When Will You Be Mine? |Completed|✓

Kabanata 28

Nang mapunta sa akin ang usapan ay bigla nalang nalungkot ang itsura nila. They feel sorry to me.

"Don't lose hope Angeli, We know na makakaalala pa siya. Siguro konting panahon pa at maaalala ka rin niya."-pag-aalo sa akin ni Bella.

Thanks for their comfort. They really care for me. Mahirap itong pinagdadaanan ko ngayon pero alam kong malalagpasan ko rin lahat ng ito. Kung kami talaga para sa isa't isa then maaalala at maaalala niya ako.

"He truly loves you so don't ever doubt, We are just here at your back. Right girls?"-baling niya sa mga kaibigan namin.

Nag group hug kami kagaya ng dati.
Bumalik ako para sa isang tao, sana ay worth it lahat ng pagbalik ko.

Balak kung puntahan si Llyndon mamaya. I want to enlighten him kahit araw araw akong magdala ng mga bagay bahay na makakapagpaalala sa kaniya tungkol sa akin.

Laban lang hangga't may pag-asa because I know someday it will gonna worth it.

Habang kumakain kami ng hapunan hindi ko maiwasang magkwento sa mga kaibigan ko ng mga karanasan ko. I am proud to say na kinaya ko lahat ng iyon.

Habang nagpapahinga kaming apat sa salas ay biglang may nagdoorbell ako na ang nagkusang magbukas ng pinto. Busy ang mga katulong namin sa kusina dahil kakatapos lang naming kumain kaya naman kaagad kong binuksan ang mismong pintuan ng aming bahay.

Pagkabukas ko ng pinto ay kaagad bumungad sa akin ang pilit ang ngiting si Mr. De Guzman.

Pinapasok ko siya agad ng bahay. Kung may good news man siya sa pagdalaw ay excited na ako. Nalaman kasi nilang nakauwi na ako ng pinas kaya siguro pinuntahan niya ako para ibalitang nakakaalala na si Llyndon at hinahanap niya ako ngayon. I cannot wait na mayakap siya ulit. I'm gonna tell him how much I love him.

Madami na agad akong nabuong idea sa utak ko kahit wala pang binibitiwang salita si Mr, De Guzman. I am still hoping.

Tiningnan niya ako ng diretso bago huminga ng malalim.

I can't wait for his goodnews.
Pati mga kaibigan ko ay nag iintay sa pagbukas ng bibig ni Mr.DeGuzman para malaman ang ipinunta niya dito.

"Naparito ako para iabot sayo ito."-napatingin ako sa sobreng silyado na iniaabot sa akin ngayon ni Mr.DeGuzman.

Galing ba ito kay Llyndon? Sinulatan niya ako? Napangiti ako sa naisip ko.

Umalis din agad si Mr.DeGuzman matapos niyang iabot ang sobre. Hindi ko alam kung bakit parang nagmamadali siya at parang matamlay.
Nagkibit balikat nalang ako at excited na binuksan ang sobre.

Abang na abang ang lahat sa pagbubukas ko at mukhang excited narin ang mga kaibigan kong mabuksan ko ang sobreng iyon.

Nakangiti pa ako habang binubuksan ng maigi ang sobre. Ang bilis ng tibok ng puso ko finally!

Nung mabuksan ko ito ay namangha pa ako sa kakaibang disenyo ng laman nito. Is this a letter?

Pero halos malaglag ang panga ko ng mabasa ang nilalaman ng papel na iyon.

'You are invited to the wedding of Rhianon and Llyndon Jeys.'

Shit! Napaupo ako sa sahig at nabitiwan ang papel. Why?
Lumalabo na ang paningin ko dahil sa nagbabadyang mga luha na mabilis dumaloy sa pisngi ko. Pakiramdam ko ay katapusan na ng mundo. Bakit ba palagi nalang kong nasasaktan?

