem bana destek olmasının karşılığını benimle birlikte mutluluğumu paylaşarak alacaktı. Benim kadar onlar içinde zor bir yıl olmuştu. Bu sonucu hep birlikte haketmiştik ya da ben öyle sanmıştım.

Kalabalığın yanına geldiğimde ne heyecanım kaldı geride ne yüzümde ki gülümseme. Buradaki insanlar benim için toplanmamışlardı. Hatta birçoğunun aklının ucundan bile geçmiyordum. Tıpkı benim o an onları düşünmeyi bıraktığım gibi. Burada gözyaşları vardı, hüzün vardı. Benim beklentim dışında o kadar çok şey vardı ki. Ama en büyük eksik annemdi.

Evet, evet annem yoktu. Bunca kalabalığın arasında sadece annem yoktu.

Anne, bir evin çatısı gibi. Bir insanın kalbi gibi..

Benim annem hayatımda gördüğüm en güçlü kadın. Bazen komik, bazen korkak. Sanırım ben anneme benziyorum. Bir anda her şeye sinirlenip ortalığı yakıp yıkacakken aradan bir kaç dakika geçtiğinde sakinleşip gülümseyecek kadar farklıyız biz. Benim annem dünyaya geldiğim günden bu güne her anıma şahitlik eden, her yolda benimle yürüyen bir dost benim için. Değişiktir biraz, abimle beni sanki dünyada tekmişiz gibi büyütmeye çalışır. Çoğu zaman başarır da hakkını yiyemem. Kendimi özel hissederim. Beni böyle yetiştirdiği için, böyle bir anneye sahip olduğum için.

Sınav sabahı erkenden uyanmış, kahvaltımı hazırlamış heyecanla sınava gireceğim okula gitmeyi bekliyordu. Her ne kadar yıl boyu sınava tek başıma gitmek istediğimi anlatsam da ısrarla gelmek istediğini belirtiyordu. Her defasında kendi yaşadığı zorluklardan bahseder, aynı şeyleri benim yaşamamam için çabalardı. Annemin babası, yani hayatım boyunca hiç görmediğim dedem annemin okumasına hep karşı çıkmış. Annem dedem ona ne yaparsa yapsın direnmiş karşısında, asla kararından vazgeçmemiş. Aradan yıllar geçtikten sonra annem mükemmel bir adamla tanışmış. Zaten apar topar evlenmişler. Babam sayesinde okumuş annem, babam sayesinde öğretmen olmuş. Üniversite sınavına tek başına gitmek zorunda kalmış. Etrafında ailelerine sarılan insanları görüp hep babasına kızar yaşadığı kadere küsermiş. Ben kendimi onun gibi yalnız hissetmeyim, herkes gibi koşa koşa onlara sarılayım istiyordu. Ama ben aksine hayatımın sınavına tek başına gitmekten yanaydım. Alacağım sonuçtan korkuyordum, sonuç beklediğim gibi olmazsa aileme yaşatacağım hayal kırıklığından korkuyordum. Ne olursa olsun hayatım boyunca hiç kendime güvenemedim. Hep bir tarafta ihtimaller olur, kendimden emin olamazdım. İnsanın kendine güvenmemesi korkaklık sanırım.