Masumi

Hoofdstuk 16

Ik liep naar de deur en zag twee politieagenten staan. Ik glimlachte vriendelijk naar ze. Hun Masumilucht was goed te ruiken. Zenuwen ontstonden in mijn lichaam. 'We willen u graag even meenemen naar het bureau.' zei een van de twee mannen. 'Zou ik mogen vragen waarvoor?' vroeg ik. 'We hebben getuigen die u gisteren op straat hebben gezien rond de tijd van het incident van de dood van Jake S.' zei de andere agent. 'Ik ben onschuldig, ik was alleen maar een rondje aan het lopen.' zei ik. 'Ze is aangereden en toen is ze door een vriend van ons naar huis gebracht.' zei Lev. Ik bedacht me wat Dante had gezegd. Masumi's mochten geen vrienden zijn of een relatie hebben met mensen. Ze mochten werken en naar school maar geen vrienden hebben buiten die dingen om. Niemand mocht van ons weten. 'Dat laatste is niet helemaal waar. Ik was gevallen en ben toen naar huis gelopen. Onderweg kwam ik hem tegen. Maar als ik alleen kan bewijzen dat ik onschuldig ben als ik mee ga dan kom ik wel mee.' mompelde ik. De mannen knikten naar elkaar en keken me toen met hun zilveren ogen aan. 'Ik zie jullie vanavond.' zei ik. Ik liep achter de mannen aan richting de parkeerplaats waar hun auto zou zijn, maar toen we daar aankwamen zag ik geen auto. 'Ik dacht-' begon ik, maar voordat ik iets kon zeggen tilde iemand me over zijn schouder. De twee vlogen ineens de lucht in, en ik begon te gillen. Ik moest doen alsof ik dit doodeng vond, hoewel ik het dat stiekem ook wel vond. Na enkele seconden landden we op de grond en stonden we in een lege kamer. De twee duwden me op de grond en bonden een touw om mijn voeten en bonden mijn armen achter mijn rug. Ze waren dus allebei Telepaters.

'Wat weet je?' siste de blonde man. 'Vertel op.' zei de man met het bruine haar. 'Ik weet niks.' huilde ik. 'Ze spreekt de waarheid.' zei de man met de bruine haren. Hij was ook een Psyche, dat was duidelijk. Hij was dus een Mega. 'Wat weet je?!' riep de blonde man nogmaals. 'Ik weet niet waar jullie het over hebben.' mekkerde ik. Tranen rolden over mijn wangen. 'Ik heb enkel een schreeuw gehoord in het bos. Ik draaide me om om ervan weg te rennen, maar een auto reed toen tegen me aan. Ik viel en ben daarna naar huis gerend, waarna ik iemand tegen kwam die me hielp.' huilde ik. 'Dante? Dat hadden we kunnen weten.' zei de Psyche. Mijn gedachten waren menselijk gehouden maar de gedachtes die ik had kon hij zien. Dante was in het verhaal wat ik had verzonnen degene die me had geholpen. 'Ben jij net als Dante?' vroeg de blonde man. 'Hoe bedoel je?' 'Ben jij een Masumi?' vroeg hij. 'Een wát?' vroeg ik verbaasd. 'Je hoorde me wel.' Ik keek hem huilend aan. 'Ik weet echt niet waar u het over heeft.' traande ik. 'Ik wil gewoon naar huis.' zei ik. De twee keken elkaar aan en zuchtten. 'Wis haar gedachten. Ze is een hopeloos geval.' zei de blonde man. 'Mijn gedachten wissen?!' riep ik bang. Die angst was gemeend, wat als het ze echt lukte om mijn gedachten te wissen? Ik keek naar de Psyche en zag dat hij me diep in mijn ogen aankeek. Ik voelde mijn lichaam tintelen. Het voelde als een teken naar mezelf, ik moest gaan doen alsof.

'Waar ben ik? Wie zijn jullie?!' riep ik. Ik keek bang om me heen en voelde mijn armen achter mijn rug vastgebonden zitten. 'Waarom zit ik vast?!' vroeg ik geschrokken. 'Laat me gaan!' 'Stil maar, we hebben je hier gevonden. Je bent gedrogeerd, maar we gaan je nu vrij laten, oké?' zei de blonde man. Ik knikte angstig. De man tilde me omhoog en trok het touw van mijn armen en voeten af. Ik wreef over mijn polsen en keek er naar. Er zaten twee rode striemen op mijn polsen. 'Bedankt voor het losmaken.' zei ik. 'Geen probleem, dat is ons werk hè.' zei de Psyche. Ik knikte. 'Dat is waar.' zei ik. Ik liep achter de Masumi's aan naar buiten en keek om me heen. Ik herkende de plek niet. 'Zullen we je even naar huis lopen?' vroeg de blonde man. Ik schudde mijn hoofd. 'Heel zeker? We doen het graag.' 'Nee bedankt. Ik vind de weg wel. Ik wil even alleen zijn om na te denken.' Beide mannen knikten. Ik draaide me van ze weg en zuchtte van opluchting. Pas te laat besefte ik dat ik tijdens mijn zucht mijn focus verloor. Ik voelde hoe ik vanachter werd besprongen en tegen de grond werd geduwd.