Guns and Kisses (Macimilian Series #1)

Chapter 5 Photography

Chapter 5

Photography

I faked a cough while washing away my thoughts. Gusto kong sapukin ang sarili dahil sa pinagiisip ko. Crush? Oh my gosh, that's so childish. Pero diba sa ganoon naman nagsisimula iyon? I groaned in my head!

"You okay?" he asked while keeping his short distance with me. Natutuwa talaga ako sa mga ganap sa labas.

Hindi pa ako nakakasagot ay may pumasok na sa convenience store na isang grupo ng kabataan. Napalingon kami doon dahil malakas ang boses nila. Some of the girls looked at us at napansin ko ang pag ngiti at pagsisikuhan nila.

I looked at Damian and found him already staring at me. Agad akong umiwas ng tingin. "Ayos lang." Maikli kong sagot. Kapag talaga pumasok sa isip mo na crush mo iyong isang tao, maiilang ka na! Maling mali tayo doon Aisa!

"Mainit pa?" tanong pa ulit niya pero hindi ko talaga nililingon. I saw him drink in his water. Pinagmasdan ko nalang iyong akin na halos maubos ko na.

"Hindi... na, masyado..." mabagal kong sagot.

The view outside started to get orange. Pababa na ang araw at mas dumami nadin ang mga tao sa labas. Ano pa ba ang gagawin namin? Should I asked him to go home or... Should I just tell him that we should go home?

Anyway, maaga pa naman. Do I sound like I want to be with him? No. Ma bobored lang talaga ako sa bahay kaya okay na din ito. Kahit naman hindi siya yung kasama I would stay a bit more.

I sighed, "I should just buy dinner..." I said to myself. Para hindi na ako mag luto mamaya. Medyo busog pa ako sa mga kinain pero baka mamaya ay magutom ako, nakakatamad mag luto.

"We'll eat dinner," Damian said. Narinig na naman niya siguro ako. I finally looked at him and he's just in his usual face.

Bago ko pa na proseso ang sinabi niya ay nagsalita na siya ulit, "Where do you want to eat?"

Teka lang! Kakain na naman kami? Hindi ko na nga alam kung gusto ko pa ba siyang kasama o gusto ko nang umuwi. Kasi naman! "Kakain lang natin..." mahinang sabi ko. That's true, though!

"That's not dinner. Are full already?" his eyebrows shot up while asking. Parang hindi naman niya magugustuhan kung sasagot ako ng oo dahil sa expression niya. My lips twitched, not wanting to answer.

"Uhm, I can't eat again right now..." mahinang sabi ko na parang nagiingat sa sagot. Mukha pa akong natatakot. What is happening to me!

He stared at me a bit more before nodding, "Later, then." Simple niyang sabi na ikinataas ng kilay ko. I saw how his eyes smile kahit hindi naman visible sa mukha niya iyong ngiti. I tried to act serious and confused.

"May gagawin ka pa ba dito?" Tanong ko hindi dinidiretso na bakit kailangan pa ulit namin na kumain. I flip my hair backwards to have a clearer view of him. Nakatagilid lang ako at nakalingon sa kanya dahil hindi ko siya kayang harapin ng buo.

Sinundan naman niya ng tingin iyong buhok ko. He paused a bit before answering. Nodding slowly, the side of his lips rose, close to smirking. "We'll eat..." maikiling sagot niya na kay tagal ko pang inabangan.

Hindi ko na naiwasan mapaismid at mapakita ang inis. "Hindi naman makausap ng maayos!" naiinis kong sabi. Nakasibangot na ko ng lingunin siya. He's pursing his lips trying to hide a smile.

Inirapan ko nga. Kapag ito hindi tumigil, I'uuncrush ko siya! Damn. Kung naririnig niya lang ang nasa isip ko hindi na ulit ako magpapakita sa kanya.

"It's true that we'll eat-"

"Wala ka na bang friend or what na pupuntahan I mean? Kailangan pa ata ipaliwanag sa'yo ng buo?" naiiritang putol ko sa sinasabi niya. Hindi na niya pinigilan ang pagtawa. Parang tanga. "Kung wala na pwede naman na tayong umuwi?" sabi ko na parang nagtatanong parin.