Anywhere you go [✓]

επίλογος

Ήταν εκείνο το φιλήσυχο κορίτσι, στο τελευταίο θρανίο που άκουγε διαρκώς μουσική με τα ακουστικά της, που διάβαζε σιωπηρά κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο, κοιτάζοντας αραιά και που έξω από το παράθυρο, με το βλέμμα χαμένο στον χείμαρρο από σκέψεις της. Σκέψεις που κανείς δεν κατάφερε να ξεμπλέξει.

Της άρεσε να είναι η ήρεμη δύναμη, να μη μιλάει πολύ ή καλύτερα, να μιλάει πάντα εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει, σε εκείνον που πρέπει. Της άρεσε να κλείνεται στον εαυτό της γιατί ο κόσμος δεν της έφτανε, ακόμη και όλοι εμείς που της σταθήκαμε σαν φίλοι, πετώντας μας σαν στημένες λεμονόκουπες στον κάδο των αχρήστων.

Ήταν ένα εσωστρεφές κορίτσι, που δεν πείραζε κανέναν και τα πήγαινε τέλεια με τον εαυτό της. Γιατί, πάνω από όλα, πίστευε ότι η εσωστρέφεια είναι προσόν και όχι σημάδι αδυναμίας. Η ίδια πίστευε στον εαυτό της περισσότερο από κάθε έναν που έλεγε πως πίστευε σε εκείνην. Παρατηρητική ήταν, όχι χαζή. Μα πολλές φορές, γεμίζουμε τον εαυτό μας με ψέματα για να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι απτή πραγματικότητα. Δεν πέτυχε σε εκείνη. Η μοναξιά την οδήγησε στην τρέλα και η τρέλα σε πράγματα που κανονικά δε θα έκανε.

Όμως, το τελευταίο θρανίο ήταν άδειο. Κανένα κορίτσι δεν βρισκόταν εκεί, με μουσική και βιβλία ποίησης ή λογοτεχνίας. Η γωνιά δίπλα από το παράθυρο ήταν κενή. Για πολύ καιρό, μέχρι το τέλος. Πράγμα που όλοι πίστεψαν πως είτε εξαφανίστηκε, είτε αυτοκτόνησε. Μα άμα τη γνώριζες, θα ήξερες κιόλας πως δε θα τολμούσε ποτέ να αυτοκτονήσει, ακόμη και όταν έχασε την καλύτερή της φίλης. Γιατί η μοναξιά είναι ο καλύτερος συνοδοιπόρος στη ζωή σου μετά από μια θλίψη, μια απώλεια. Και εκείνη δεν είχε συνηθίσει τελικά την μοναξιά, όσο δήλωνε.

Ίσως και να μην είχαν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους τελικά. Η ίδια πίστευε ότι και με την αυτοκτονία μπορείς να εξαφανιστείς, απλώς τότε, να ξέρεις, θα είναι μόνιμο το πρόβλημα. Δε νομίζω πως ήθελε να είναι μόνιμο πρόβλημα στις ψυχές των άλλων. Ήθελε απλώς να εξαφανιστεί και το έκανε. Αλλά και με αυτό δημιούργησε πρόβλημα στις ψυχές μας.

Και που την ξέραμε καλά; Και που την ψάξαμε όπου κι εάν πήγε; Τί κερδίσαμε από αυτό;

Δύο σπασμένες καρδιές, μια δυνατή φιλία που ποτέ δεν πίστευες πως θα έβγαινε και μια Αύρα εξαφανισμένη από προσώπου γης. Γιατί αν ήθελε να μείνει, όπως ήθελε να κάνω εγώ σε αυτήν, θα με έψαχνε.

Δεν της ήμουν αρκετός, δεν της ήταν αρκετή η Ντίνα.

Ναι, ήθελε να εξαφανισθεί γιατί αυτός ο κόσμος δε της ήταν αρκετός και ούτε θα της ήταν ποτέ.

Μπορεί να μην την ακολουθώ πια, μα πάντα θα προσεύχομαι να ζει ακόμη, γιατί η αυτοκτονία δεν θα ήταν κάτι που θα επέλεγε.

Και αυτό, το ξέρουμε όλοι μας, γιατί όλοι μας την ακολουθήσαμε, όπου και αν πήγε, μέχρι το τέλος.

ΤΕΛΟΣ;

-----------------------------
Αρχικά, να ευχαριστήσω όλους εσάς που με κάνατε να κλαίω από τα γέλια με τα σχόλιά σας, με τις γλυκήτατες απειλές σας μην σκοτώσω κανέναν -βρε παιδιά, ορίστε, τίποτα δεν έκανα- και την όμορφη συντροφιά που μου κρατήσατε έναν μήνα τώρα.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ❤️🌸

Δεύτερον, ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΠΑΕΙ ΕΦΥΓΕ. Κράτησε έναν μήνα ακριβώς αυτή η ιστορία και δεν παίζει να γίνει κάτι τέτοιο ξανά ΠΟΤΕ. Τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον.

Τρίτον, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΜΕ ΒΡΙΣΕΤΕ, ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΕΔΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΘΕΝΞ 👉🏻👈🏻

Τέταρτον, ΤΙ ΣΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΩ; ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
μείνετε συντονισμένοι, ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Για τελευταία φορά,
από τον Οδυσσέα, την Αύρα και την Ντίνα,

αγάπη, φιλιά και λουλούδια 🌸❤️