Anywhere you go [✓]

μέρος ενδέκατο

ΔΕΚΑ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ
(26 Οκτώβρη 2018)

«Πες μου πως πάλι διαβάζεις!» είπε με ξενερωμένο τόνο στη φωνή της και την άκουσα να ξεφυσά. Ρόλλαρα τα μάτια μου κουρασμένη με την αντίδρασή της. Είχε αρχίσει να με κουράζει αυτή η αδιαφορία της, παρόλο που τη θεωρούσα φίλη μου.

«Ναι Ντίνα, διαβάζω» άλλαξα σελίδα στα σχόλια αρχαίων που είχα μπροστά μου, ο Αριστοτέλης μου φαινόταν τόσο ακαταλαβίστικος, εύχομαι να πέσει Πλάτωνας φέτος.

«Είσαι κλεισμένη διαρκώς σπίτι, δε βγαίνεις ποτέ και στο σχολείο σπάνια έρχεσαι στα παγκάκια πίσω. Δε μου λες τι συμβαίνει με αυτόν τον μαλάκα τον μπουκλάκια. Τι σκατά φίλη με θεωρείς;» έσπρωξα την καρέκλα του γραφείου μου προς τα πίσω και σηκώθηκα για να σταθώ μπροστά από το παράθυρο. Έβρεχε πάρα πολύ σήμερα και εγώ έκατσα σπίτι να διαβάσω. Είχα διαγώνισμα το Σάββατο και έπρεπε να ολοκληρώσω την ύλη των ηλίθιων αρχαίων.

«Ωραία, τότε να πας να βρεις άλλες φίλες» της το έκλεισα στα μούτρα, μη θέλοντας να ακούσω την απάντηση.

Είχα μερικούς στόχους, έπρεπε να τους βάλω σε εκτέλεση κάποια στιγμή. Το διάβασμα δε γινόταν από μόνο του, ούτε οι ασκήσεις. Όσο κι αν πραγματικά ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο, ήταν απλώς αδιανόητο. Δε γεννήθηκα έξυπνη, αλλά πεισματάρα και αντικοινωνική όσο δεν πάει.

Ήθελα να περάσω Ιστορία Τέχνης και το μόνο εμπόδιο που είχα από την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Δε διάβαζα όσο έπρεπε, ένιωθα τύψεις, αλλά δεν έκανα κάτι για αυτό και πάνω από όλα, ο Οδυσσέας είχε αποφασίσει να μου κάνει τη ζωή ποδήλατο.

Η Ντίνα δεν ήταν του διαβάσματος ή σε μια πιο γενική ματιά, του σχολείου. Ήθελε να εξερευνά τον κόσμο, να ανακαλύπτει πράγματα και θεωρίες, να ζήσει περιπέτειες και ένας θεός ξέρει τι άλλο. Όλα αυτά τέλεια ακούγονται, μα εγώ δε τα αποζητώ και εκείνη τα ψάχνει μέσω εμού. Δηλαδή, με ποια λογική κάθεται και προσπαθεί ακόμα;

Η μαμά δε τη συμπάθησε. Κατά βάθος είναι καλή, απλώς είσαι κακή επιρροή από το διάβασμα και τον στόχο που έχω θέσει, που στο κάτω – κάτω της γραφής, σίγα τα μόρια που χρειάζομαι. Μόνο 13.682, που εύκολα τα γράφω.

Στη Ντίνα δεν έχω πει πως με λένε και δεν την εμπιστεύομαι για να της πω κάτι τόσο σημαντικό. Ακόμη φοβάμαι που το ξέρει ο Οδυσσέας και πως θα το διατυμπανίσει παντού και εγώ δε θα έχω ούτε πέτρα να κρυφτώ. Αλλά μέσα μου κάτι μου λέει να τον εμπιστευτώ, ασχέτως αν με έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια.