İNCİNSEN DE İNCİTME (Düzenlemeden Sonra Yeni Bölüm Gelecektir.)

Tanıtım

💜💜Hikayenin tanıtımını düzenledim konuda biraz değişiklik olacak. Şimdiden keyifli okumalar

***

Ne olursa olsun yıkılmaz dediğim adam şuan sarf ettiğim sözlerim ile gözlerimin önünde yıkıldı. O yıkıldıkça ben paramparça oldum, dağıldım. Böyle olması gerekiyordu ve böyle olacaktı. Gitmem gerekti.

Ne sözler vermiştim kendime hayatımda olacakları bile bile. Tutamayacağın sözlerin verilmeyeceğini tekrar aklıma kazımıştı bu an. Hem incinmiştim bu yolda hem incitmiştim içim acıyla kavrulurken. Sanki yüreğim ellerimde ellerim ise benden kopuk . Sıkı sıkıya tutuyor, arada acı çekeyim diye baskı uyguluyor ölecekmişim gibi geliyor ama ölmüyorum işte şuan tam öyleyim ne eksik ne fazla. Canım çok yanıyor ama nedeni benim.

Uzun boylu suskunluğum garip bir ortam yaratmıştı. Karşımdaki adam beni sanki bir bulmaca olarak görüyor fakat çözümü imkansız olanından. Bu garip havayı sonlandırmak için çatallaşmış sesim ile konuşmaya kaldığım yerden devam ettim.

" Başlamadan bitirmek en iyisi. Bak belki de..."

Dakikalardır beni çözmeye çalışan o sakin adamın saliseler içinde canavara dönüşmesine şahit oldu gözlerim. Onu ben yaratmıştım, lanet olası ben bu defada birinin hayatını mahfetmiştim.

" Belki de ne! Belki de ne söyle hadi devam et cümlene!" Bağırarak üstüme yürümeye başladı fakat bana zarar vermemek için yönünü değiştirip, sağ tarafta duvarda duran bildiğim kadarıyla antika olan aile hatırası tabloyu hızlıca tutup yere attı. Ben yerdeki tabloyla bakışırken bir anda kollarımdan çekilip sarsılmaya başlamamla gözlerimi onun yüzünde sabitlemem bir oldu.

"Sana tek bir şey sorucağım beni seviyor musun sevmiyor musun?" Dilimden bir cevap bekleme o yalan ile işbirliğinde. Sen bak gözlerime bak ki anla seni sevdiğimi. Bilmez misin onlar sana yalan söylemez.

Ona cevap vermemiş olmam sinirlerini germiş ve beni tekrardan ellerinin arasında sarsmaya başlamıştı.

" Bu kadar zor olmamalı bu soru, sadece iki kelime ya bunu söylemek bu kadar zor olmamalı kadın."

Derince bir nefes alıp dudaklarımı araladım fakat o iki kelime mühürlenmiş dudaklarımdan çıkmamaya yemin etmiş gibiydi.

Ah sevmekte zormuş ayrılmakta ama severek ayrılmak varya o hepsinden daha zormuş be Ilgar. Bende isterdim biz olmayı fakat bilirim ki sen ve ben hiç bir arada olmadı, olmuyor, olmayacak....

" Sevmiyorum."

" Dilin yalancı olmuş. Kurbanın olayım doğruyu söyle. Vazgeçme benden, bizden."

" Sevmiyorum işte anlasana be adam." Yalanlar ne çokta yakışmıştı dilime. Ayaklarımı birbirine sürttüm, dudaklarımı kemirmemek için kendimi zor tuttum.

" Yalan söylüyorsun sen yalan söylerken ayaklarını birbirine sürtersin seni senden daha iyi tanırım ben?"
Diyemedim beni en güzel sen tanırsın diyemedim.
" Yalan değil sevmiyorum seni, zorlama sende artık bırak gideyim."
" İnci gidersen peşinden gelecek bir Ilgar yok bunu bilerek çık o kapıdan benden vazgeçen birinin peşinden koşamayacak kadar yoruldum." Bir insan kaç kere daha kendi kendini paramparça ederin en büyük örneğiydim. Onu suçlayamazdım.
" Zaten peşimden gelmeni istemiyorum kapıyı açarsan gideceğim."

Pantolonun cebinden çıkardığı telefonuyla büyük ihtimal bizi buraya kilitlemesini söylediği sevgili kuzeni Emir'i arayıp kapıyı açmasını söyledi. Kapıyı birkaç dakika sonra açıldı. Kapının eşiğinden tahmin ettiğim gibi Emir görünmüştü. Gözlerini yüzümüzde gezdirdiğinde anlamış olmalı ki o da yüzünü asmıştı. Son bir kez sevdiğimin yüzüne bakmak isteğiyle döndüğümde sanki o da bunu bekliyormuş gibi aynı salisede bana döndü. Gözleri gitmemem için yalvarıyordu sanki. Hemen gözlerimi ondan çekip üzerimi düzelttip kapıya doğru adımladım. Arkamı bir kere dönersem burdan çıkamayacağımı bildiğimden Emir'e bile bakmadan çıktım odadan. Benim çıkmamla bir gürültü kopmuştu odada.

❤️❤️❤️

Merhaba arkadaşlar bu benim ilk hikayem. Yazım hatalarım muhakkak vardır bu yüzden şimdiden sizlerden özür dilemek isterim. Sizlerin desteğine çok ihtiyacım var. Ve inanıyorum ki hikayemi beğenerek okuyacaksınız.