Bu hayatta hep birileri için yaratılan tevafuklar vardı. Sürekli başka insanların hayatında gördüğüm tevafukların bir gün benim peşimden geleceğini hiç düşünmezdim. Çünkü uzun zaman önce tevafuk beklentilerimden vazgeçmiştim. Bulunduğum şu zamanda ilk defa kendimi bir hikayenin baş kahramanı gibi hissetmeye başladım...
Okuduğum kitapta yazanlar ve daha az önce bana söylenen söz, üstelik o sözün sahibinin adı; Adin.
İntiharın eşiğinden dönmüş, beni başkasıyla karıştırmış, Srebrenitsa ile bağı olan mavi gözlü adam, adı da Adin.
Her ne olursa olsun şahit olduklarım bir tevafuktu ve beni oldukça etkilemişti.
Kitabını okuyup kendisini bulamadığım yazar Adin ile intihar etmeye çalışan Adin aynı kişi olabilir miydi? Olsa da adı neden Adin'di? Hiç Türkçe'ye benzemiyordu...
Daha şaşırtıcı olan şey ise yıllarca her çıkan kitabını okuduğum Adin, dindardı ama az önce buradan giden Adin çok farklı biri...
'' Bir çay alır mıydınız?''diye sordu polis memuru ben Adin'nin arkasından bakakalmışken.
Sorduğu soru dikkatimi dağıtırken polis memuruna doğru döndüm.
''Hayır sağ olun, hayırlı geceler.''dedikten sonra hızlı adımlarla karakoldan çıktım. Çevredeki yüksek binalar ve onların rengarenk ışıkları kara semayı aydınlatıyordu. Gece olmasına rağmen karşıdaki ana caddeden vızır vızır arabalar geçiyordu. Bu saatten sonra eve nasıl gelebileceğimi düşündüm. Üstelik erken yatmam gerekiyordu çünkü yarın çok önemli bir duruşmam vardı.
Ana caddeye doğru yürümeye başladım. Biraz yürüdükten sonra trafik lambasının altındaydım, yeşil yandığı için arabalar hızla geçiyordu. Başımı lamba direğine yasladıktan sonra elimi ağzımın önüne koyarak esnedim.
Gece gece başıma iş açılmıştı, zaten bir avukat olarak oldukça yorucuydu hayatım...
''Kaderler kesişmişse kalplerin de kesişmesi an meselesidir.''dedi biri.
Arkama döndüm hızlıca, kimse yoktu. O zaman az önce duyduğum bu manidar sözü kim söylemişti? Etrafıma şaşkınca bakarken yanımda biri belirdi serin havaya rağmen giydiği ince beyaz gömleğiyle. Bu az önce adının Adin olduğunu öğrendiğim kaçıktı.
Ona sırtımı döndüm ve başka bir tarafa bakmaya başladım.
''Ve kalpler kesiştikten sonra asıl hikaye başlar.''dedi Adin.
Gerçekten sabah bu adama acıdığıma inanamıyordum. Üstelik bu dengesiz elimi tutmuştu, hayasız mahluk.
''Ama her hikayenin de bir sonu vardır.''dedi.
Bunun üzerine ona doğru döndüm, ''Benimle konuşmayı keser misiniz?''
''Belki de şuan son konuşmamı yapıyorumdur ve birinin beni dinlemesine ihtiyacım vardır...''dedi.
''Ama benim ihtiyacım yok.''dedikten sonra az önce yanan kırmızı ışıkla karşıya geçtim. O ise yerinde durdu. Arkama bakmadan yürümeye devam edecektim ki,
''Her hikayenin bir sonu vardır unutma bunu!''diye bağırdı.
Yürümeyi kestim ve arkama dönüp ona baktım. Yeşil ışık yandı biranda. Geçen arabaların arasında onu görüyorken biranda kayboldu. Biranda kaybolmasına şaşırmıştım; ama daha fazla önemsemeyip yürümeye devam ettim.
Fazla ilerleyememişken çok acı bir araba freni sesi duyuldu ana caddede. Olduğum yerde kaldım yine. Ayaklarım yere mıhlandı birden sanki. O kaçığın az önce dediği söz geldi aklıma: Her hikayenin bir sonu vardır... Yoksa o... İntihar?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kelebeği Yakala(RAFLARDA)
Novela Juvenil''Mavi kelebekleri takip et, seni bana götürecekler... Eğer yağmurlu bir günde mavi bir kelebek o narin avuçlarına usulca konarsa bil ki ben senin hasretinden ağlıyorum ve hüznüm semaya sirayet ediyor... Eğer o kelebek güneşli bir günde gelirse de b...
