Masumi

Hoofdstuk 17

Ik was opnieuw helemaal vastgebonden met touw, zo strak dat zelfs ik, als Masumi, er niet uit kon komen. Ik voelde hoe de blonde man met zijn Telepater krachten mijn nek dichtkneep. Ik voelde me licht in mijn hoofd worden, en mijn ogen vielen dicht. Zodra ik weer kon ademen keek ik om me heen. Ik zag dat ik in een grote zaal op de grond lag. Tegenover me stonden drie tronen. Op de linker troon zat een volwassen vrouw. Ze droeg een zilveren tiara op haar lange, rode haar. Naast haar zat een man met lang, zwart haar. Hij had een zilveren kroon op. Naast hem zat een jong meisje van mijn leeftijd. Ze had lange, zwarte haren en bruine ogen. Ze was menselijk. 'Vana Larson, een geboren Masumi, opgegroeid als mens. Je had geen idee van de krachten die je bezat tot enkele dagen geleden.' riep de man in het midden. Hij stond op uit zijn troon en kwam naar me toegelopen. Toen hij tegenover me stond tilde hij me met Telepater krachten de lucht in. Ik stond tegenover hem, keek hem oog in oog aan. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik mijn ware oogkleur laten zien, mijn mensengeur blijven imiteren?

'Dat zijn uitstekende vragen.' zei hij. Kon hij mijn gedachten horen? Was ik niet goed genoeg gefocust? 'Ik heb de krachten van een Meester, Psyche en Telepater, en een externe kracht die ervoor zorgt dat ik altijd iedereens gedachten kan lezen, zelfs die van Maskers. Ik ben een Mega, de sterkste die er is. Niemand heeft eerder zowel drie Krachten gehad met daarbij nog een externe kracht.' zei hij trots. Hij pakte mijn hand vast, en een nieuwe hallucinatie schoot door mijn hoofd. Hij had een klein buideltje met water in zijn zak zitten. Hij haalde het water uit zijn zak en stuurde het met alle kracht door mijn hart heen. Het beeld werd zwart, en toen ik knipperde zag ik dat de man met een glimlach voor zich uit staarde. 'Een Masker met een externe kracht. Dat is de tweede in een korte tijd.' zei hij gefascineerd. 'Zet haar in een cel met de andere Maskers. Ze zal het er vast enig vinden.' zei hij. Hij liet me op de grond zakken en de twee "agenten" sleepten me mee. Ik keek op en zag dat het meisje even oogcontact met me maakte. Haar ogen waren zilver. Ze sloeg haar ogen neer, en ik deed hetzelfde. Ze was een masker, maar toch zat zij daar en ik hier. Hoe?

Een hek werd open gedaan, en ik werd een hok in gegooid. Het hek ging weer dicht, en toen ik opkeek zag ik een grote groep met zilveren ogen naar me staren. 'Laat je mensengeur los, ik krijg er dorst van!' schreeuwde iemand. Ik sloeg mijn ogen weer neer en liet mijn focus los. Mijn Masumi geur kwam terug en mijn ogen werden zilver. Ik keek op en zag dat iedereen weer was gericht op hun gesprekken. In de ruimte lagen een aantal matrassen, maar het waren er lang niet genoeg om met zijn allen een eigen plek te hebben. Ik zuchtte en ging in het hoekje van de kamer zitten. Mijn mond voelde erg droog aan, ik had enorme dorst. Ik sloot mijn ogen en kantelde mijn hoofd wat. Was Dante hier maar om me te helpen, me te bevrijden. Ik was bang, zo doodsbang. Ik ging vermoord worden, ik wist niet hoe, wanneer en waar, maar het ging gebeuren. Mijn gedachtes werden verstoord door iemand die mijn naam zei. Ik keek opzij en zag een meisje met lange blonde haren naast me komen zitten. Ze was rond de vijfentwintig. 'Hoe weet je mijn naam?' vroeg ik. 'Ik heb een externe kracht die me de toekomst laat zien.' lachte ze. 'Ik ben Ricky.' zei ze, waarna ze me een hand gaf. Ik kreeg een beeld in mijn hoofd van Ricky aan een eettafel, samen met een man van haar leeftijd en een peuter. Ze waren met zijn drieën aan het eten. Ik knipperde en het beeld was verdwenen. 'Was dat je kind?' vroeg ik. Ze knikte. Ze wist dat ik die hallucinatie zou zien. 'Ik wil zo graag weer bij ze zijn. Ik mis ze zo erg.' mompelde ze. 'Zie je je toekomst met hen?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. 'Mijn man denkt dat ik op zakenreis ben. Hij gaat me morgen bellen, maar ik zal niet opnemen. Overmorgen is de executie, daarna houdt mijn zicht op.' mompelde ze.