De volgende ochtend.
In de linker stal naast mij staat een bruine merrie. De stal rechts van mij staat leeg.
De schuifdeur gaat open. De felle zonne stralen schijnen naar binnen. Stofwolkjes vliegen door de lucht. Het is mooi weer. Er komt een ruiter met paard binnen lopen. Ze gaan de bak in. Waarom gaan ze niet buiten rijden met dit mooie weer?
Het is een prachtig wit paard. Netjes geborsteld en goed verzorgd. Er staan een hoop hindernissen in de bak. Rode, groene en blauwen balken liggen in de staanders.
Na het warm stappen stuurt de ruiter het paard op de rode hindernis af. Het paard springt er keurig overheen. Het paard gallopeerd netjes door en neemt de volgende hindernis.
Toen mijn been na een paar dagen was genezen. En ik intussen een beetje ben gewent kwam Pieter aan lopen.
'Hey jonge. We gaan vandaag eens kijken wat jij in je hebt vriend.' Verteld de man aan mij. Hij haalt me uit de stal en nam me mee naar buiten. Naar de achterste bak. Er stonden hekken in de bak. Met een hindernis er tussen. Vrijspringen. Dat deed ik ook vaak met Ilse. Steeds wat hoger...
De man leide me me in de bak en draafte wat stukken met me mee. 'Hey Pieter! Moet dat paard geen bit in?!' Schreeuwt een vent die bij de bakrand staat. Pieter de man die mij vast houd. Kijkt naar die vent en roept terug: 'Nee, hij is gevoelig.'
'Whaha, wat moet je nou met zo'n paard! Gevoelig zegt ie! Je gaat toch zeker niet met dit beest deel nemen aan de wedstrijden!' Schreeuwd de man terwijl die staat te lachen en met zijn hand op zijn knie slaat.
Pieter negeerd de vent. Ik ruk het touw uit Pieters handen en ren vollop op de hindernis af van 50 cm. Ik spring er overheen. Ik galoppeer over de hoefslag en stop bij Pieter. Hij truseld. Maar toch geeft hij mij een schouder klopje en daarna keek hij mij tevreden en trots aan. Het is niet hoog... maar ik ging er wel tweekeer zo hoog overheen.
De vent aan de kant staat te klappen en te lachen. 'Nou! Bravo! Zegt hij sercasties...
En hij loopt weg. Na nog een halfuur vrijspringen ben ik tot de 1,10 gekomen. 'Netjes Storm! Ik ben trots op je. Ik ben zo blij dat je been zo goed is genezen. Maar we stoppen anders word het te zwaar.' Zegt Pieter.
1 weekje later...
Ik en Pieter hebben elkaar beter leren kennen. Maar vandaag was het dan zo ver... hij gaat op me rijden het hij gister verteld.
Pieter komt aanlopen met een halster en halstertouw in zijn hand. Hij komt mijn stal in. 'Hey Storm!' Zegt hij vrolijk. Hij doet het halster bij me om. Het is een heel chiqeu leren halster. Hij neemt me mee naar de binnen bak en stopt in het midden. Pieter gooit het halstertouw over me nek en maakt het aan de ander kant van het halster vast. Nu is het halster touw teugels! Geen zadel? Geen bit? Vrij?
Hij pakt het krukje en zet het naast me neer. Pieter gaat er op staan en aait over mijn rug. 'Rustig maar jongen.' Zegt hij beheerst. Hij legt rustig een been over mijn rug en daarna gaat hij rustig zitten. Hij geeft me een schouderklopje en geeft zachtjes benen. Ik stap aan. Het voelt zo vertrouwd. Hij geeft rustig de hulpen en na een tijdje gaan we draven. 'Als je niet wil hoeft het niet.' Zegt Pieter rustig. Maar ik vertrouw hem en draaf rustig aan. Dit was fijn rijden! Bijna net zo fijn als met... Ilse...
Ik mocht weer stappen en Pieter beloont mij. 'Galop hoeft niet hoor. Daar zit jij ook niet op te wachten denk ik...' verteld Pieter gerustellend. Ik schraap met mijn voet door het zand. Ik wil wel galopperen! Ik heb al zolang niet meer vrij met iemand op mij gegaloppeerd.
Ik draaf aan en ik probeer aan te heven dat ik wel wil. Ik gooi speels mijn hoofd in de lucht en galoppeer aan. Pieter bleef nog net zitten want hij zag het niet aankomen. Met mijn oren naar voren galoppeer ik netjes over de hoefslag. 'Wil je toch?' Zegt Pieter verbaasd. 'Wat ben je toch een top paard, Storm!'
