benimle kayboldun | sinman

•1•

Bölüme başlamadan şunları belirteyim,
1. Hikaye dizinin aksine 2018 yılında geçiyor,
2. Burcu hoca'nın tayini çıkmıyor yani okuldan atılmıyorlar ama yinede "en kötüler" olarak biliniyorlar,
3. Kemal ve Burcu'yu aşık etme gibi bir operasyon yok,
4. Yinede beşi birbirine iyi geldikleri için arkadaşlar ve Işık-Sinan dahil tüm sahneler yaşanmış sayın,
5. Işık'ın doğum gününü kutladıkları gece'den itibaren benim kurgu başlayacak. Ve doğal olarak hikaye Osman-Sinan odaklı yani diğer karakterlere pek yer olmayacak. İyi okumalar!

•1•

"Sinan, beni buraya çağırdın." Osman kaşı çatılmış bir şekilde bankta sessizce oturan Sinan'a baktı. Acaba kafasında yine ne tilkiler dolanıyordu? Sessizliği bozmamak adına yanına oturup ellerini cebine koydu Osman. Sinan'ın konuşmasını bekliyordu.

Aradan bir kaç dakika geçtikten sonra derin bir nefes alarak sonunda sessizliği bozdu Sinan, "Ben şerefsizin tekiyim. Benden bir halt olmaz."

Osman şaşırsa da cevap vermedi, Sinan'ın durumu daha açık bir şekilde anlatmasını beklemeyi tercih etti.

"Işık'ı öptüm."

Osman kalbinde hissettiği saniyelik sızıyı görmezden gelip cebinden eline bir tutam fındık koydu.

"Öptüm ama... Hiç birşey hissetmedim."

Bu sefer sessiz kalamayıp zaten ona bakan Sinan'a bakışlarını çevirdi Osman, "Ne?"

"Birşey hissetmedim işte. Ben galiba duygusuz herifin tekiyim. Sonunda biri benim gibi depresif birinden hoşlanmıştı. Benimde ondan hoşlanıp mutlu olmam lazım, değil mi? Ama aceleci davranmışım." Elini kalbine koyup Osman'a biraz daha yaklaştı.

"Burası kitaplarda ki gibi yerinden çıkacakmış gibi atmadı."

Osman ağzında olan fındığı zar zor yutarak ne diyeceğini düşünüyordu, karnında yeniden umut dolu uçan kelebekleri de görmezden geldi.

Kendine kızmıştı, bu kadar egoist davranamazdı. Işık onun da arkadaşıydı, üzülmesi gereken yerde nerdeyse sevineceğine inanamıyordu.

"Emin misin oğlum? Daha iki gün önce kıza bakarken saf saf gülümsüyordun, ne oldu şimdi birden bire?"

Sinan sıkıntıyla nefes vererek omuz silkti, "Galiba ona sadece hayranlık duyuyorum. Veya ilk defa biri beni sevdiği için bende onu sevdim sandım. Bilmiyorum."

Sinan yere bıraktığı içki şişesine uzanacaktı ama Osman onu bileğinden tutup durdurdu. Sinan'ın elini tutarak kalan fındıkları onun avucuna bıraktı.

Temas ederken yine ve yeniden kalbinin hızlı çarpışını, görmezden geldi.

"Bence sen yinede iyi düşün. Durduk yere kızı da kendini de üzme, çok güzel gidiyordu herşey."

Sinan cevap vermedi, Osman'da başka ne diyeceğini bilmiyordu. Işık çok masum ve romantik biriydi, Sinan gibi mutsuz birine iyi gelecek bir kız, onun mutluluğunu görmek için elinden gelen herşeyi yapardı. Osman da bu yüzden ne kadar karşılıksız sevgisi yüzünden acı çekse de, mutluydu. Sinan mutluysa, o da mutluydu.

Ama Sinan mutlu değildi.

"Sikeyim ya, insan neden kendisini seven insana değil de, sevmeyenine aşık olur?"

Osman ağlanacak haline güldü içten içe. Sinan'ı, daha doğrusu Işığı, en iyi o anlıyordu şuan.