Humagulhol na ako. Hindi ko na kaya! Ang sakit sakit sobra.
Agad akong dinaluhan ng mga kaibigan ko at hinimas ang likod ko para i-comfort. Eto na ata ang pinakamasakit na nangyari sa buong buhay ko. Hindi ko alam kung makaka-ahon pa ba ako.

Ang sakit parang dinudurog ang puso ko pakiramdam ko ay wasak na wasak ako ngayon. I feel hopelessness.

Bakit ano bang nagawa ko at pinarurusahan ako ng ganito? Nawala ang lahat ng pag-asa ko na kanina lang ay buong buo.

"Shhh"-pag-aalo nila sa akin.

"Ang sakit sakit. Why do I have to suffer like this. Ang akala ko ba ay mahal niya ako? Bakit ngayon?"-umiiyak na sambit ko sa mga kaibigan ko.

Am I that stupid. Maybe, at binigyan pa nila ako ng invitation? And it will happen tomorrow? WTH?

Kanina pa ako umiiyak. Gumuho lahat ng pag-asa ko alam kong wala ng natitira pa sa akin dahil walang wala na ako. Balisa lang ako buong araw at hindi makausap ng matino. Napangiti ako ng mapait. Bakit sumuko ka agad Llyndon? Mahal mo ako diba? Bakit sa iba ka na magpapakasal?

Paulit ulit na itinatanong ko yan sa sarili ko. Ang pag-uwi ko dito ay para makuha ko ulit siya at maging masaya na ulit kaming dalawa pero mali ako dahil kabaliktaran ang nangyari. He will marry someone else tomorrow.

Yakap yakap ko ang mga tuhod ko habang nakatingin sa kawalan. I feel wasted at the moment. Anong akala nila sa akin? Bakit pa nila ako inimbitahan para ipamukhang wala na talaga akong pag-asa kahit kailan?

Marrying someone else means for me to give-up on him. I need to let go af him now. But how? Ang unfair niya naman ni hindi niya man lang ako hinayaang maalala niya. Hindi ko kayang dumalo sa kasal nila.

I don't yet recover from the pain and my friends didi'nt leave me behind.
They always comforting me.

Ngayon ang araw ng kasal ng pinakamamahal kong lalaki. Ang una at huli kong nais mahalin sa buong buhay ko. Hindi ako pumunta dahil para ano pa? Para saktan ang sarili ko? Tulala parin ako habang inaalala ang masasayang araw namin. I also need to let go of the memories.

Kasalukuyan siyang kinakasal sa iba kahit na sa akin dapat siya nakasal. The pain always strikes naiisip ko na lang na tapusin ang buhay ko but I can't I need to clean up my self and start a new life. This will give me a lesson in life.

I can't blame Ria. He also loves Llyndon so much so She also deserve to be love. Pero angsakit lang sa parte ko umasa kasi ako e. Ngayon ko napatunayang masama pala talaga ang umasa lalo na't kung wala ka naman palang dapat na asahan.

Ilang araw akong nagluksa sa kwarto at hindi maka usap ng matino. Every one is so worried about me.

May kirot parin sa puso ko nung lumabas ako ng kwarto ko. Wala nang bakas ng pagluha ko pero deep inside sariwa parin ang lahat.

I know he's now happy kaya I need to be happy for him too. Kung saan siya masaya ay doon din ako because the meaning of love is sacrifice. Even if it's very hard to let go if you truly love that person then you will.

It takes time to move-on. Maybe it is not easy to get off the pain but time will heals everything.

Alam kong masaya na siya ngayon at hindi na niya ako maaalala pa kahit kailan pero isa lang ang natatandaan ko. He taught me of many things. Isa na doon ay ang never ever give up for the person you love and love is all about sacrificing and letting go.

At ngayon ay nalaman ko rin ang kasagutan sa tanong ko sa kaniya noong 'When will you be mine?'
And the answer is 'Never'
Dahil hindi siya kailanman naging akin. At kahit kailanman ay hindi hindi siya mapapasakin.

I'm leaving.