Masumi

Hoofdstuk 8

Tijdens het avondeten kon ik mijn ogen niet van Dante afhouden. De hallucinatie die ik vanmiddag van hem had deed wat met me. Ik kon niet stoppen met aan hem denken. Ik nam een hap van mijn eten en keek weer op naar Dante. Hij keek me recht in mijn ogen aan, wat me liet schrikken. Mijn hap eten schoot mijn keel in en ik begon hard te hoesten. Lev klopte op mijn rug en ik kon al snel weer op adem komen. 'Te snel gegeten.' mompelde ik. Ik keek even op naar Dante, die me een ondeugende blik terug gaf. Een kleine glimlach kon ik niet ondermijnen.

Ik rende en rende, maar het bleef achter me aanzitten. De zwarte schaduw kwam steeds dichterbij. Ik huilde en schreeuwde om hulp, maar niemand zou me kunnen horen. Ik was heel diep in het bos, ver weg van de mensheid. Ik hoorde mijn naam. Het riep me. 'Vana, vana.' steeds dichterbij. Ik rende maar kwam niet meer vooruit. Ik voelde hoe de schaduw me omringd had. 'Vana, Vana!' riep het.

'Vana!' siste iemand. Ik schrok omhoog en keek in de twee zilveren ogen van Dante. Ze leken wel licht te geven in het maanlicht wat mijn kamer in scheen. 'Je had een nachtmerrie.' mompelde hij. Het duurde even voor ik op adem was gekomen. Dante kwam op de rand van mijn bed zitten. 'Gaat het een beetje?' Ik knikte. 'Ik droomde dat er een schaduw was die mijn naam bleef riepen. Ik was in een bos, dus niemand kon me helpen.' zei ik zacht. 'Wil je dat ik even blijf?' vroeg Dante. Ik wilde heel graag dat hij zou blijven, maar Lev had me heel duidelijk gewaarschuwd. Ik moest het niet doen. De hallucinatie was misschien zelfs een teken vanuit mijn brein dat het foute boel was. Ik zuchtte en schudde kort mijn hoofd. 'Dan ga ik terug naar mijn kamer. Als er iets is dan hoor ik het wel.' Ik knikte en keek toe hoe Dante mijn kamer uit liep, de badkamer in. 'Eigenlijk, Dante,' begon ik. Dante liep terug naar de deuropening. 'Nee laat maar.' mompelde ik toen ik besefte dat ik dit echt niet moest doen. Dante kwam wat dichter naar me toe gelopen. 'Wat was er?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd, en voelde Dantes vingers onder mijn kin. Hij kantelde mijn hoofd en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Tintelingen gingen door mijn lijf. Hij moest eens weten hoe graag ik hem nu naast me in bed zou willen hebben. Ik zuchtte en glimlachte kort. Ik keek toe hoe hij mijn kamer uit liep. Al snel viel ik weer in een fijne slaap.

De volgende ochtend moest ik voor het eerst in vijf dagen weer naar school. Zuchtend kwam ik uit bed. Ik ging naar de badkamer, kleedde me om, deed mijn haar en make-up en liep naar beneden met mijn tas op mijn schouder. Ik zag Dante, Dennis en Lev al aan de eettafel zitten. 'Waar is Milou?' vroeg ik terwijl ik mijn tas op de grond neer zette. 'Die is standaard elke dinsdag vrij.' mopperde Dennis. Ik grinnikte. Ik pakte wat yoghurt met aardbeien en blauwe bessen en kwam aan tafel zitten. 'Lev, moet jij niet eerder naar school om dat herexamen in te zien?' vroeg ik. Levs ogen sperden. 'Shit, helemaal vergeten!' riep hij. 'Sorry Vana, je moet vandaag alleen reizen.' riep hij, waarna hij het huis uit rende. Ik haalde mijn schouders op. Dante en Dennis grinnikten. Dennis stond op en pakte zijn rugzak. 'Ik moet er ook vandoor, ik ben vanavond laat thuis, ik ga hardlopen!' zei hij. Dante en ik zeiden hem gedag, waarna hij ook de deur uit liep. Nu was ik weer alleen met Dante.

'Bedankt nog voor gisterenavond.' zei ik. 'Geen dank. Liever dat dan dat ik je nog langer had moeten horen mompelen over die schaduw.' lachte Dante. 'Ik praatte in mijn slaap?' vroeg ik verbaasd. Dante knikte. 'Wel dat is nieuw.' 'Het is vast doordat je in een nieuwe omgeving bent. Kan gebeuren.' Ik knikte. 'Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Lev?' vroeg Dante na een tijdje stilte. Ik keek hem vragend aan. 'Hij vind je overduidelijk leuk. Hoe ga je daarmee om?' vroeg hij. 'Hij vindt me niet leuk.' zei ik verbaasd. Dante lachte even, maar stopte meteen toen hij mijn emotieloze blik zag. 'Oh je bent serieus?' vroeg hij. 'Al twee jaar hoor ik non-stop verhalen aan over je. Nu zie ik eindelijk het gezicht achter deze verhalen.' Mijn gedachten dwaalden af. Ik kon toch niet zoveel hints gemist hebben?