O, çok yakışıklıydı. Bu dünyadan olamayacak kadar hemde. Lacivert gözleri bütün kötülüklere inat var olmuş gibiydi. Ve ben o gözleri daima görmek için elimden ne geliyorsa yapacaktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Uyku en iyi kaçış yoludur."
Başlangıç... Her sonun bir başlangıcı vardır. Benim henüz bir sonum var mıydı bilmiyordum ama başlangıcım vardı. Hiç olmasaydı dediğim bir başlangıcım...
Aslında etrafımda yankılanan her sese kulaklarımı kapatsaydım böyle olmayabilirdi. Fakat yapamıyordum. Umrumda değil diyemiyordum çünkü umrumdaydı.
Çekip gitmek istiyordum bazen mesela. Böyle çok uzaklara. Kavganın hiç olmadığı bir yere. Yani ailemden uzağa.
Her akşam istisnasız şiddetli bir şekilde kavga etmelerine rağmen boşanmıyorlardı. Okuldan eve gelirken adımlarım geri geri gidiyordu sanki. Çünkü biliyordum. Yine kavga edeceklerdi.
Küçükken çocuk aklımla onları ayırmaya çalışırdım bazen. Susun derdim. Üzmeyin birbirinizi. Zamanla büyüdüm. Büyüdükçe saf duygularım köreldi. Ve onlarla konuşmaz oldum.
Aynı evi kullanan yabancılar gibiydik artık. Babam evde hep içer, annem ona bağırır ve kavga başlar. Kısır bir döngüydü bu. Alıştım artık diyemiyordum çünkü alışılagelir bir yanı yoktu.
Odamdan çıkmaz olmuştum. Arada bir çıkardım o da yemek yemek içindi. Herkes kendi kafasına göre takıldığı için asla bir sofra başında toplanabilen ailelerden olamamıştık.
Bazen diyorum kendi kendime. Neden boşanmıyorlar? Ama cevap bulamıyordum. Arada bir anneme sormama rağmen bana cevap vermiyordu. Kendim de bir çıkış yolu bulamıyordum. Birbirlerini yıprattıkları yetmiyormuş gibi beni de bitirmişlerdi.
İnsanlarla iletişim kuramaz olmuştum. Arkadaşım bile yoktu. Arkadaş kavramı bende bir şey ifade etmiyordu.
Düşüncelerimi bölen odamın dışından gelen gürültülü bir kırılma sesi olmuştu. Ardından da annemin yıkılmış sesi.
"YETER ARTIK YETER! EVE SARHOŞ GELDİĞİN YETMİYORMUŞ GİBİ EVDE DE İÇİYORSUN!"
Bu cümle her akşam kurulan bir cümleydi. Beni güldüren asıl cümle bundan sonra geliyordu.
"Kendini ve beni düşünmüyorsun onu geçtim. Bari kızımızı düşün!"
Bu cümleyi nasıl kurabiliyordu? Babama bunu demeye hakkı yoktu çünkü kendi de beni düşünmüyordu. Fakat her seferinde babamla olan kavgalarında geçen ve hiç eskimeyen cümlelerden birisiydi bu.
Bağırma sesleri daha da arttığında başımın altındaki yastığı çekip yüzüme bastırdım. Duymak istemiyordum.
Ve sonra seslerden kurtulmak için en iyi bildiğim şeyi yaptım. Uyudum.