"Işık neden benim gibi birine aşık oldu? Ben onu hiç üzmek istemiyorum. Zaten onun arkadaşlığını bile hak etmiyorum."

"Öyle deme, kendine neden böyle kötü davranıyorsun? Kızma ama kendini sevmediğin sürece Işık'a karşı olan duygularından şüphelenmen normal. Bir insan başkasını sevmesi için önce kendini sevmeli."

Sinan gözlerini Osman'dan çekmedi bir süre fakat Osman buna dayanamayıp gözlerini kaçırdı ve denizi izleyerek fındıklarını yemeğe devam etti.

"Kızmadım," dedi Sinan sessizce, "Haklısın."

Osman denizi izlerken Sinan onun her bir yüz detayını ezberleyircisine izlemeye devam etti ve korkutucu birşey fark etti.

Işık'ı öpmesine rağmen yaşayamadığı duyguyu o an, Osman'ın sözlerinden sonra yaşamıştı.

🌰

Ders arası okulda her zamanki yerlerinde toplanıp sohbet ediyorlardı beş genç. Duvara sırtını dayamış öylece yere bakan Sinan'dan bakışlarını çekemiyordu Osman. Işık yanında heyecanla dün yeni izlediği bir aşk filmini anlatırken Sinan, dalmış bir şekilde sadece kafasını sallıyordu.

Eda ve Kerem birden Osman'ın kolundan tutup  onu bir kenara çekmişti. Eda kollarını bağlamış, çatık kaşla Osman'a bakıyordu.

"Bu ne iş?"

Osman bir an ikisinin de anladığı korkusuyla afalladı. "Ne, ne iş?"

"Abi, Sinan yine eski haline dönmüş. Işık sayesinde yeni hayat şartları olacak sandım, ne güzel hayata karşı gülümsemeye başlamıştı da birden ne oldu?" diye sorduğunda Kerem her an Sinan'a yumruk atmamak için zor duruyor gibiydi.

Göz ucuyla Sinan'a doğru baktı Osman ve onun bakışlarının da onda olduğunu fark etti. Sinan hemen bakışını geri yere çevirdi.

Sinan'ın dün onlara anlattıklarını Eda ve Kerem ile paylaşmak istemiyordu. Belki onlara daha söylemekte hazır değildi, yoksa dün sadece onu çağırmazdı. Ayrıca Eda, Işık ile baya yakınlaşmışken ikisinin tepkisinden de korkuyor olmalıydı Sinan.

Belki yine eski haline dönecekti, sadece biraz zamana ihtiyacı vardı.

Osman pantolonun cebinden fındıklarını çıkarıp ikisine de uzattı. "Sakin olun ya, her zamanki Sinan işte. Düşüncelere dalmış belli ki, değişen birşey yok."

Eda ağzındaki fındığı çiğnerken bu cevaptan pek de tatmin olmamış gibiydi. Kerem de bir kaşını yukarıya kaldırdı, "Emin misin? Bak birşeyler biliyorsan söyle. Sinan en çok sana güveniyor."

Osman ne demek istediğini anlayamadı ve gözlerini kıstı. "Ne alaka?"

Kerem inanamıyormuş gibi güldü.

"Fark ettiysen Işık sınav kağıdını ona verdiğinde ve Sinan delirdiğinde sadece senden özür diledi."

İki parmağın arasındaki fındığı ağzına atarak düşündü Osman. Bu detayı hiç fark etmemişti. Yine dayanamayıp gözlerini ona çevirirken Işık ile güldüklerini gördü.

İstemsizce o da gülümsedi ve omuz silkti. "Bence bir değişiklik yok."

🌰

Eveet, birinci bölüm bu kadar. Nasıl buldunuz?

Ben yeni sezonda Osman'a kız geleceğinden çok korkuyorum ajdkshs umarım hep sap kalır da biz yine en ufak SinMan sahnelerine mutlu oluruz...

Bu arada şimdiden söyleyeyim bu hikaye çok uzun olmayacak, benim hayal gücüm sadece bir yere kadar çalışıyor sonrası error birde çok tembelim 😂 Ama yinede güzel bir şekilde yazıp bitirmek istiyorum tabii.