Anywhere you go [✓]

μέρος όγδοο

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ

(12 Ιουλίου 2018)

Ένα μήνυμα στο κινητό ήταν η αιτία να μη μου επιτρέπω να είμαι στον κόσμο μου διαρκώς, όπως μέχρι πριν λίγο καιρό. Έχουν περάσει δύο βδομάδες σχεδόν από τότε που έφυγε από τη ζωή η Νικόλ και ακόμη δε μπορώ να πιστέψω πως πράγματι συνέβη κάτι τέτοιο.

Η ενοχή είναι κάτι που μπορεί να σε σκοτώσει. Η συσσώρευση τόσων πολλών τύψεων μπορούν να σε οδηγήσουν σε κάποια παρορμητική ενέργεια την οποία, κατά τη διάρκειά της, συνήθως μετανιώνεις ή συνειδητοποιείς ότι μάλλον δεν έφταιγες, αλλά όλα είναι αργά. Ναι· η αυτοκτονία δεν είναι λύση.

Θεωρείται ως μοναδική λύση για όσους διακατέχονται από κατάθλιψη ή κάποιο άλλο σοβαρό πρόβλημα και εκείνος που θα την διαπράξει, το μόνο που θα κερδίσει θα είναι η ευχαρίστηση του εγωισμού του. Γιατί, στην ουσία, εκείνος που αυτοκτονεί αφήνει κατάλοιπα πίσω του -όπως στην περίπτωση της Νικόλ- γεμάτα είτε από τύψεις είτε από θλίψη.

Τύψεις γιατί μάλλον ήσουν κακός μαζί της, θλίψη γιατί μάλλον την αγαπούσες πολύ. Ή και τα δύο μαζί. Άρα μπορούν να σε οδηγήσουν και σένα τον ίδιο σε μια αυτοκτονία. Πόσο εγωιστικό, κατ' εμέ.

«Κορίτσι μου» η μαμά μπήκε στο δωμάτιο, χωρίς να χτυπήσει την πόρτα, ενώ εγώ στεκόμουν στον καθρέφτη του δωματίου μου, κοιτώντας πόσα ακόμη κιλά έχασα. Δε τρώω τελευταία.

«Πόσα είσαι;» σοβάρεψε αμέσως και έκλεισε την πόρτα πίσω της λες και κρύβαμε το μεγαλύτερο μυστικό του αιώνα εδώ μέσα.

«Κατέβηκα στα 48...» έσκυψα το κεφάλι μου και παρατήρησα τα αδύνατα πόδια μου. Ήμουν κοντή, όμως για το ύψος μου δεν έπρεπε να ήμουν τόσο λεπτή· η μαμά με πήρε αγκαλιά.

«Θες να πας σε κάποιον ψυχολόγο μήπως; Θες να σε βοηθήσω εγώ κάπως; Σε παρακαλώ, δε θέλω να πάθεις κάτι σοβαρό...» με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια· η μαμά μου ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα ποτέ μου. Ένευσα ως απάντηση και της σκούπισα τα δάκρυα.

«Τί με ήθελες;»

«Είναι μέσα ο Οδυσσέας» σοκαρίστηκα στην αρχή που ήρθε τόσο γρήγορα πίσω. Έβαλα βιαστικά μια φαρδιά μπλούζα και την πιτζάμα μου και είπα στη μαμά να του πει να έρθει μέσα.

«Γεια» γύρισα να τον κοιτάξω και τον είδα πως ήταν χτυπημένος στο μάτι και πάνω από τα χείλη του είχε μια κλειστή πληγή δύο ημερών.