#Cemal'in bakış açısından.
Bu haftanın iletişim oyununu oynamaya giderken içimde garip bir hüzün vardı. Sosyal hayatımı çok özlemiştim. Annemi, babamı, Danla'yı. Bunları düşünürken gözlerim doluyordu sürekli fakat kimseye zayıf halimi göstermek istemiyordum.
Tekneden indiğimizde oyun alanına gidip sıraya dizildik. Murat ödülü açıklarken titrek bir nefes verip dolan gözlerimi kapattım. Bizim takımdan ve karşı takımdan birkaç kişi konuşurken gözyaşlarımın akmasına engel olmamıştım.
Çok zordu bu yarışma ortamı, en çok da özlem zorlaştırıyordu bu durumu. Ellerimle yüzümü kapattım ve arkaya doğru döndüm. Beni gören Fatma destek vermek için omzumu sıvazladı. Onun dışında güvenebileceğim kimse yoktu burada.
Avantaj oyununu kaybettiğimiz için seçimi onlar yapacaktı. Beni Barış seçmişti, onunla oynayacaktım.
Yaklaşık 4 oyun sonra Barış ile biz çıktık, hazırda beklerken Barış'a başarılar diledim. O da gülümseyerek cevap verdi. Fazlasıyla uzun ve zorlu olan parkurda önde gelmiş olmama rağmen atışları yapamamış ve yenilmiştim. Böylece ünlüler aradaki farkı 3 yapmıştı. Sinirle önümdeki masaya elimi sertçe vurdum ve yere çöktüm. Elimle yüzümü kapatıp gözlerimden yaşların akmasına izin vermiştim.
Bu iletişim ödülüydü, boru değil.
Ağlarken yanıma gelip omzumu sıvazlayan birinin olduğunu farketmiştim elbet, fakat o sırada bulunduğum durum yüzünden kim olduğuna bakacak değildim.
Murat Ceylan kötü hissediyorsam kenara geçebileceğimi söylediğinde ben daha bir şey demeden yüzümdeki elimi tutup beni ayağa kaldıran bir Barış olduğunu farkettim. Bir elini omzuma atmış, diğeriyle de elimi tutuyordu ve beni ekibin olduğu yere götürüyordu.
Orada bir sandalyeye oturup sakinleşmeye çalışırken Barış elinde matarasıyla yeniden yanıma geldi. Burada kamera olmadığı için rahattım.
İçmem için matarasının kapağına su döktü ve bana uzattı. Elindeki kapağı alıp suyu içtim ve geri ona verdim. O sırada eline biraz su döküp elini ıslattı ve kendi elleriyle yüzümü yıkamaya başladı.
Yeterince sakinleştiğimi hissettiğimde ayağa kalktım ve onunla birlikte benche ilerledim. Yanımda olduğu için teşekkür ettikten sonra bana beni anladığını ve sakin olmam gerektiğini söyledi.
Bir kaç saniyeliğine parmak ucumda kalkıp kollarımı ona sardım ve yeniden teşekkür ettim. Sorun olmadığını söyleyip kendi benchine ilerledi. Ben de benchte oturup yaşadıklarımızı düşünüyordum.
Bana olan ilgisini.
Bu beni mutlu ediyordu.
Yine de şu durumda değişmeyen tek şey sürekli üzerimde olan Nisa'nın kindar bakışlarıydı.
Umursamadım, bir önceki oyunda da yaptığım gibi.
Bu mükemmel bölüme gelmez mi güzel bir oy? 🤘🏿😁
