သွ်မ္း ရီေဝေဝအသိတို႔နဲ႔ က်ိမ္းစက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြကိုဖြင့္ျပီး မိမိေရာက္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကိုအကဲခတ္လိုက္သည္..
အခန္းသည္ နံရံကပ္ညမီးဆီမွ အလင္းေရာင္အခ်ဳိ့သာထြန္းလင္းေနျပီး အျပင္ေလာက၏အေမွာင္ေၾကာင့္ဘာကိုမွမသဲကြဲ...
သူျမင္သေလာက္ကေတာ့ ခရမ္းႏုေရာင္ေဆးသုတ္ထားတဲ့မ်က္ႏွာက်က္ရယ္ အခုသူေရာက္ေနတဲ့ ၂ ေယာက္အိပ္ကုတင္က်ယ္ႀကီးရယ္...
ျပီးေတာ့ေဘးနားက ပူေႏြးေႏြးအထိအေတြ႔ႏွင့္ လက္ေမာင္းနားမွာေခြအိပ္ေနတဲ့ ခပ္ဝဝေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္။
မူးေနာက္ေနတဲ့ေခါင္းကိုဖိျပီး ကုတင္ေပၚကဆင္းသည္။
ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာရိွေနတဲ့အဝတ္အစားေတြကလဲ သူ႔အဝတ္အစားေတြမဟုတ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါသူ႔အခန္းလဲမဟုတ္ဘူး။
ႏွာေခါင္းထဲတိုးဝင္လာတဲ့ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔ရဲ႕လားရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္နဲ႔ကပ္လ်က္က စားပြဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းအိုး....
မုန္းလိုက္တာ ပန္းေတြကို ။ အထူးသျဖင့္ ဒီလိုႏွင္းဆီပန္းမ်ဳိးေတြ ။ အျမင္သာလွျပီး သူတို႔ကိုေသခ်ာမျပဳစု၊မေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ခဏေလးနဲ႔ႏြမ္းသြား၊ေသသြားတတ္တဲ့ ဆူးျခံရံျပီးအားနည္းခ်က္ကိုဖံုးကြယ္ထားတဲ့ပန္းမ်ဳိး.....။
သူတို႔နဲ႔စာရင္ လမ္းေဘးမွာေပါက္တဲ့ ေခြးေသးပန္းကမွသာဦးမယ္။
စိတ္ထဲသေဘာမက်ရင္ မ်က္စိေ႐ွ႕မွာလဲၾကာၾကာမထားခ်င္ ။ စားပြဲခံုဘက္တိုးသြားျပီး ပန္းအိုးကိုလက္နဲ႔လႊဲ႐ိုက္ခ်လိုက္တယ္...
'ခြမ္း
ပန္းအိုးက်ကြဲသံနဲ႔အတူ ပန္းေတြဟာလဲပလဲျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ရဲရဲနီသြားတယ္...
ေကာင္းတယ္ အဲ့ဒါငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕ေရာက္လာမိတဲ့ နင္တို႔ရဲ႕အမွားပဲ။