Umudumu yitirdiğim an

Başlangıç

Yolda koskocaman bi sesizliğin içinde tek başıma öylece yürüyordum ve kendimi çok yanlız hisediyordum ve hiçbirşey yapmak nedense içimden gelmiyordu bi anda içimi bi üzüntü kaplayıvermişti sanırım yine onu düşünüyodu aklım benden habersiz her defasında onu düşünüyodu ve ben onu düşünürken bile mutlu olabiliyordum
Onu çok seviyorum ama o bunu bilmiyor ve bilse bile benimle sevgili olmaz çünkü ben onun en yakın arkadaşıyım onu sevdiğimi kendime bile yeni açıklamışken şimdi ona söylersem arkadaşlığımız bitmesinden çok korkuyorum.
Birden telefonumun çaldığını hissettim arayan oydu yağız evet o arıyordu niye arıyordu ki acaba? Hemen telefonu açtım
Ben: efendim kanka
Yağız: nerdesin kırk saaten beri seni bekliyoruz!
Ben: neden bekliyorsunuz gelicem demedimki!
Yağız: uf Derya gel işte hepbirlikte toplandık geliyormusun?
Ben: nerdesiniz?
Yağız: ha böyle adam ol işte şeydeyiz sahilde çabuk ol bays.
Önce eve gidip hazırlanmam lazım bu halde gidemem !
hemen koşarak eve gittim ve üstüme rahat bişeyler giydim kaykayla gideceğim için. Aceleyle evden çıktım ve sonunda geldim neden bu kadar kalabalıktı gruptaki herkes burda o zaman bi şey oldu kesin.